The Search

Hoofdstuk ~25~

Ik sloeg mijn armen om me heen en knuffelde mezelf terwijl Brad steeds meer de controle over zijn lichaam verloor. Beneden klonk nog steeds gestommel wat betekende dat mijn plan geslaagd was. Er was niemand die me kon tegenhouden. Ik klampte me aan het raamkozijn vast.

Ik glimlachte door mijn tranen heen,

'Vaarwel, Brad.'

Ik hoorde hem nog iets proberen te roepen, maar het had geen zin.

Ik sprong. De tranen verdampten door de harde wind en middenin de lucht veranderde ik. Mijn kleren scheurden en ik rende.

***

Rennend voelde ik de wind door mijn lichte vacht. Takjes en blaadjes sloegen tegen mijn kop aan, maar ik schonk er geen aandacht aan.

Mijn poten renden zo hard dat ze de grond niet eens leken te raken. Ik zag mijn eindbestemming haarfijn voor me. Ik wist waar ik heen ging alsof de weg in mijn brein gebrand stond.

Nadat ik meer dan een uur achter elkaar door had gerend stopte ik om op adem te komen. Mijn longen brandden en ik voelde bloed naar mijn hoofd pompen.

Als ik nu niet in mijn wolfvorm was geweest had ik zonder twijfel een hoofd als een biet gehad.

Ik stond op een open plek midden in het bos. Ik werd omringd door bomen. Overal stonden bomen. Ze waren zo hoog dat er nauwelijks zonlicht door het dichte bladerdek scheen.

Ik keek nog even nauwlettend om me heen... Niemand.

De stilte drukte op mijn oren en ik sloot mijn ogen. Ik wankelde even toen ik terug veranderde in mijn menselijke gedaante. Het was niet langer meer een akelig gevoel. Ik vond het eigenlijk wel fijn.

Ik strekte mijn ledematen en kraakte een paar botten die nog niet soepel genoeg waren. Ik was naakt, maar er was niemand die me kon zien dus had ik er niet zo veel problemen mee.

Er was niemand. Niemand die me nog kon tegenhouden. Het begon al donker te worden. Ik vroeg me af of Kaden mijn briefje al had gevonden. Waarschijnlijk niet. William had immers gezegd dat hij pas laat thuis zou komen.

Ik stelde me voor hoe Kaden nu thuis kwam en me zocht. Me niet kon vinden en naar Brad's kamer ging. Ik zag hoe hij de kamer rondkeek, verbaasd dat ik er niet was. Het was alsof ik het door zijn eigen ogen zag.

Het verdovingsmiddel moest nu wel uitgewerkt zijn. Ik wist niet hoeveel uur ik gerend had, maar-. Ik werd uit mijn gedachtegang getrokken door een luid gehuil dat in de verte klonk. Uit de richting waar ik vandaan was gekomen.

Ik schudde mijn hoofd in een poging te tranen weg te krijgen en draaide me om. Al rennend veranderde ik weer terug in mijn wolf.

Mijn hart scheurde met elke stap een klein beetje meer tot er niks meer over was.

Ik had willen rusten, maar dat leek nu niet meer mogelijk. Niet nu ze wisten dat ik weg was. Ik rende door.

Ik kon Kaden's wanhoop voelen door onze band. Ik kon zijn verdriet voelen. Zijn verdriet was mijn verdriet.

'Zeker weten?', vroeg hij nog zijn lippen nog geen millimeter boven de huid.

'Ja, ik hou van je, Kaden.'

Ik sloot mijn ogen net voordat hij zijn tanden in de huid boorde. Ik schreeuwde, maar de schreeuw werd er algauw eentje van genot.

Hij haalde zijn tanden weg en likte de drupjes bloed weg. De tintelingen bleven maar komen en ik voelde een soort uitwisseling van hitte tussen onze lichamen.

Het werd steeds heter, maar op een goede manier. De hitte vulde elkaar aan. Zijn pijn werd mijn pijn, zijn genot werd mijn genot, zijn gedachten en gevoelens werden mijn gedachten en gevoelens, samen waren we één en ik had het niet anders gewild.

'Ik hou ook van jou, Lily.'

Ik herinnerde me het moment dat hij me had gemarkeerd. Ik kon niet geloven dat ik hem dit aandeed. Zijn pijn scheurde door me heen als een dolk.

Ik moest nu toch wel op de grens zijn? Vroeg ik me al rennend af in een poging mezelf af te leiden.

Een zwaar gevoel overspoelde me alsof ik door een onzichtbare muur heen ging. Ik duwde mijn poten met alle macht die ik in me had vooruit door de muur heen.

Het voelde alsof ik in slow motion rende toen het gevoel ineens verdween. Hijgend bleef ik stilstaan. What the hell was dat?

Ik voelde me vreemd. Anders. Ik raakte lichtelijk in paniek toen ik door had wat er mis was. De band met Kaden. Ik kon hem niet meer voelen. Het voelde leeg alsof ik iets vergeten was. Alleen niet zomaar iets, ik had een deel van mijn ziel achtergelaten.

Voor zover ik wist konden matebanden niet verbroken worden. Tenzij één van de twee dood was misschien. Ik schudde mijn hoofd.

Het kwam vast doordat ik de grens over was gegaan. Daardoor voelde ik me raar. Gewoon zenuwen.

Ik schudde mijn hoofd nog een laatste keer en rende door.

*

Daar hield het bos op. Ik zag het licht wat een paar kilometer verderop tussen de bomen scheen. Net als het licht aan het einde van de tunnel.

'Alleen ga ik niet naar de hemel, maar naar de hel.', schamperde ik.

Ik rende steeds langzamer. Verbazingwekkend genoeg had de hele nacht rennen me niet zozeer uitgeput als ik had verwacht.

Daar stond ik dan. Bij de bosrand tegen de achterkant van het dorp aan te kijken. Tussen de huisjes door kon ik mensen zien lopen met boodschappen of andere spullen in hun handen.

Ze liepen allemaal met hun hoofd gebogen, een frons op hun gezicht. Ik fronste zelf ook toen ik het zag. Zo was ik een tijdje geleden ook.

Ik keek naar rechts, waar de straten omhoog helden. Op de top van de heuvel stond het paleis. Het was groter dan ik me herinnerde. Van donkergrijze vierkante stenen en een groot zwart hek met punten. Dat was zodat niemand erin of eruit kon. Pff, assh*le.

Ik haalde diep adem en liep eropaf. Ik had eerst getwijfeld of ik wel door de straten moest lopen, waar iedereen me kon zien, maar dat kon me nu niks meer schelen.

Ik ging toch wel dood, of erger. Ik had geen idee wat Alpha Marius voor me in petto had, maar ik wist zeker dat hij me niet als een prinsesje zo behandelen.

Ik had hem vernederd door van hem weg te rennen en daar zou ik nu voor moeten boeten.

Mensen deinsden achteruit toen ze me zagen lopen. Oja, ik was natuurlijk nog in mijn wolfvorm even vergeten.

Ik grinnikte duister.

Ze zeggen dat als een normaal persoon zijn gezond verstand verliest het de gevaarlijkste wezens worden.

Voor de zwarte poort van het paleis hield ik halt.

Ik lachte als een bezetene, een vuur in mijn ogen die door niemand te doven viel.

***

BOOP

Is dit bijna het einde?