The Search

Hoofdstuk ~28~ (for real this time!)

'Ah, je dacht toch niet dat Bradville echt aan jouw kant stond toch?', sneerde de man toen hij me een kamer in duwde. Ik viel op de grond en keek hem aan. Hij stond al klaar om weer weg te gaan.

Ik begreep niet wat hij bedoelde., 'W-wat- ik-?'

'Hij heeft altijd al met ons gewerkt, popje.', knipoogde hij.

***

Een hartverscheurende gil verstoorde mijn gedachten en ik keek op. Met een zucht keerde ik mijn aandacht weer terug naar mijn spiegelbeeld.

De hele middag hadden er vreemde geluiden door het paleis geklonken. De hele nacht ook. Dan krijste er weer iemand, dan klonken er weer vreemde slepende geluiden en dan leek het alsof mensen een marathon door de gangen hielden.

Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat ik met rust gelaten was.

In het begin had ik willen zoeken waar de geluiden vandaan kwamen, had ik willen helpen, maar alle ramen en deuren zaten op slot dus ik kon niet weg. Ik had als een gek een uitweg gezocht terwijl het gekrijs mijn oren teisterde, maar geen uitweg gevonden.

Een aantal dienstmeisjes hadden een jurk, sieraden en schoenen gebracht en nu waren ze bezig mijn uiterlijk te 'verbeteren'.

De jurk was van een prachtige rode stof die glanzend mijn figuur knuffelde. Ik had nog nooit zoiets gedragen. Ik had niet eens een kledingstuk gezien wat in de buurt kwam van de schoonheid van deze jurk. Het had vast een fortuin gekost. Paste perfect bij de rest van de omgeving.

De meisjes waren eindelijk klaar met- waar ze mee bezig waren en verlieten met gebogen hoofden de kamer. Blijkbaar mochten ze niet tegen me praten, want zodra ik een gesprek was begonnen met één van de hulpjes was er een man naar binnen gestormd en had het desbetreffende meisje aan haar haren de kamer uit gesleurd.

Haar gegil was door merg en been gegaan. Ik wilde achter haar aan gaan om haar te helpen, maar voor ik het wist werd de deur voor mijn neus weer op slot gedaan.

Ik had de boodschap begrepen en hield de rest van de middag mijn mond dicht. Ik wilde niet dat andere mensen zouden lijden door mijn aandoen. Heel slim Marius, heel slim.

Met een diepe zucht streek ik de jurk glad. Nu ik alleen was kon ik alle emoties over me heen laten spoelen.

Ik had verwacht dat ik in tranen uit zou barsten, maar alles leek verdoofd te zijn. Ik voelde niks meer.

Ik keek naar mijn spiegelbeeld, maar zag alleen een meisje in een prachtige jurk, klaar om te dineren met de man waar ze zich haar hele leven al tegen verzette.

Ik keek op toen de deur opende en mijn gezicht vertrok.

'Kleine.', groette hij.

'Brad.', antwoordde ik hem, mijn gezicht vertrokken.

Hij greep mijn bovenarm vast en trok me de kamer uit.

Ik probeerde me uit zijn greep te wurmen, maar zijn hand pakte mijn arm alleen maar strakker beet. Als hij los zou laten zouden zijn vingerafdrukken de komende avond nog te zien zijn. Ik bleef me tegen hem verzetten tot hij me ineens losliet.

'Hier.', zei hij bruusk en duwde me in de handen van een andere man die me van hem overnam.

'Houd haar in bedwang.', en met die woorden keerde hij me zijn rug toe en liep weg.

Ik voelde geen emoties, maar toch deed het pijn om hem zo weg te zien lopen. Ergens had ik gehoopt dat ik onze ontmoeting van gisteren gedroomd had. Als mijn emoties nog intact waren geweest had ik nu gehuild. Ik voelde een denkbeeldige traan al over mijn wang lopen.