Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 96: Goed nieuws, heeft vaak ook slechts nieuws.

Ik kijk in de ogen van Khadija. Ja, zo heet mijn meisje. Ons meisje. Het was een heleboel nee's en jaa's voordat we op de perfecte naam kwamen. En gek genoeg is dit de perfecte naam, meer dan perfect. Ik had zoveel in mijn hoofd. De kamer, de kleding, het bed. En Chakir was alleen maar aan het stressen.
'Rustig, komt goed.' Zegt mijn moeder lachend tegen Chakir.
We waren inmiddels het ziekenhuis uit en rechtsstreeks naar mijn huis gegaan. Alleen Farah en Othman waren er tussen uit gegaan. Dat wordt wel iets, voel het aan. Toen Othman zei dat ze iets moesten regelen gaf ik Farah gelijk de blik van 'Dit gaat de goeie kant op' blik. Ze moest giechelen en op de gang hoorde ik Othman nog vragen waarom ze lachte. Ze zijn perfect samen. Allebei mooi van buiten en binnen, tenminste wat ik allemaal heb opgemerkt. DING DONG.
De bel ging en mijn vader deed open.
'Wie ben jij?' Hoor ik mijn vader zeggen.
Ik hoorde een bekende stem. Walid.
'Laat hem binnen papa, is ook familie.' Zeg ik lachend. Mijn vader kijkt vragend.
'Ik heb hem nog nooit gezien.' Zegt mijn vader vragend. Ik lach nu hardop.
'Walid dit zijn mijn vader en moeder. Papa en mama dit is Walid, mijn soort van bodyguard en broer.' Stel ik voor. Ze lachen allebei naar elkaar en schudden de hand.
'Gefeliciteerd!! Hoe heet ze?? Hoop dat het een naam is met de mix van mijn naam.' Zegt Walid lachend.
'Ze heet Khadija gekko.'
We lachen allemaal om Walid en hij geeft me een kus op me wang. Hij fluistert nog iets in mijn oor dat voor niemand hoorbaar is: "ik heb iets wat ik moet vertellen"
Ik knik onopvallend en lach. 'Gaan we het vieren of wat?' Zeg ik lachend.
Chakir komt naast me zitten en knijpt zacht in het wangetje van Khadija. Zijn telefoon gaat over en hij neemt gelijk op.
'Jaa.. Top.. Dankjewel.. Over paar uur?.. Geweldig.. Ah oke.. Dankjewel nogmaals.. Nee nee het is zo goed.. Okee doei..'
Chakir hangt op en kijkt me met zo'n gemeen lachje aan. Alsof hij iets van plan was en dat is hij ook. Met zo'n geheimzinnig telefoongesprek is alles mogelijk.
'Walid wil me iets vertellen..' Begin ik zacht als Chakir zijn telefoon weg legt.
'Belangerijk?'
'Denk het. Aan zijn stem te horen wel.'
Ik geef Khadija aan mijn moeder en geef der een kus op haar voorhoofd.
'Ik ga even thee zetten.'
'Nee ga zitten, ik doe het wel. Je bent pas  uit het ziekenhuis.' Begint mijn moeder.
Mijn vader haalt zijn schouders op en kijkt doodnormaal tv. 'Nee mama, blijf jij maar bij Khadija.' Mijn moeder luisterde naar me en bleef zitten zoals ze zat. Chakir komt achter me aan lopen en Walid ook.
Als dit niet opvallend is dan weet ik het ook niet meer. 'Vertel.' Zeg ik nieuwsgierig.
Chakir gaat aan de tafel zitten die in het midden van de keuken staat. En we volgen zijn manier. 'Eerst het goede nieuws of het slechte?' Begint Walid.
Ik zag aan hem dat hij het weer moeilijk had om het uit te brengen.
'Het goede...' Zeggen Chakir en ik tegelijk.
Chakir kijkt me even lang aan en dan begint Walid te praten. 'Imad is in Marokko en Rachida zit in de gevangenis.' Brengt hij uit.
Een zware last valt van mijn schouders, terwijl ik dacht dat die last niet meer op schouders was. Ik twijfelde of ik nu blij moest reageren of afstandelijk.
'Wow! Geweldig!! Eindelijk is goed nieuws! Maar hee? Waarom helemaal in Marokko?' Zegt Chakir. 'Zijn moeder is pas overleden en hij gaat daar wonen. Tenminste heb ik opgepikt van een van z'n vrienden.'
Ik lach. Goed nieuws. Ja, het is goed nieuws ja. Alleen verschrikkelijk om te horen dat zijn moeder overleden is. Zou mijn moeder dit al weten? 'Het slechte nieuws?' Zeg ik snel.
Walid kucht en friemelt aan zijn stropdas die hij elke keer aan heeft als hij moest werken. Maar iets zegt aan me dat hij dit moeilijker vind, sirieus hij kreeg zweetdruppels op zijn nek. 'Ik.. Ik kan niet meer voor jullie werken.. Ik heb.. Ik heb een nieuwe baan op gekregen.' Zegt Walid stotterend.
Ik voelde een diep verdrietig gevoel binnen in mijn hart. 'Oh.' Zeg ik. Chakir kijkt vragend. 'Weet je het zeker?' Zegt Chakir.
'Jaa, het is een goede baan waar ik echt trots op ben. Ik wou het altijd al en eindelijk heb ik mijn kans. De enige kans.'
Chakir en ik knikken. We begrepen het volkomen. 'Het is goed.' Zegt Chakir.
'Alleen.. Ik wil wel afscheid van je nemen gast. Je bent familie van ons. Vergeet dat niet. Wij staan ook voor jou klaar. Dus als er iets is, dan zijn wij er. Je familie. Als je zeker weet dat je niet twijfelt tussen je keuze dan is het goed. Wij moeten het accepteren. Het was een goeie periode met je Walid.' Rattelt Chakir. Het waren wijze woorden. Hij haalde ze zo uit mijn mond dat ik niks meer te zeggen heb. 'Ik ga je missen.' Zeg ik lachend. Maar ik moest huilen, niet lachen. Ik voelde net een goede band tussen ons. Walid lacht en veegt een traan weg. 'Hou op hoor, hou op, straks huil ik nog.'
'We houden contact he en wanneer ga je weg?' Zegt Chakir. 'Morgen..'
'He? Dan al?'
'Jaa, ik had het moeilijk met het zeggen.'
We knikken begrijpelijk. Ik geef Walid een knuffel en een kus op zijn wang. 'Vergeet je niet dat we je familie zijn, deur staat open. Ook als je een broodje wilt.' Zeg ik lachend.
Walid lacht hardop en knuffelt me stevig terug. Chakir geeft hem een handgreep en dan een knuffel. 'Ik wens je een goeie toekomst bro.' Walid geeft hem een klopje op zijn rug en ik lach. Wat ga ik deze broederschap missen. Chakir wou altijd al een broer.. En nou gaat Walid weg.
Ik ga weer terug naar de woonkamer en doe alsof ik de suiker zoek. Walid en Chakir zijn nog in de keuken over hun zaken praten.
En ik was met mijn gedachte bij Walid. Kon er maar iets zijn wat ik kon doen. Maar het was al telaat.

Word vervolgd.