The Search

Hoofdstuk ~9~

Ik huiverde bij zijn woorden.

'Kaden', zei ik in een poging mezelf te herpakken. Hij had nog steeds geen antwoord gegeven. Hij was mijn vraag aan het ontwijken, maar zo makkelijk kwam hij niet van me af. Als je dat dacht heb je Lily Sair nog niet ontmoet mannetje.

'Waarom heb je me meegenomen?'

***

Kaden ging weer tegenover me zitten en opende zijn mond om iets te zeggen toen er iemand binnen liep.

'Uhg jij weer', het was Brad.

Hij keek met zijn norse blik van mij naar Kaden en liet zijn blik toen uiteindelijk op de laatste rusten. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Iemand was duidelijk pissed af.

'Waar ben je mee bezig?', spuugde hij naar Kaden. Ik zag Kaden's kaak verstrakken. Als zijn ogen niet al zo donker waren geweest waren ze vast nu wel donker geworden.

'Ook goedenavond', mompelde ik sarcastisch.

'Kop dicht klei-'

'Ik ben niet klein!', onderbrak ik hem.

Zijn ogen priemden in de mijne en ik zag ze zwarter worden. Ik stond op om weg te gaan. Hier mocht Kaden wel mee dealen.

'Bedankt voor de maaltijd Kaden.'

'Je hoeft niet weg te gaan hoor!', riep hij me na, maar ik was al weg. Uit beleefdheid had hij dat vast gezegd. Ik had ook wel door dat ik hier niet bij hoorde te zijn.

Ik hoorde hem zwaar zuchten toen hij dacht dat ik buiten gehoorsafstand was.

'Wat?', zijn stem galmde tegen de muren.

'Je weet heel goed wat!', riep Brad terug. Dit vlamde mijn nieuwsgierigheid op en ik bleef buiten de deur staan.

Zou ik ze afluisteren? Ik sloot de deur zodat er nog een kiertje over was en hield mijn oor ertegenaan.

'Waar ben je mee bezig!', begon Brad. 

'Ze is hier alleen maar zodat wij wraak op Alpha Marius kunnen nemen! Denk je dat het plan nog lukt als jij een beetje aardig tegen haar gaat lopen doen?', Brad barstte uit in een tirade. Zijn stem was duidelijk hoorbaar door de houten deur heen.

Welk plan had hij het over? Wraak op Marius was niet iets wat slecht in mijn oren klonk, ik had een hekel aan die man.

Marius was mijn packleider. Mijn Alpha. Mijn vorige Alpha nu.

Ik had hem een aantal keren ontmoet en dat waren geen herinneringen die ik met plezier terughaalde.

Hij was een erg bezitterig persoon, als hij iets zag wat hij wilde hebben, nam hij het.

Maakte niet uit van wie het was of hoeveel mensen leden zodat hij het kon krijgen.

Hij kreeg het. Punt.

Ik wist nog een keer dat ik als klein meisje door mijn straat van school naar huis liep en hij in zijn koets langsreed.

Ik begon net in de pubertijd te komen en ik herinnerde het me als de dag van gisteren.

Ik had een rood zomerjurkje aan en toen ik de koest hoorde aankomen keek ik om en boog mijn hoofd, dit was gebruikelijk.

De koets stopte en Alpha Marius stapte uit en liep naar me toe.

Mijn hoofd nog steeds gebogen liep hij om me heen, mijn lichaam inspecterend. Hij knikte goedkeurend.

'Over een paar jaartjes zal jij perfect zijn meisje.', ik bleef naar de grond staren. Hij vroeg waar ik woonde en ik stamelde mijn huisnummer.

'Ah, dus je woont in deze straat.', naast me bleef hij stilstaan, 'Dat is het huis van de Sair familie, niet?', ik knikte.

Hij zei nog wat en voegde eraan toe, 'Tot over een paar jaartjes, Lily.'

Ik schrok van twee dingen. Dat hij mijn naam wist en dat hij ineens een stuk dichterbij was dan ik had gedacht.

Wat voor walgelijke geur was dat? Vast rottende kadavers...

'Helaas, kan ik je niet nu meenemen. Dat doet me verdriet.', hij kneep in mijn bil en liep weg met een zwaai van zijn mantel. Een traan gleed langs mijn wang geluidloos naar beneden.

Toen ik het mijn ouders vertelde werd ik gestraft. Ik had blij moeten zijn dat hij interesse had getoond. Pfff, blij my ass. Om even de woordgrap te negeren.

Maar waarom zou een andere pack wraak op hem willen nemen? Hij zei altijd dat hij nooit iets met andere packs te maken wilde hebben.

Met een ruk werd ik uit mijn gedachten getrokken toen het gesprek aan de andere kant van de deur verder ging.

'Het plan was-'

'Stilte!'

Ik schrok door het volume van Kadens stem en deinsde achteruit. Brad hielt gelijk op met praten.

Hij had zijn Alpha stem gebruikt. Zelfs voor een rogue als Brad was het moeilijk om dan niet te gehoorzamen.

Ik wist niet zeker of ik de rest nog wilde horen, maar bleef toch luisteren. Cuz that's me.

Het was onmogelijk om nu weg te lopen na wat ik net al had gehoord.

'Volgens mij ben je vergeten wie hier de Alpha is.', bulderde zijn stem.

Ik wist niet dat zijn stem zo kon klinken. Het klonk dwingend en intimiderend. Je zou zonder nadenken doen wat hij je zei te doen.

'N-nee, natuurlijk niet Alpha.', brabbelde Brad nu.

'Ben je vergeten wiens plan het was om haar mee te nemen?'

'N-nee, Alpha'

'Wiens plan was het?', brulde hij. Ik kon gewoon zien hoe de situatie er in de kamer uitzag. Brad die naar de grond staarde en Kaden die met zwarte ogen boven hem uit torende.

'Uw plan, Alpha.'

'Goedzo, en omdat het míjn plan was kan ik hem cancelen wanneer ik wil.', zei hij resoluut.

'Dus wáág het niet me nog een keer in die toon aan te spreken.'

'J-ja Alpha.', stamelde Brad.

'Was er nog iets anders?', de spanningen leken iets weg te ebben.

Ik liep achteruit weg van de deur en besloot dat het nu wel genoeg was. Met een frons draaide ik me om en rende de gang door. Ik kwam in de keuken en opende met een ruk de deur die naar de veranda leidde.

Ik stapte naar buiten en sloot de deur zo stilletjes mogelijk achter me. Hopelijk zou niemand me opmerken.

Ik stond met mijn vuisten gebald onder het dak van de veranda en staarde naar het bos. Waar ging dat over?

Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd. Daarom had Kaden natuurlijk de reden niet willen vertellen dat hij me ontvoerd had. Ik ben soms zo dom!

Ik plofte op dezelfde stoel waar ik die middag met Sophie op had gelegen. Hij voelde nu een beetje vochtig doordat het was beginnen te regenen. Dikke druppels roffelden op het dak en in het gras.

Ik was gebroken. Zelfs nu. Nu ik erachter was gekomen dat de eerste mensen waarbij ik me veilig voelde me wilden gebruiken om wraak te nemen kon ik niet wegrennen.

Mijn wolf was kapot. Ik had altijd al wel het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Dat er iets miste. Misschien was dat het.

Het gevoel dat ik eindelijk liefde had gevonden was in minder dan een paar uur van me weggerukt.

Mijn wolf huilde in mijn borst en mijn keel voelde rauw aan, een traan gleed over mijn wang.

***

I'm on cloud 9

Hahaaa snapt iemand hem?