The Search

Hoofdstuk ~3~

Ik spitste mijn oren maar hoorde geen geluid dus ik besloot dat het veilig genoeg was om de deur te openen.

Weifelend liep ik terug naar mijn plek. Hoe lang had ik in dat hokkie gezeten? Toen ik gisteren de deur sloot was het donker en nu licht. Dus dat betekende... dat het ochtend of middag was! Wauw, ik ben echt briljant. Applaus voor mezelf. Ik wilde voor mezelf applauderen toen mijn handen midden in de lucht verstijfden. De trein was leeg.

Ik schrok toen ik besefte dat ik alleen was.

***

Mijn adem begon in korte, snelle teugen te komen en mijn stijve spieren verstijfden... als dat überhaupt mogelijk is.

Met een schok kwam ik uit mijn trans. Haastig liep ik langs de rijen stoelen om te checken of er écht niemand meer was.

Niemand.

De paniek groeide en mijn borst ging met elke stap heftiger op en neer.

Ik kon geen logische verklaring vinden voor het feit dat iedereen weg was. Als iedereen massaal de trein uit was gestapt had ik het toch wel gehoord?

Toen bedacht ik me ineens iets wat ik gisteren had gehoord.

De mannen die langs renden toen ik me in het hokje had opgesloten... Ze zochten iemand.

De schreeuw toen de conducteur een melding gaf.

Het klikte in mijn hoofd. De trein was gekaapt. Daarom was hij ineens gestopt, daarom was iedereen weg. Hadden ze dan gevonden wie ze zochten?

Bij mijn plek hielt ik halt. Mijn tas!

Mijn tas was weg. Al mijn belangrijkste bezittingen hadden in die tas gezeten en nu was hij weg!

Ik had niet veel kunnen meenemen doordat ik met zo veel haast was vertrokken, maar alsnog deed het me pijn dat nu alles weg was.

'Sh*t dit is echt niet goed', ik liep verder naar achteren tot ik bij de laatste rij stoelen kwam.

Mijn benen stopten met lopen en mijn longen hielden halt. Doffe voetstappen. Ik was gestopt met lopen, maar het geluid van mijn voetstappen was nog even doorgegaan voordat ook dat wegviel. 

Ik draaide me om om naar de stoelen achter me te kijken en kreeg haast een hartverzakking.

Vlak achter me stond een man die zomaar uit freaking nowhere me van achteren had beslopen.

'Zij is het.', mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij.

Ik had niet veel tijd om te zien wie het was voordat hij een nat doekje tegen mijn gezicht drukte.

'What the fuck?!'

Ik sloeg zijn hand snel weg en duwde mijn voet tegen zijn buik, die haast brak door het contact met zijn gespierde buikspieren die wel van metaal leken te zijn.

Zijn hand greep mijn been waarmee ik hem had geschopt en trok waardoor ik op de grond viel. Wat the hell gebeurd hier?

Hij had een specifieke geur die ik wel vaker had geroken. Hij was een rogue. 

Ik wist nog dat mijn Alpha rogues altijd liet brandmerken voordat hij ze verbande van zijn gebied om nooit meer terug te komen.

Brandmerken was iets wat niet alleen een markering achter liet, maar ook een specifieke geur. Zo kon iedereen de rogues herkennen.

Alpha Marius zei altijd dat dit uit veiligheid was. Kinderen liepen zo niet het risico per ongeluk met een rogue mee te gaan die ze zonder twijfel de keel door zou snijden als ze al geen ergere dingen zouden doen.

'Kom aan trut!', de rogue kwam dreigend op me af lopen met het doekje nog steeds in zijn hand.

Ik kwam moeizaam overeind. Het leek wel alsof mijn brein steeds langzamer werkte. Kwam het door dat doekje?

Rogues hielden er niet van als non-rogues op rogue-gebied kwamen, wat ik me op zich wel kon voorstellen.

Ze hadden al geen pack meer dus het minste wat we konden doen was openbaar vervoer en leegstaande huizen die in de mensenwereld 'antikraak' worden genoemd voor hun over te laten.

Maar dat geeft Ironman hier nog niet het recht om je zomaar aan te vallen! Schreeuwde mijn brein, en daar was ik het wel mee eens.

Ik draaide mijn hoofd om naar hem te kijken en kreeg een klap in mijn gezicht. Mijn hoofd sloeg opzij door de klap en ik schreeuwde van de pijn.

Zelfverdediging tip één: doe altijd het tegenovergestelde van wat de vijand verwacht.

Ik rende recht op de man af en duwde hem aan de kant.

Ik hoorde dat hij zijn balans bijna verloor voordat hij achter me aan kwam. Hij gooide scheldwoorden naar mijn hoofd, maar die negeerde ik.

Ik rende een aantal lege coupés door. Mijn handen duwden tegen de stoelen in een poging me sneller te laten gaan.

Toen ik de laatste coupé door was gerend en bij de achterkant aankwam hield ik halt.

Ik was tegen de deur aangerend die naar de besturingskamer van de trein leidde. Ik wilde hem openen om me in het kamertje te verschuilen, maar zag dat de deur geen klink had. Gefrustreed sloeg ik op de deur.

Verwilderd zochten mijn ogen naar een andere uitweg maar die was er niet. Ik hoorde de voetstappen van de man naderen.

Blijkbaar had hij door dat ik in de val zat want hij liep met rustige passen op me af. Een vuile grijns op zijn gezicht.

Ik draaide om om mijn ogen op mijn aanvaller te houden. Dan maar vechten, als er geen andere uitweg was.

Ik ging klaar staan in een vechtpositie. Mijn spieren aanspannend. Wanhopig zoekende naar een manier om hem zo snel mogelijk uit te schakelen.

Hij was duidelijk sterker en getrainder dan ik. Ik maakte geen schijn van kans.

Ik was te zeer gefocust op de man die op me af kwam dat ik niet hoorde dat de deur achter me opende.

'Gotcha', twee gespierde armen sloten zich om mijn middel. Ik slaakte een gil van schrik. Zijn warme adem blies tegen mijn nek en liet me huiveren.

Op één of andere manier verspreidde een warm gevoel zich in mijn onderbuik bij de aanraking van zijn neus en lippen tegen mijn nek.

Ik keek om en twee groene ogen ontmoetten de mijnen.

Ik zag dat de man met de sixpack door het gangpad op ons af kwam.

'Nee!', ik spartelde nog steeds in de greep die me vasthield om weg te komen, maar hij was te sterk.

'Sshh', suste de man wiens adem kippenvel over mijn lichaam liet verspreiden.

Ironman kwam steeds dichterbij. Hij haalde een hand door zijn haar terwijl hij op me af kwam en keek me aan als een tijger naar zijn prooi.

'Laat me gaan!', smeekte ik tevergeefs. Meer tegen de man die me vast had dan degene die op ons af liep. Ik draaide mijn hoofd naar hem om.

Zijn groene ogen priemden in de mijnen en heel even dacht ik iets te zien... spijt? Maar zodra ik het had gezien was het ook weer weg.

'Sorry schoonheid', fluisterde een lage mannenstem tegen mijn lippen. Ik hapte naar adem. Ik wilde iets zeggen maar een hand greep van achteren mijn haar beet om mijn hoofd naar achteren te trekken en drukte ruw iets nattigs op mijn gezicht. Mijn zicht werd zwart en ik zakte in elkaar. Maar voor ik de grond kon raken voelde ik nog net hoe zijn armen me overeind hielden.

***

Als er fouten in staan laat me we weten aub! Dan haal ik ze eruit ;-)