Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 82: Slapen? Nee. Denken? JAA!

Ik kwam met thuis met tassen vol spulletjes. Van kleding tot aan leuke schattige schoentjes. En voor het eerst lezers, voor het eerst is Chakir niet chagarijnig naar huis gegaan. Hij had voor de eerste keer zin in shoppen, maar het was ook z'n idee. Een geweldig idee. Ik ging douchen, deed me pyjama aan en trok mijn leuke konijnenpantoffels aan. Die had ik nadat we de babywinkel uit waren gehaald bij een winkel om de hoek. Ze waren zo schattig en ik kon mijn ogen er niet vanaf houden.
Ik had wel zin om er twee paar van te halen, maar ik hield me in.
'Schat, ga je slapen?' Zeg ik lachend.
Chakir lag op de bank met halfopen ogen.
'Misschien.' Zegt hij gapend.
Chakir staat op en gaapt voor de tweede keer. 'Ga toch maar slapen, kom je ook?'
Hij loopt richting onze kamer en verwacht een antwoord. Hij was moe.
'Ik kom allll.' Zeg ik lachend.
Maar ik denk toch niet dat hij gaat lachen, hij is er te moe voor.
Ik loop naar mijn bed toe en spring er als een klein kind op. 'Waar haal je die energie vandaan?' Zegt Chakir die al onder het deken lag. Ik lach en kruip dichter bij hem.
'Slaaplekker.' Zeg ik.
Na een paar seconden krijg ik geen reactie terug. Sliep hij al? Ik keek over zijn hoofd en zag dat zijn ogen al dicht waren gevallen. Hij was aan het slapen. Ik deed ook mijn ogen dicht en legde mijn hand op mijn buik. Slaaplekker kindje van me. Mijn ogen deed ik dicht en ik hoorde Chakir diep ademhalen.
< Farahs perspectief: >
Ik deed mijn schoenen langzaam uit en liep langzaam naar boven. De kracht was er niet, ik zelf was er niet. Zijn woorden deden mijn pijn.
"Farah.. Farah, ik moet je laten gaan. We kunnen niet meer samen zijn. Het is niet goed. Voor ons beide niet."
Hij deed alsof dit ons kapot kon maken. We waren samen sterk. Samen zijn we altijd sterk. Ondanks alle tegenslagen kwamen we op het goede pad. Maar nee, hij wou het zo. En lezers, hoe ik me voelde was niet te beschrijven. Het was pijn. Meer dan pijn.
Ik deed mijn pyjama aan en ging in mijn bed liggen. Waarom was ik hier? Ik wist toch dat ik niet ging slapen.
Ik kuchte en toen begon mijn lichaam te trillen. De pijn was erger dan eerst. Nu ik op een plek sta heb ik oppeens door dat alles verkeerd is. Dat alles meer dan pijn doet.
Slapen? Nee. Denken? JAA!
Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik een gemiste oproep had van mijn moeder. Zou er iets mis zijn? Ik belde dit keer niet terug. Ik wou even alleen zijn, alleen denken.
Hoe moest het nu? Hoe zou Othman overleven? Oh jij Farah, je denkt alleen aan hem. Hij zal zich vast redden, hij is sterk. Hij is meer dan sterk, jij bent zwak.
Ik raakte mijn arm aan en voelde de kou door mijn lichaam heen. Mijn handen deden pijn, ondanks het feit dat ik onder mijn deken lig. Zou het kunnen zijn dat Othman mij voorliegt? Nee. Hij - Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij meende het echt. Toch dacht ik er anders over. Dacht hij echt dat ik hem los zal laten? Nee, zo snel gaat dat niet. Ik ben nog steeds gek op je. Ook al ben je daar, je bent nog steeds hier. Hier bij mij.
Ik trek het deken voor mijn ogen en pak de zijkant strak vast. Jij bent mij misschien vergeten, maar ik jou niet. Ondanks alles.
Alles wat verkeerd is gegaan, ondanks dat, ik blijf nog steeds van je houden als eerst.
Zo is het, zo ben ik.

Word vervolgd.
©ST.