Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 68: Aangekomen.

Aangekomen thuis gingen Chakir en ik samen op de bank zitten. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij hier naast me zat. Zonder enige reden gaf ik hem een knuffel.
'Wat heb ik je gemist, Oh Chakir! Hoe gaat het? Wat heeft Safae allemaal gezegd? En herriner je je nog iets van het ongeluk?' Zeg ik vragend.
Chakir knikt.
'Het gaat goed hamdoulilah, Safae heeft alleen de wondjes geheelt en ze heeft gewoon met me gepraat, niks bijzonders. En ik herrinner me nog iets van het ongeluk.. En het is erg.' Zegt hij verward.
'Alhamdoulilah, wat herrinner je je nog?!'
'Ik herrinner me dat ik in de auto was onderweg naar mijn werk en ik werd gebeld door mijn oude vriend en die vertelde me dat Oualid dood was.' Zegt Chakir.
Ik kijk verward en geschrokken. Wie is Oualid? Of verbeeld hij zich dit? Want ik ken geen Oualid. Behalve Walid die hier voor ons 'werkt'.
'Wie is Oualid schat?' Zeg ik lief.
Chakir vertelt me het verhaal dat Oualid als nep bewaker bij Imad zat en alles door gaf aan Chakir. Ik begrijp het even niet? Waarom? En hoe en wat?
'Hoe is Oualid dood?' Zeg ik met een brok in mijn keel.
'Geschoten door zijn hart.. Door die klootzak.' Zegt Chakir met een trillende stem.
Het ziet er zwaar voor hem uit. Ik pak zijn hand vast en Chakir drukt me warm tegen hem aan en zo zitten we stil voor ons te kijken. Wachtend op niks.
< Farahs perspectief: >
Othman kwam naar beneden en ik wou me omdraaien, maar Othman schiet snel achter me en houdt zijn handen voor mijn ogen.
'Hey gekko, wat is er?' Zeg ik lachend.
Othman lacht en ik hoor gerinkel en een doosje dicht gaan en open en dan doet hij zijn handen weg.
'Voor jou, omdat je de leukste en mooiste vrouw op aarde bent.' Zegt Othman zacht.
Ik keek naar een ketting die niet stopte met glinsteren. Een ketting met een goud hartje eraan en het goude hartje gaf me een tinteling van binnen.
'Wauw.' Kan ik nog uit mijn mond halen.
Othman lacht en doet hem om mijn nek.
'Ik wist wel dat hij je mooi zou staan.' Zegt Othman.
Ik lach en geef hem een kus op zijn wang.
'Dankjewel lieverd.' Zeg ik blozend.
Othman slaat zijn arm over mijn schouder en lacht. 'Alles voor jou.'
'Hoe was je reis trouwens?' Zeg ik na een lange en toch raar gezegd mooie stilte.
'Welke reis? Huh?' Zegt Othman oppeens.
Ik moest toch wedden dat hij een week en paar dagen weg ging.
'Die reis die je maakte een week hiervoor en paar dagen.' Zeg ik lachend.
Boven Othmans hoofd brand een lampje en hij lacht weer. 'Ach, was okee.' Zegt hij niet geïnteresseerd. Niks voor hem, maar oké.
'Zullen we samen koken?' Zeg ik dan.
Othman knikt. Dan maar koken, maar op een of andere manier was mijn hart niet opgelucht van het feit dat ik iets ging doen. Iets in Othmans stem deed me laten twijfelen.. Of was het mijn hoofd die zo dacht?
< Imads perspectief: >
Ik stap uit voor Soraya's huis en sta in haar tuin. Zal ik binnenstormen? Ik heb tenslotte haar sleutel, hoe dacht je dan dat ik haar huis binnen kwam toen ze erachter kwam dat ik de tuindeur open deed. Lange tijd geleden, maar ik noem het: de eerste inbraak bij mijn toekomstige vrouw. Goeie naam he? Ik schuif de gedachtes weg en doe een stap naar voren en hoor gelach. Heel hard gelach. Het waren Chakir en Soraya. Toen ik hier onderweg naar toe was had ik een tussenstop gezet bij een café in de buurt van Soraya's huis en tot mijn verbazing was het verhaal dat zich daar afspeelde dat Chakir terug was. Ik wist niet van waar, maar de mensen klonken zo blij. Dus het kon niet anders zijn, ik vroeg aan een vrouw die daar werkte wat er precies aan de hand was en ze lachte en zei dat Chakir eerst een ongeluk had gemaakt en dan opeens verdwenen was en toen gevonden. Ik was blij toen ze zei dat hij een ongeluk had gemaakt, eindelijk zonder een zetje van mij. Maar toen ik hoorde dat hij weer gezond thuis was, begon mijn gezicht gekke bekken te trekken. Dit kan toch niet. Waarom hebben die mensen met ook een slecht leven een goed einde en ik niet! Ik hoor de deur open gaan en spring snel achter een boom die even dik was voor mijn lichaam. Soraya zette een vuilniszak voor de deur en stond even stil. Ze zag er zo mooi uit, nog mooier dan dat ik haar voor het laatst zag. Ze keek mijn kant op en ik verbergde snel mijn lichaam en gezicht.
'H-Hallo? Is daar iemand?' Zegt ze.
Echt sirieus?? Dacht je echt dat iemand gaat reageren?? Een vogel komt bij mijn voet staan en vliegt weg door mijn schaduw. Straal ik zoveel kwaad uit?
Soraya kijkt nog om haar heen en doet dan de deur dicht met een dubbele slot.
Ik ben aangekomen, maar niet welkom.

Word vervolgd.