TÖVBE (FİNAL)

FİNAL

Yaşlı adam günlerce sayıklamış ve ev halkı tarafından anlaşılmaz sayılan cümleleri tekrar edip durmuştu.

Elayla bir ömrü paylaştığı yatağında,bir haftadır uyuyordu.

Etrafında torunları ve çocukları onun için dua ediyor ve son saatlerinde babalarının yanından ayrılmak istemiyorlardı.
Yine sayıklaması tutmuştu.

Önceki günlerde bir gün boyunca 4 gün kaldı diye sayıklamış ,bir sonraki gün 3 gün kaldı demiş ve bu şekilde etrafındakilerin anlam veremediği şeyler söylemişti.
Bugün ise artık vakit tamam diye sayıklıyordu sık sık.
Evlatları babalarının boş insan olmadığını iyi biliyorlardı.Artık vakit tamam dediğine göre,babalarını kaybedeceklerini anlamışlardı.
Bugün ayrılık günü gibiydi.
İçlerinde herşeye rağmen bir umutla babalarının daha fazla yaşamasını isteselerde, ellerinden birşey gelmiyordu.Üstelik anneleri Ela Hanım da aylardır hastanede, tedavilere yanıt vermiyordu.
Doktor ne anneleri ne de babaları için  umut içeren birşey söylememişlerdi.

Yaşlı adam yattığı yerde boncuk boncuk terlemiş ve dudakları kurumuştu.
Başını sanki birini görüyor gibi bir anda sağa  doğru çevirdi.
Evlatları tüm hareketlerini dikkatle izliyorlardı.
"Baba iyi misin ?"dedi Yusuf.

Babası onu duymuyordu.
Bir başkasıyla konuşuyor gibiydi.
"Siz mi geldiniz hocam?"
"Bende sizi özledim."
"Gitmek isterim."
Babalarının hayal aleminde biriyle konuştuğuna kanaat getirmişlerdi. Artık gözyaşları iyiden iyiye akıyor ve sevdikleri onun için dua etmekten başka birşey yapamıyorlardı.

######

Gençleşmiş gibiydi.Ellerini çevirip baktı.Kırışık değillerdi.Sonra yüzünü kontrol etti. Yüzü de pürüzsüz ve gergindi. 30 lu yaşlarında olduğunu tahmin ediyordu. Bir adım atmak istedi.Fakat adımı çok kolay ve hızlı olmuştu.
Adeta koşuyordu.Dizlerinin dermanı gelmiş ve hafiflemiş hissediyordu.Etrafında ağaçlar ve önünde bir yol vardı.
Hiç bu kadar mutlu hissettiğini hatırlamıyordu.Gençleşmiş ve gücü kuvveti yerine gelmişti.Etrafina bakındı.
"Elaaaaa Elaaaaa"diye bağırdı.

Biliyordu.Nereden bildiği hakkında bir fikri yoktu ama içindeki his Elanın burada olduğunu söylüyordu.
Aradığı kadından yanıt gelmişti.Önce onun gülme sesini işitti kulakları sonra kendisi göründü.Gülümseyerek Yusufun yanına geliyordu.
Yusuf büyülenmiş gibi hissetti o an. Ela kusursuz görünüyordu. Elanın gözleri daha bir parlamış ve cildi daha aydınlık olmuştu.
Mesafeyi iyice kapatıp birbirlerine sımsıkı sarıldılar.
Yusuf mutluluktan gözyaşlarına hakim olamıyordu.
"Elam seni ne çok özledim bir bilsen"dedi.
Ela onu dinlemekle yetinmişti.Cevap vermiyordu.
"Ela aylardır hastanede iyileşeceğin günü bekledim biliyor musun?
Sen gidince o eve sığmaz oldum.Sağolsun torunlar,evlatlar geldi ama senin yerini tutamazlar ki. Ela sana kavuşabilmek için Rabbime çok dua ettim.Bak sonunda kabul oldu."
"Evet Yusufum.Artık kavuştuk.Rabbime şükürler olsun"dedi Ela.
Yusufun özlemi de anlatacakları da bitmemiş gibiydi.
"Ela sen yokken hiçbirşeyin tadı yoktu biliyor musun?
Lokmalar boğazıma yük oldu. Senin kokunu aradım evimizde.Bir ömür benimleydin sen Elam.Ama neden bıraktın beni?Neden ayrılık yaşattın bize?"
"Rabbim öyle istedi Yusuf.Ama artık birlikteyiz"
"Evet artık hiç ayrılmayalım Ela." dedi.
Sonra etraflarında farklı insanlarında olduğunu farketti.Burası neresiydi tam olarak bilmiyordu ama huzur verdiği kesindi.Yanına yaklaşan bir başka kişi çekti dikkatini.
Çok tanıdıktı.Bu Hasan Hocasıydı.
Saygıyla eline kapandı.Ne çok özlemiş ve ona kavuşmak için ne çok dualar etmişti.
"Siz mi geldiniz Hocam ?"dedi.
Onun geldiğini biliyordu ama inanamıyor ve gerçek olduğunu öğrenmek için soruyordu.
"Evet Yusuf ben geldim. Hasan Hocan geldi.Seni çok özledim Yusufum"dedi.