Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 67: Onderweg.

'Je kunt niet liegen.' Zeg ik lachend.
Safae voelt zich gelijk aangesproken, wat ook mijn bedoeling was.
Ik had Chakirs hand vast die hij pakte nadat ik hem een knuffel gaf.
'Wat ben je van hem?' Zeg ik dan.
Safae schrikt en kleurt rood.
'Niks.' Zegt ze.
Ik lach, altijd het standaard woord als je wel iets hebt of bent.
Ik maak me los van Chakir en pak Safae's arm vast.
'Zeg de waarheid, ik kan niet tegen leugenaars hoor je me?' Zeg ik boos.
Safae schrikt en haar lip trilt van de zenuwen. Ik lach, dit heb ik lang niet gedaan.
'Ik werk samen met hem.. Ik werk samen met Chakir.' Zegt ze.
'En wat bracht jou op het idee om Chakir uit het ziekenhuis te halen en te verstoppen?' Zeg ik verward.
Ze schud haar hoofd.
'Ik wou het niet zo laten gaan, ik wou alleen.. Ik wou alleen.. Ik wou alleen Chakir helpen.' Zegt ze als een klein kind.
Zo zag ze er ook uit. Ze was kort en ze had de ogen van iemand die me bekend voor kwam.
'Woon je alleen?' Zeg ik.
Safae knikt. Een 'ja' dus.
Walids telefoon gaat over en hij neemt op en is even later weg.
'Ik kom vanavond.' Waren zijn laatste woorden voordat hij vertrok.
Over vertekken gesproken.. Chakir en ik gaan ook vertrekken, wel nu!
'Wij gaan maar weer toch Chakir?' Zeg ik.
Hij heeft de hele tijd niks gezegd.
'Ik ben mijn geheugen kwijt.' Zegt hij.
Ik kijk vragend en maak gebaren met mijn handen. 'Hoe bedoel je je geheugen kwijt? Je weet toch wie ik ben? En Walid? En..en.' Rattel ik verder.
Chakir lacht.
'Ik weet je naam niet.'
'Soraya.' Zeg ik lachend.
Chakirs gezicht verkrampt en oppeens lacht hij.
'Elke keer wanneer jullie er iets bij halen, krijg ik herrinneringen terug.. En weet ik alles weer.'
'Alhamdoulilah, het is gelukkig geen zware geheugenverlies.' Zeg ik blij.
'Beslama Safae, hoop dat je niks meer flikt. Want we weten nu waar je woont en zodra ik weer iets mis in mijn leven heb ik je adres. Doeidoei lieverd.' Zeg ik bitchy.
Ik lach en Chakir pakt mijn hand nu strak vast. Walid was weg met zijn auto waarmee hij mij naar hier bracht. We moesten dus een taxi nemen. Ik keek Chakir aan en kon nog steeds niet geloven dat hij naast me stond.
< Imads perspectief: >
Ik stond midden in de straat met een paraplu bij de hand. Alsof het regende hahaha.
'Je gaat toch niet naar haar toe he?' Zegt Rachida.
Ik draai me om en schrik. Shit, deze vrouw is eng. Ze vind me overal en weet alles en kan je altijd laten schrikken.
'Jawel, ik moet wel!' Zeg ik.
Rachida lacht alsof ze de grappigste grap van mij heeft gehoord.
'Ga maar.' Zegt ze na een lange stilte.
Ik kijk met gefronsde wenkbrauwen, hoe is ze van gedachten veranderd? Ik lach en steek mijn hand uit naar de taxi, die voor mij stopt. 'Bye.' Zeg ik lachend.
Rachida schud haar hoofd en lacht, ze zwaait en verdwijnt langzamerhand uit het zicht.

Word vervolgd.