Lost WINTER

Arrow 72

One week has passed, balik na naman ulit kami sa skwelahan. Pero di ko masasabing gaya parin ito ng dati dahil hanggang ngayon ay parang lumalayo samin o mas tamang sabihin na sakin lumalayo si Luna. Di ko rin naman siya masisisi, Sa lahat ba naman ng taong pwedeng maglapit sa kanya sa kanyang nakaraan ay ako pa talaga.

“By the way my dear students… Christmas party here in BELLEZA is fast approaching I’m expecting na may plano na kayo para sa party na to…”, tanong ng guro namin.

“Opo meron na po, sa katunayan nga po ay may naka assign na na grupo para sa pagkain, decorations, games at gifts. Organisado na po lahat”, ani class pres.

“Mamaya after ng klase niyo please come to my office Ms. Pres”

Nagpaalam narin ang teacher namin. Mabilis akong tumayo para sana makausap ko si Luna pero laking gulat ko nalang na bago pa man ako makalapit sa kanya, siya nakalabas na ng room.

Nakita ng mga kaibigan naming ang nangyari at lahat sila ay di makatingin sakin.

Luna… nasasaktan nako.

***

As much as possible ay itinutuon ko ang atensyon ko sa mga trabaho dito sa school. Ayokong isipin ko ang mukha ni Naveen dahil mas nasasaktan lang ako. Sa lahat ng pwedeng maging kapatid ng mga taong kinamumuhian ko bakit siya pa na mahal ko? Ang unfair naman yata…

Tok!

Tok!

Tok!

“Come in…”

I am expecting that it would be Elton but…

“Luna”

Sa lahat ng taong pwedeng pumasok siya pa talaga?

“Sinong nagsabing pwede kang p----”

“Bakit mo ko nilalayuan?”

Natigil ko ang ginagawang pagpiperma dahil sa sinabi niya. I recovered fast and continue to ignore his gaze.

“I’m a busy person now as you can see Mr. Elseworth… hindi lang ako estudyante ngayon kundi Headmistress din”

“Hanggang kaylan mo ipagdadamot sakin ang maka-usap ka?”

“Mr. E---“

“Hanggang kaylan ka magsisinungaling sakin?”

“Nav---“

“Kahit isang beses lang ibalik mo yung Lunang mahal ko at mahal ako…”

“SHUT UP!!!”

Napatayo ako dahil sa galit pero…

…di ko na napigilan at naluha narin ng makita ko ang parang wala sa sarili niyang mukha at umiiyak.

“Luna… nasasaktan nako. Bumalik kana sakin please…”

"Kelan ba'ko naging sayo Naveen?"

He came closer to me till we are an inch apart.

"The moment you mentioned my name"

And then he kiss me.

Gusto kong sumigaw dahil hanggat maaari ayokong magkaron ng koneksyon sa mga taong malapit sa pumatay sa kuya ko. But I can't resist the passionate feeling Naveen is making me feel right now. Sa tanang buhay ko ngayon ko lang naramdaman kung ano ang salitang pagmamahal.

Oo, di ko yun kayang sabihin ng harapan, ng ipakita ng harapan pero alam ko na sa munting sulyap lang ay ramdam na namin pareho ang kahulugan ng pag-ibig.

I stood up and encircled my arms to his neck. His hands are latched to my hips. Both eyes are closed... Habang tumatagal ay nararamdaman kong mas lalo pang dumidiin ang halik namin sa isa't-isa. Until we drew back and gasping for air. Our tears are continue to falling.

"I...hate...you" I said between my breaths.

"I love you", he replied.

"I hate you because despite of all these things... My heart still beats for you Naveen. I love you... I love you..."

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at peck a kiss on my nose.

"I know..."

"Don't choose between me and your ate. We will fix everything", sabi ko.

He smiled and hugged me tight.

"Thank you Luna"