Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 59: WIN WIN ACTIE.

'Maar hoe? En waarom?' Zeg ik als Farah het verhaal heeft gedaan over Chakir.
Hoe maakte hij zo'n ongeluk en waarom? Wat lag hem dwars?
'Lieverd, je kan er niks aan doen. Oh ik kan het nog steeds niet geloven.' Zegt Farah nog steeds huilend.
Ik ging kapot van binnen terwijl ik van buiten niks doe. Af en toe een traan om de pijn te verzachten.
'Kom, ik maak thee blijf jij zitten.' Zegt Farah lachend alsof er net helemaal niks is gebeurd.
Ik gaf geen antwoord en staarde voor me uit. Oh Allah, laat Walid met goed nieuws komen. Hij kan toch niet zomaar weg gaan. Zomaar, inneens. Nee dat is raar, hij moet op z'n minst ergens naar toe gaan. Dat zal Walid vast wel doen! Hij zal elke plek waar Chakir uithangt de laatste tijd bezoeken, zodat hij mensen kan ondervragen toch? Of denk ik alleen zo? Straks is Walid nog naar een cafetje ofzo en is hij Chakir al vergeten? Straks hoor ik niks meer van Chakir en Walid!! Nee, Soraya denk positief. Nee niks positief, ik ga Chakir zoeken!!!
'Ik moet Chakir vinden, ik moet, ik moet!!!' Schreeuw ik huilend.
Ik sta op en ren naar de voordeur, Farah is sneller en houdt me stevig vast bij mijn armen.
'Hey Soraya, woehoeee het komt goed Insha'Allah, rustig.' Zegt ze met twinkelende ogen.
Haar ogen lieten me rusten, maar de enige ogen die mij op dit moment kunnen gerust stellen zijn die van Chakir.
< Rachida's perspectief: >
'Jij bent Imad, ook wel de levensverpester.' Zeg ik lachend.
Imad lacht mee. Hij lachte gewoon mee??
De meeste mensen zouden na zo'n uitspraak een klap verkopen, maar nee hij was anders.
'Hoe ken je Soraya?' Zegt hij dan sirieus.
Ik schud mijn hoofd.
'Ik stel de vragen.. Hoe ken jij Soraya?' Zeg ik zonder contact te maken.
Ik keek de kamer rond, terwijl ik op antwoord wachtte.
'Een vriend, Chakir. Haar man, we hadden samen een bedrijf.. En nu zien we elkaar als vijanden.' Zegt Imad zonder emotie.
Alsof hij elke dag een vriend verliest.
'Ooh zo dus, Soraya was een van patienten, waar mee ik zo hier en daar een praatje maakte.' Zeg ik.
Ik doe alsof ik zijn verhaal tussen Soraya niet weet, dat hij haar misbruikt heeft en betast.
'Patient? Huh? Hoezo dan? Wat heb je der aan gedaan?' Zegt Imad nu heel boos.
Hij staat op en vormt van zijn handen een vuist. De meeste mensen zouden vertrekken en nooit meer terug keren, maar ik schuifde dichterbijer en lachte.
'Je bedoeld wat jij hebt gedaan?' Zeg ik met een vieze blik.
Imad kleurt rood.
'Dat verhaal krijg je niet te horen, nooit niet.' Zegt Imad alsof hij gewonnen heeft.
'Oh lieverd, ik hoef het verhaal niet uit je te krijgen, ik heb het verhaal al. Helemaal, op papier en in mijn hoofd. Genoeg keuzes.' Zeg ik lachend en er achterna een knipoog.
Ik sta nu zelf ook op en wil net weglopen, maar ik weet zeker dat hij me terug zou roepen.
'Wacht..' Zegt Imad.
Ik draai me om en verwijder mijn vals lachtje van mijn gezicht.
'Ik zal je geen water brengen, ik ben geen bediende.' Zeg ik lachend.
'Zullen we een afspraak maken?' Zegt Imad.
Hij komt dichterbijer en ik voel me er niet goed bij. Ik was ook alleen in een kamer met hem.
'Ik krijg Soraya en jij krijgt..' Zegt Imad.
Ik liet hem niet zijn zin afmaken.
'Soraya is zwanger.' Zeg ik dan.
Hoe ik dat weet? Ik kan achter alles komen, alles..
Imads gezicht veranderd in een boos gezicht met hier en daar rode vlekken en hij balt zijn vuisten en slaat met een van z'n vuisten tegen de muur. Daarna kijkt hij mij sluw aan.
'Ik moet hier uit, dit wordt gekker als ik er niet ben.' Zegt Imad boos en schreeuwend.
Ik lach.
'Jij krijgt Soraya en ik haal je hier uit.' Zeg ik vastberaden.
Imad kijkt blij op en krabt aan zijn hoofd.
'En wat moet ik je terug geven?' Zegt hij.
Ik wil net mijn woord doen als hij me onderbreekt.
'Wil je geld? Hoeveel? Ik zorg ervoor dat je het krijgt.' Zegt Imad alsof hij een normaal leventje leidt.
'Hou je geld bij je betaster, ik wil dat je deze brief leest en dan bel je mij met het nummer dat in de brief staat. Dan zorg ik voor de rest.' Zeg ik lief.
Bij het woordje betaster keek Imad naar de grond.
Ik overhandigde hem een brief die ik mijn jaszak had gestopt voordat ik de deur uit kwam.
Hij pakte de brief met trillende vingers en lacht.
'Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.' Zegt Imad alsof hij net een miljard heeft gewonnen.
'Sst, bespaar me dat lief en bleh bleh gedoe.' Zeg ik als een klein kind.
Ik zeg geen doei of dag en loop weg met de deur achter me dicht.
'Tot snel.' Zeg ik zachtjes in mezelf.
Ik groet de agent die aan het begin van het loket staat en loop naar buiten.
Dit plan is pas het begin, ik zal blij zijn en Imad zal blij zijn.
Een soort win win actie, alleen win ik het meest.. Hahahahaha.

Word vervolgd.