TÖVBE (FİNAL)

18)SEN KÂBEYE DAHA YAKINSIN

Oturdum.

Burası yeşil tepe...

Hayallerimi yeşerten, karanlık yüreğimi  aydınlatan,dertlerime deva olan yeşil tepe.

Kendimi öldürmek  için gelip de yeniden doğduğum yeşil tepe.

Ayaklarımı  metrelerce yüksekten  boşluğa  bırakacak  şekilde  toprağa  oturdum.

Ne kişisel ihtiyaçlarım, ne de beni arayıp soranlar hiç umrumda olmadı.

Yorulmuşum,çok yorulmuşum.Kalmamış dermanım.

Neredeyse ettiğim tövbeden vazgeçecek gibi oluyorum.

Hemen bu düşüncelerim için yeniden tövbe ediyorum.

Bu çok zor.Bu çok ağır.Bu çok imkansız.

Bu çok uzak.Bu cehennem gibi.

Bu bir kor.Yakıyor bedenimi.

Sonu görünmeyen bir yola çıktım.Yol çok uzun.

Son çeyrekte ayaklarım sinyal veriyor.

Arkama bakıyorum.Başlangıç çok uzak.Önüme bakıyorum her yer dikenli tellerle dolu.

Artık ne geri dönebiliyorum nede son sıçramayı yapacak gücü kendimde bulabiliyorum.

Sonra birden yakınlarım aklıma geliyor;

Anama bakıyorum, kendi dünyasında yaşıyor.

Babama bakıyorum, benim yüzümden kıvranıyor.

Sağıma bakıyorum Hasan Hoca ve arkadaşlarım bana gülümsüyor.Tam umutla dolarken,

Soluma bakıyorum Şeytan ve Nefsim beni çağırıyor.

Arkamdakilere bakıyorum,hepsi ağız dolusu bana sövüyor.

Önüme bakıyorum Ela ve bebeğim..
Ela da yüzüme bakmıyor.Neden baksın ki? Bana ait bir kadının namusuna iftira atmışım.Garibim ağlayıp çekmiş gitmiş kapımdan.

Boşuna çırpınışlarım, boşuna umutlarım.Düzelecek neyim kalmış?

Ziyan olmuşum.

Heder olmuşum.

Kahrolmuşum.

Deli divane olmuş

Mahvolmuşum.

***

ELA

Ziyan ettin beni.

Heder ettin beni.

Kahrettin beni.

Ah imansız. Ah zalim.Ah kendini bilmez.

***

-Ela içsene kızım çayını.Buz gibi oldu bak.

-Abla Hayri beni almaya gelecek birazdan.Bebeğe iyi bak olurmu?

-Ne diyosun?Ciddisin sen?

-Evet ciddiyim.Gidip hazırlanayım.

-Kahvaltını yapmadın ama.Şu çayını iç bari.

-Bende yiyecek,içecek derman mı kaldı?

Ayaklarımı sürüyerek kalkıyorum masadan.Odama gidiyorum.