TÖVBE (FİNAL)

6)YOKSA HAMİLE MİYİM?

Yusuf'la işlediğim günahtan sonra canıma kıymayı bile düşündüm.
Aradan geçen iki hafta boyunca türlü delilikler geldi aklıma.
Mesela Yusuf'un karşısına çıkıp benimle evlenmelisin demeyi bile düşündüm.
Ama Yusufumun hiç bir günahı yoktu.Tek suçlunun kendim olduğunu iyi biliyordum.
Onun peşinden giden bendim.
Onun evine koşulsuz şartsız giren bendim.
O bana zorla dokunmamıştı.Aksine benim razılığım ondan fazlaydı.
Kendimden nefret ediyorum .Böyle bir günaha nasıl girdim bilmiyorum.Ona olan aşkımı nasıl böyle kolayca kirlettim bilmiyorum.
Yusufun aşkı aklımı başımdan aldı.
Artık ondan başkası bir ömür boyu haram bana. Onun karşılıksız aşkıyla yaşayacağım.Buda benim günahımın cezası olacak.

Abimin yüzüne hiç bakamadım. 14 gün oldu ama bu utanç beni başı yerde gezmeye mahkum etti.
Sürekli bana ne olduğunu soruyor fakat ben onu başım ağrıyor,canım sıkılıyor gibi bahanelerle gecistiriyorum.

Yine birbirinin aynısı olan bir gün.İşyerindeyim.
Bulaşık yıkama işim bitince saatime bakıyorum.17.00 yi gösteriyor.
Ortam yine beni daraltıyor.
Mutfakta ki ağır koku son günlerde aşırı midemi bulandırıyor.
Bu saatlerde Yusuf yine buralarda olmalı diye düşünüyorum.
Kalbim ondan vazgeçmiş değil. Mantığım kabul etmese de ayaklarım beni dükkanın kapısına sürüklüyor.
Tahmin ettiğim gibi Yusuf arabasını tozu dumana katarak her zaman ki yerinde durduruyor.
Kalbime yine bir sancı saplanıyor.
Zihnim o geceyi hatırlayınca ,gözlerim yine dolu dolu oluyor.Onun bana dokunduğunu hatırladığım saniyeler yüzümde geçici bir gülümse ve ardından hatırladığım pişmanlık ise gözyaşlarını getiriyor bana.
Islak ellerimi üzerimde ki bulaşık önlüğüne siliyorum. Tekrar tekrar siliyorum.
Yusufun yanından bir kız iniyor. Önümde ki ağacı kendime siper alarak biraz daha öne geliyorum.
Onları izlemekten kendimi alıkoyamıyorum.
Ne konuştuklarını da duymak istiyorum.
Kasımın soğuğu ve rüzgarı kurumuş yaprak hışırtılarından fazlasını getirmiyor kulağıma.
Kız Yusufa iyiden iyiye sokuluyor.

Yusuf kendini arabasına dayayıp , kızı belinden kendine doğru çekiyor.
Sanki o an bir bıçak saplıyorlar kalbime.
Yine iki gündür huzurumu kaçıran mide bulantısı eşlik ediyor hislerime.

Yusufa yanaşan kadın rüzgarın hışmına uğruyor. Mini eteği havalanıyor.
Bir yandan kapatmaya çalışırken bir yandan Yusufa şirin gözükmeye çalışıyor.
Yusuf bu sefer havalanan eteği indirmeyi kendine vazife ediniyor.

Kızın eteğiyle birlikte kalçasını da tutuyor. Güya yardımcı oluyor.
Gerisini izlemeyi ne kalbim ne ruhum ne bedenim kaldırmıyor.
Sırtımı ağacın gövdesine dayayıp gözyaşlarımın hücumuna müsaade ediyorum.
Alıp başımı gidesim geliyor. Sokak boyunca koşmak istiyorum ama iki haftalık açlık ve üzüntünün verdiği dermansızlık bana mani oluyor.
Abimin beni böyle görmesinden korkuyorum.
Yine akşamı zor ediyorum iş yerinde.
Abimin gözlerinden kaçıp eve kendi başıma gitmek istediğimi söylüyorum.
Üstüme gelmiyor. Durumumun onu korkuttuğunu biliyorum.
Garibim, bana da birşey olacak diye ödü kopuyor.
Yolda yürürken aklıma adet olmadığım geliyor. Oysaki iki gün önce olmam gerektiğini hatırlıyorum. Derin üzüntülerimden kaynaklı olduğunu düşünüyorum.
Sonra yine bir mide bulantısı geliyor.
Karşı yoldan gelen hamile kadını gördüğümde ani bir heyecanla ayaklarım beni durduruyor. Dizlerimin bağı çözülüyor o an.
Kalbim olabildiğine hızlı atıyor. Sanki yerinden çıkmak istiyor.
En olmaması gereken şey mi oluyor hayatımda ?
Ne yaparım?
Ne ederim ?
Biterim ben.Ölürüm.
En yakın eczaneye girene kadar akla karayı seçiyorum.
Eve koşturarak gelip hızlıca tuvaletin yolunu tutuyorum
Çift çizgi ve tek çizginin ne anlamlara geldiğini öğrendikten sonra zihnimden geçirdiğim dualarla testi yapıyorum.
Saniyeler geçmek bilmiyor.
Şu an sadece ölmek istediğimi biliyorum.
Dünyanın ne kadar iğrenç olduğu gözümde canlanıyor.
Tekrar tekrar kendimden nefret ediyorum.
Geçen 10 saniyenin ardından testin çift çizgiyi gösterdiğini görüyorum.Anlamak istemiyorum.
Beynim duruyor.
Bakışlarım bulanıklaşıyor.
Iyi göremediğimi biliyorum.
Çift çizginin anlamına defalarca bakıyorum.
Acı gerçekle yüzleşmem ve kabullenmem 5 dakikamı alsa da, bu 5 dakika da dünyanın meselesi geliyor gözlerimin önüne.
Kapıya sırtımı dayayıp yavaş yavaş bırakıyorum kendimi yere.
Ölmüş ve bitmiş bir insan olduğumun farkındayım.
Ne yaparım ,nereye giderim?
Derdimi kime anlatırım bilmiyorum.
Ben Yusuftan hamileyim.
Yusuf bebeğini kabul eder mi?
Şimdi bunu ona nasıl söylerim?