Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 63: Puzzelstukjes.

< Soraya's perspectief: >

Ik wrijf over mijn buik.
'Mijn meisje of mijn jongen, wat zou ik het goed hebben als Chakir er nu was. Voor even.' Zeg ik terwijl ik over mijn buik wrijf.
Ik hoor mijn telefoon rinkelen en loop snel naar de keuken waar het geluid van komt.
Op mijn scherm verschijnt Walids naam.
'Heeey, al iets goeds gehoord? Weet je al iets? Zeg alsjeblieft ja.' Zeg ik zonder pauzes.
'Sorry Soraya.' Zegt hij.
Ik voel de tranen weer komen, wat is dit? Wat is dit waar ik in leef? Hoe en waarom bij mij? Was het om mij te testen?
En toen hing Walid op. Zomaar????!
Ik voelde mijn telefoon in mijn hand overgaan en nam weer op.
'Waarom hing je op? En wat is er gebeurd, bij wie was je op bezoek waar was het adres?' Zeg ik nieuwsgierig.
'Mijn telefoon doet de laatste tijd raar, maar okee. Ik ben langs een huis gegaan dat een paar straten verderop van jou huis is. Ik belde aan en een vrouw kwam bij de deur staan. Genaamd Safae.' Zegt Walid.
Safae? Hmm.. Kwam me bekend voor. De naam al, laat staan het gezicht.
'Dus ik vroeg of Chakir bij haar kon zijn en of ze hem gezien had, ik liet haar uiteraard een foto zien. Ze had de foto vast en haar handen bibberde. Ik zweer het Soraya, hoe ze deed was raar. Ik vertrouwde haar niet, ik dacht zo dat ze me naar binnen zou sleuren. Maar okee, ze zei nee maar niet als nee van het klinkt overtuigend maar een zachte nee en ze wou de deur voor mijn gezicht dichtslaan.. Ik liet dat niet gebeuren en pakte de deur vast en ze vroeg of ik niet meer zou kloppen omdat ze druk was. En toen had ik een gevoel om haar even te laten en liet de deur los en ze deed hem dicht. Ik ging nog verderop staan wachten op iets, maar niks dat me een aanwijzing gaf naar Chakir.' Maakte Walid zijn verhaal af.
Ik luisterde naar het verhaal en zette de puzzelstukjes bij elkaar.
'We moeten achter haar aan blijven gaan.' Zeg ik.
Walid hoest.
'Ben je gek?' Zegt hij.
'Jaaa ik word zowat gek, mijn man is weg.' Zeg ik boos.
Ik was nog nooit boos tegen Walid.
'Okee voorruit, ik bel je morgen Insha'Allah ga nu maar slapen en als er iets is dan moet je me bellen. Morgen zullen we samen ernaar toe gaan.'
Ik was super blij.
'Oooooh dankje, dankje, dankje. Je bent een schat!! Tot morgen Insha'Allah.'
Zo hingen we op en ik liep naar de lege slaapkamer. Mijn eerste nacht slapen zonder Chakir. Een nachtmerrie.
< Imads perspectief: >
Ik pakte de brief en scheurde hem open, dit keer groter.
Ik las hem hardop voor.
"Voor Imad. Hoe ik wist dat ik je kon vertrouwen, was simpel. Ik zag wat je deed en alles bij elkaar vormde een puzzel. Ik wist wat ik deed en ik wist ook waarom je dit allemaal deed. Gevangenis in en uit, hoe je het kon overleven was onbeschrijfelijk. Maar over naar onze deal.. Jaa, inderdaad, ik was al voorbeid op dit allemaal. Jij wilt Soraya, maar dan wil ik iets terug. Je kunt kiezen uit twee opties. Soraya's kind, dat over paar maanden op aarde zal komen of je kiest het kind voor jezelf en ik krijg Soraya."
Ik draaide de brief om en zag niks meer, wat een raar einde. Normaal zou ze nog zeggen van kies wat je wilt of groeten of whatever.
Ik lees de brief nog een keer. Wat een domme keuzes. Natuurlijk koos ik voor de eerste, het kind was toch niet van mij. En Soraya wou ik. Soraya zal van mij zijn.
Rachida komt naar binnen en lacht.
'Dus het is keuze 1 geworden?' Zegt ze lachend.
Hoe doet ze doet?? Zomaar verschijnen en dan mijn gedachtes lezen???
De bewaker kijkt ons aan.
'Gaan jullie of wat?' Zegt hij.
Ik kijk vragend. Naar waar?????
'Kom, doe je schoenen aan we gaan.' Zegt Rachida lachend met zo'n gemeen lachje.
Ik kijk met grote ogen en voel mijn benen niet meer.
Ik ga hier uit. Uit deze hel. Uit deze hel van gekke mensen. En op naar Soraya. Op naar mijn toekomstige vrouw.
Ik voelde mijn benen niet meer, ook al wou ik zo graag weg. Het was de spanning en het enthousiasme dat mij niet liet lopen. Het was geweldig dit gevoel, dit gevoel was niet te beschrijven..

Word vervolgd.