The Search

Hoofdstuk ~16~

'Maak je maar geen zorgen Luna'tje.', zijn lage stem klonk duister en vol onheilspellende plannen.

Ik draaide me naar hem om zodat ik hem aan kon kijken. Ik wist niet of ik hem wilde vragen naar het gesprek tussen hem en Brad dat ik had afgeluisterd. Ik was bang dat ik de sfeer zou verpesten. Het was nu zo fijn tussen ons.

***

Misschien was ik ook wel bang naar wat zijn antwoord zou zijn. Zou hij me echt gebruiken? Ik wist het niet.

Met tegenzin haalde ik mijn hoofd weg van zijn borst. Ik nam een beetje afstand en leunde met mijn hoofd op mijn hand om hem aan te kunnen kijken.

Zijn ogen keken me vragend aan, waardoor hij er net uitzag als een klein jongetje dat om snoepjes had gevraagd. De kamer werd verlicht door een dof licht, dus ik zag alleen de vage contouren van zijn gezicht.

Zijn scherpe kaaklijn maakte een schaduw over zijn nek. Zijn pupillen waren zo groot dat zijn ogen bijna zwart leken.

'Waarom heb je meegenomen Kaden?', vroeg ik uiteindelijk.

Zijn blik veranderde en even flitste er een emotie door zijn ogen wat op schuldgevoel leek. Maar zo snel als het gekomen was ging het ook weer weg.

Hij keek omlaag, legde zijn arm onder zijn hoofd en begon te vertellen alsof hij een stormvloed van woorden had binnengehouden.

'Die dag dat je tegen me op botste in de trein was ik in de morgen met Will, Brad en Sophie eropuit gegaan om het meisje van de Weerstand pack te zoeken. We hadden gehoord dat ze was weggelopen.'

'Ze was belangrijk voor Marius dus konden we haar tegen hem gebruiken.'

'We wisten dat ze bij hem slechter zou aflopen dan wanneer wij haar zouden meenemen dus-', hij slikte.

'We renden door het bos toen een geur me overviel. Ik wist niet wat er gebeurde, maar ik moest koste wat het kost de bron van die geur vinden.'

'We zagen de trein en stopte hem. Niemand had door dat wij het waren.'

'We hadden alleen een foto van het meisje, dat was het. Geen naam of iets-'

'Toen ik tegen je aanbotste wist ik meteen dat de geur van jou kwam.'

'Ik werd zo afgeleid dat ik niet meteen zag dat jij dat meisje van de foto was.'

'En toen rende je ineens weg en voor ik het wist was je uit mijn handen geglipt.'

Voor het eerst keek Kaden naar me op met zijn grote, donkere ogen waar nu enkel verdriet in stond. Ik vroeg me af waarom.

Ik kon me nog herinneren dat ik hem voor het eerst in de trein zag. Toen ik tegen hem op was gebotst en hij zo een vreemde blik in zijn ogen had gehad die ik niet had kunnen peilen.

Nu snapte ik wat het geweest was.

Ik knikte ten teken dat hij verder moest gaan.

'We namen je mee om je tegen Marius te kunnen gebruiken. Dat was het plan,

maar al in de auto-

nee, al in de trein toen je voor het eerst tegen me op botste wist ik dat dat plan niet door zou gaan.

Ik zou mijn Luna nooit wat aandoen-'

Ik was te druk bezig alle informatie op me te laten inwerken dat ik schrok toen een hand ineens langs mijn sleutelbeen streek.

'en dat weet ze.'

Ik keek op en zag dat Kaden me aankeek. Alle verdriet had zijn ogen verlaten en plaatsgemaakt voor een liefdevolle blik. Ik slikte.

'Ik heb wel mooi je plan verpest dan.'

Hij grinnikte zachtjes. Een geluid dat zo perfect klonk dat ik even mijn ogen sloot om het voor altijd te kunnen onthouden.

'Ik verzin wel iets nieuws.'

Zijn hand ging omlaag en streek langs de lengte van mijn bovenarm.

Ik vroeg me af wat hij bedoelde toen hij zei dat hij wraak wilde nemen op Marius. Voor zover ik wist was mijn pack, Weerstand, altijd erg afgezonderd geweest dus hoe hadden ze contact kunnen hebben?

Marius wilde nooit samenwerken met andere packs en voerde nooit oorlogen.

Weerstand was een pack die er alleen voor stond.

Het leek alsof Kaden mijn gedachten kon lezen.

'De strijd tussen Weerstand en Toewijding is al heel lang geleden begonnen.'

'Ik denk dat je het nooit doorhad omdat het vooral ondergronds plaatsvond allemaal sneaky sh*t.'

Ik lachte schaapachtig en stak twijfelend mijn arm uit. Halverwege hield ik terug en keek op om Kaden's blik te ontmoeten.

De vertedering had zijn blik nog niet verlaten en dit gaf me moed om mijn hand verder uit te strekken.

'Al toen mijn ouders overleden en ik de Alpha werd van Toewijding. Toen begon het al.'

Ik streek met mijn vingertoppen langs zijn gesierde borst. De huid leek door het weinige licht nog gladder dan hij al was. Waarom moest hij nou zo mooi zijn?

Ik hoorde hem zuchtten en keek op. Zijn ogen waren gesloten en hij leek... te genieten?

Mijn mondhoek trok een millimetertje omhoog toen een gevoel van trots zich van me meester maakte. Kwam dat door mij?

Ik voelde me aangemoedigd en liep met mijn vingers verder langs de contouren van zijn spieren.

Ze waren perfect gevormd. Ik keek naar zijn gezicht dat pure rust uitstraalde. Zijn gesloten ogen stonden op de één of andere manier toch blij hoewel ze compleet ontspannen leken. Zijn borst ging gelijkmatig op en neer.

Een gevoel van slaap overviel me en ik liet me naast hem neerzakken.

Mijn hand rustte nog op zijn borst en hij opende zijn ogen.

'Slaap lekker Luna.', ik glimlachte.

'Slaap lekker Alpha.', hij leunde naar voren en plaatste een kus op mijn voorhoofd.

Zijn zachte lippen lieten een kampvuurtje achter dat de hele nacht zou blijven doorbranden.

Ik sloot mijn ogen en vrijwel gelijk werd mijn lichaam overgenomen door een diepe slaap.

Me totaal onbewust van de terreur die me later die avond op stond te wachten.

***

omg Wat vinden jullie een leuk thema voor Instagram? Ik wil weer beginnen met leuke foto's maken :D

UPDATE: even foto'kunsten' showen, hahaaa *kuch kuch*. Mama's so proud! *V

ervloekt zichzelf van binnen omdat ze een veel betere foto had kunnen kiezen*