The Search

Hoofdstuk ~1~

"My names blurry face and I care what you think"

Was het liedje wat door mijn oortjes naar binnen kwam. Ik keek uit het raam, naar het voorbij zoevende landschap. Eerlijk gezegd kon ik het landschap al niet meer zien, zo donker was het.

Ik was nu al uren aan het reizen zonder bestemming.

Dit was zonder twijfel de ergste dag van mijn leven geweest.

Een verslagen zucht ontsnapte mijn lippen. Ik drukte ze stijf op elkaar.

Geen emotie, was wat ik van deze dag had geleerd. Emoties zullen tegen je gebruikt worden.

Ik kon niet geloven dat hij me dat had geflikt. We waren al een tijdje niet close meer, maar dit had ik niet zien aankomen.

Diep vanbinnen moest ik misschien juist blij zijn dat dit was gebeurd. Ik wankelde al een hele tijd op de rand.

Eerlijk gezegd had het nog veel erger kunnen zijn als ik niet op tijd gevlucht was.

Ik voelde het zuur uit mijn buik omhoog komen bij de gedachte aan deze middag.

Strompelend maakte ik mijn weg naar de wc. Mijn ogen omlaag.

Ik wilde niemand aankijken, uit angst dat ze me misschien zouden herkennen.

Het was niet de bedoeling dat je als lid van een pack openbaar vervoer gebruikte. Het kon gevaarlijk zijn. Die was meer bedoelt voor rogues. Packleden hoefden immers nooit van hun gebied af.

'Sorry', ik was midden in het gangpad tegen een man aangebotst. Of nou "man"... jongen.

Ik had de woorden gefluisterd in een poging mijn maaginhoud weg van zijn duur uitziende outfit te houden.

'Wat schoonheid? Geen excuses?', ik keek op. Damn.

Voor me stond iemand die nog meer op een Griekse God leek dan op een normaal persoon. Zijn groene ogen keken dwars door mijn ziel heen. De kleur deed me denken aan een dennenbos of een steen van smaragd.

Hij hield een hand door zijn donkere haar en zijn zon gekuste huid zou me in een normale situatie hebben doen kwijlen.

Hij grijnsde scheef naar me, maar toen ik opkeek veranderde zijn uitdrukking.

Zijn grijns verstarde en zijn ogen werden donker. Ik schrok door de plotse verandering. Het leek alsof hij me herkende en ik was bang dat hij op één of andere manier iets wist van wat er vandaag was gebeurd.

'Sorry', zei ik nu luider. Oei, dat had ik niet moeten doen. Ik voelde hoe mijn maag zich omkeerde.

Achter me werd de jongen blijkbaar door iemand geroepen want hij keek op en gebaarde over mijn hoofd iets naar degene die hem geroepen had. Hij wierp een vertwijfelde blik tussen mij en degene achter me, maar ik kon net langer blijven staan.

Ik kon mijn maag niet meer onder controle houden en dook snel langs hem heen. Na een tijdje zoeken kwam ik bij een toilet en stormde het hokje binnen.

Ik stond over het toilet gebogen terwijl ik overgaf en spoelde daarna mijn mond. Serieus Lils? Je ziet een Griekse God en het eerste wat je doet is hem bijna onderkotsen? Je moet echt werken aan je people skills.

Ik opende de deur en liep beschaamd weer terug naar mijn plekje. De God was er niet meer. Misschien maar beter ook, zou wel een beetje gênant zijn.

Hij was toch wel een beetje weird, dacht ik vertwijfeld. De blik in zijn ogen die zo donker was geworden toen we oogcontact maakte.

En een gênante situatie was niet iets wat ik er nog bij kon hebben!

Na een vermoeiende dag reedt ik weg met de trein. Mijn gedachten nu afleidend met een straight up gangster rap liedje wat me niet meer aan vandaag liet denken.

Ik wilde niks liever dan mijn ogen sluiten en in een zachte slaap vallen.

Maar het onschuldige meisje dat ik was durfde ik niet mijn ogen te sluiten uit angst dat iemand mijn tas zou stelen die in de stoel naast me lag.

Ik zag door het raam lichtjes voorbij komen. Ik keek naar voren. Het meisje voor me had een killer paardenstaart. Dat zou ik ook 's uit moeten proberen.

De lichten van de trein knipperden en ik keek omhoog. 'Dementor!', grinnikend luisterde ik naar mijn muziek. Als ik geen trouwe Harry Potter fan was dan wist ik 't ook niet meer.

Met een schok kwam de trein tot stilstand. Ik greep de leuningen beet om niet te vallen.

Mensen vielen in hun stoel voorover door de plotse beweging en ik hoorde een kindje in de verte huilen.

Er klonk een geluid. Ik schrok ervan. 'Dames en heren', de stem klonk ver weg en werd vervolgd door een schreeuw. Ik keek geschrokken om me heen, maar niemand leek het gehoord te hebben.

Ik had het me vast ingebeeld. Volgens mij begon ik echt paranoia te worden.

'We hebben momenteel last van een stroomstoring. We proberen deze zo spoedig mogelijk op te lossen. Excuses voor het ongemak', ging de man verder alsof er niks gebeurd was.

Mensen protesteerden en begonnen vuile taal uit te slaan tegenover de treinmaatschappij. Ach, niks aan te doen. Dacht ik.

Niemand van mijn oude pack was in deze trein. Voor zover ik wist tenminste.

Zolang ik aan boord van de trein bleef was ik vast veilig, probeerde ik mezelf wijs te maken. 

Ondanks deze aanmoedigingen zat ik stijf in mijn stoel. Niet in staat mijn spieren zich te laten ontspannen.

Wat wel uren later leek. De lichten begonnen weer te knipperen en gingen uit. Mijn hoofd schoot omhoog. Ik raakte nu lichtelijk in paniek. Donker, zo donker.

De bekende klamheid begon langs mijn ruggengraat mijn lichaam in te sijpelen. Ik voelde mijn hart tegen mijn borstkas roffelen. Zonder twijfel konden mensen in de volgende coupé het ook nog horen.

Ik greep met mijn hand naar mijn hart in een poging om hem langzamer te laten kloppen. Goed idee man, alsof dat zou werken. Ik stond op en riep door het donker, in een poging mijn stem zo rustig mogelijk te laten klinken-

'Heeft iemand iets wat licht geeft', ik hoorde gemompel om me heen en gefrutsel van zakken waar dingen uit werden gehaald.

De trein zat half vol, maar ik had verwacht dat minstens íemand me had kunnen helpen.

'Niemand?', afwijzende antwoorden.

Zuchtend van verslagenheid zocht ik om me heen naar een bron van licht.

'Oké Lily, rustig blijven.', ik stond op en wurmde mezelf met moeite uit mijn tweezits het gangpad op.

'Oké, ik ga de conducteur zoeken om te vragen wat er aan de hand is.', meldde ik aan niemand in het specifiek.

Het was toch vreemd dat er niemand langs was gekomen.

Terwijl ik langs de rijen stoelen liep kwamen alle bekende scenario's in mijn hoofd naar boven.

Een rottende hand met lange vingers die zich om mijn keel sloot.

Een grijnzend gezicht met puntige tanden dat uit het niks voor me opdoemde.

Een donker silhouet dat in de verte stond.

Ik zette de gedachtes met moeite uit mijn hoofd en liep verder. Mijn handen trillend.

Mijn hoofd tolde en ik begon weer zuur in mijn mond te proeven.

"Ze gaan het vanavond doen. Nee, ze weet van niks. Geld.", de woorden van mijn vader achtervolgden me terwijl ik opnieuw mijn weg maakte naar de wc's. Als echo's in een gang zonder einde.

Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik vertrouwde op mijn gevoel. Ik moest hier weg. Wat dan ook. Er ging iets slechts gebeuren. Ik moest hier weg. Zaten ze me nu al op de hielen?

***

Tuntuntuuuun. Vet spannend allemaal! Hallelujah