ZEHİR (1)

GEÇMİŞTEN...

GEÇMİŞTEN

"Saymaya başlıyorum! 1, 2, 3, 4..."

Duvarın arkasına gizlenmiş ondan saklanırken bir elimle ağzımı kapatarak gülüşümü sessiz tutmaya çalışıyordum. Hâlâ sayı sayıyor olduğu için kendime ona bir kez daha bakma şansı tanıdım ve sadece tek gözüm görünecek şekilde duvarın kenarından gizlice ona baktım. İki elini üst üste ağacın üstüne koymuş gözlerini kapatarak alnını ellerinin üzerine yaslamıştı. Sayı sayıyorken bile dudaklarında keyifli bir gülümseme vardı. Onun gülümsemesini görmek beni daha çok gülümsetti.

Duvarın arkasına tekrar gizlenip küçük elimi gözlerime siper ederek tepede parlayan güneşe baktım. O tepede parladıkça oyunlarımızın sonu gelmeyeceğini biliyordum. Hava kararana dek oyun oynayabilirdim; bazen saklanıp beni bulmasını bekler bazen koşarak onu yakalamaya çalışırdım ama en çok saklambaç oynarken keyif alırdım çünkü nerede olursam olayım gelip beni bulacağını bilirdim.

Sayı saymayı çoktan bitirip beni bulması gerekiyordu ama benim saymayı bilmediğim sayılara kadar saymaya devam etti. Ona tekrar baktığımda dudakları hızla hareket ederek sayı saymaya devam ediyordu ama artık gülümsemiyordu. Tekrar saklandım ve gözlerimi kapatıp duvara yaslandım. Neden artık beni bulmuyordu?

Gözlerimi tekrar açtığımda gökyüzünde parlayan güneş yok olmuştu. Bu kez biri beni bulsun diye değil kimse beni bulamasın diye saklanıyordum. Neşeli çocuk oyunlarım güneş ile birlikte yok olmuştu. Geçmiş çökmüş beni de enkazının altında yok etmişti. Artık kimse beni bulamazdı.

Saklandığım duvarın kenarından çocukken yaptığım gibi gizlice ona baktım. Dudaklarında yine bir gülümseme vardı ama keyiften yoksun sahte bir gülümsemeydi bu. Düşünmüyordum. Hissetmiyordum. Düşüncelerim ele geçirilmiş hislerim ise elimden alınmıştı. Yapmam gereken bir şey vardı ve sadece onu yapacaktım.

Karanlıktan çıkıp ona ateş ettim. Bir kez daha. Bir kez daha.

Bedeni yere yığılırken gözleri gözlerimi buldu; orada nefret, şaşkınlık ya da korku görmeyi bekledim ama gözlerime tutunan gözlerde hangi duygu vardı anlayamadım. Hissedebilseydim belki o gözlerden yere damlayan duyguları çözebilirdim ama ben artık duyguları olmayan bir canavar olmuştum. Güneş yok olmuş her şey kararmıştı.

Hayatımdaki beyaz sayfaların hepsini bu gece karanlık ile siyaha boyamıştım.