The Search

Hoofdstuk ~12~ (DEEL 2)

Ze zou maar beter opschieten, maar iets hield haar in de trans waar ze nu in zat.

De wandeling van de kamer naar hier leek nu een waas, Will en de vrouw leken zo ver weg en toch zo dichtbij. Al haar herinneringen vermengden zich terwijl ze daar naast haar reflectie stond te staren.

Alsof het verleden nog niet gebeurd was, alsof haar herinneringen, de plaatjes die ze in haar hoofd had van Will, Kat, de vrouw, dat het helemaal geen herinneringen waren, maar dromen of visioenen van een toekmost die ze nog niet geleefd had, maar zich toch kon herinneren.

***

Lilly's hoofd hing steeds verder omlaag, alsof ze zo in slaap zou vallen. Kom op Lilly, zei een stem in haar hoofd, kom eruit je moet douchen nu. ze probeerde wat te zeggen, maar er kwam enkel een verstokte grom uit haar keel.

Met een kin nu compleet tegen haar borst gedrukt blies ze haar langste adem uit, hij duurde en duurde maar tot ze geen enkel pufje lucht meer over had. 

Haar hoofd tolde en met een plotse ruk wist ze zichzelf van de spiegel weg te trekken. Diep en hees zoog ze ademteugen naar binnen alsof het haar laatsen zouden zijn.

Tranen begonnen over haar wangen te vloeien en met iedere diepe uitademing vlogen kreten van wanhoop uit haar keel. Ze kon het niet helpen. Een pijn zoals ze nooit gevoeld had verspreidde zich door haar borst en haar schouders verkrampte iedere spier die ermee in contact kwam.

Zo vond Kat haar. Zo tilde ze haar op en waste ze haar. 

Als verzorgster was ze het gewend om dit soort dingen voor anderen te doen en dacht ze er geen twee keer bij na.

"Het doet zo'n pijn", jankte Lilly, met zo een Schotse stem dat Kat's hart er bijna van brak. Ze wilde de jonge vrouw een knuffel geven, maar stopte zichzelf.

"Ssh", met professionele afstand maakte ze haar douche af en wikkelde ze de patient in een handdoek. Het bleek nog een moeilijk tak om haar te drogen. Eerst dacht de verzorgster dat ze wat preuts of gegeneerd was, maar toen besefte ze zich dat Lilly haar handen tegen haar borst drukte. 

Ze begon rode lijnen te krabben doordat ze met klauwen naar haar hart greep. 

"Hey-", probeerde ze, "Hey, Lilly-"

Tevergeefs deed ze haar best om Lilly's polsen vast te pakken en zo verwondingen te voorkomen, maar ze werden alleen maar erger.

Lilly hoorde niks meer, ze zag niks meer. Ze voelde alleen nog maar.

Een waas van luide stemmen en sterke handen die haar ledematen uit elkaar trokken. 

De pijn was onverdraaglijk. Ze had wel eens eerder visioenen gekregen toen ze koorts had, maar die waren niks in vergelijking met dezen. 

Haar klamme zweet voelde als een plak beton, de handen die haar vastgrepen alsof ze hard vastgebonden werd. Een withete pijn verspreidde zich door haar lichaam, door iedere vezel en ze zag gezichten van mannen en vrouwen die ze maar half herkende.

"Ja, ik ben nu bij haar", sprak een stem, "nee ze is wat gekalmeerd nu", met halve ogen zag ze iemand met een telefoon tegen hun oor in haar kamer. 

Kat bleef op een veilige afstand van de vrouw. Hoewel die vast zat aan de tafel, wilde ze het niet riskeren. Het had acht sterke medewerkers gekost om haar hier te krijgen, zo veel kracht had die vrouw in zich.

Kat kon het haast niet geloven, noch snapte ze wat hier aan de hand was. Ze werkte nog maar twee maanden in dit ziekenhuis, maar was meer aan haar patiënten toegewijd dan wie dan ook.

Lilly was hier niet lang geleden gekomen en sinds dien waren er vreemde dingen gebeurd en elke keer was dezelfde persoon aanwezig geweest. Vreemd.

"Omdat uw nummer in haar bestand staat ben ik verplicht eerst met u te overleggen voordat we", de stem aan de andere kant onderbrak haar en ze luisterde met een groeiende frustratie. 

"Ik zag iets"

In een flits veranderde de blik op Kat's gezicht en priemde haar ogen in die van Lilly; die met een witte waas en diepe wallen terug staarde.

"we-", meer een geluid dan een woord en Kat moest slikken om tot haar zinnen te komen. Ze liet de telefoon zakken waar nog steeds een schel stemgeluid uit voort kwam.

Kat slikte, "Wat zei je?"

Schokkerig haalde de patient adem en dikke tranen welden op in diens ogen toen ze weer zag wat ze kortgeleden had gezien. 

"Het is mijn vader", wist ze eruit te krijgen, "en een jongen", ze fronste omdat zijn gezicht zo dichtbij en toch zo onbekend voelde.

"Verscheur-", Kat stapte dichterbij toen de jonge vrouw nogmaals wegviel in een diepe slaap. Haar huid zo bleek dat ze aderen in haar nek kon opmaken.

De deur achter haar zwaaide open en een vrouw kwam naar binnen. Ze had een woedende blik in haar ogen. Zodra ze Kat spotte verscheen er een alwetende blik in haar ogen.

Haar hakken klikte over de stenen vloer en ze zwaaide met haar mobieltje. "Zomaar ophangen is niet netjes, Katje."

"Nee, ik - sorry-", onwillig deed ze een stapje naar achteren, wat haar precies tussen de twee vrouwen in plaatste.

De nieuwkomer merkte dit en tsk'te met haar tong terwijl ze haar hoofd schudde. Natuurlijk had dit jonge meisje een voorliefde ontwikkeld voor Lilly.

Iets in de vrouw deed een sprongetje bij de gedachte dat ze iets goeds had gedaan. Bijna iedere dag werden haar plannen beaamd.

Zo werkt het universum, dacht ze. Als je op het goede pad bent, spant alles samen om je dromen werkelijkheid te maken.

Het meisje zag het echter niet zo. Zodra deze vrouw voor het eerst binnen was gekomen, een dag nadat Lilly voor het eerst was gearriveerd, het ze een kriebelig gevoel gehad.

"Ik neem haar mee", ze maaide in haar tas op zoek naar een document en haalt het er uiteindelijk uit, "Hier is mijn toelatingsdocument, er is iemand onderweg om haar weg te brengen."

Ze keek het meisje even aan en vervolgde toen, "Ik blijf tot die tijd hier."

***

Bijna 8 maanden geleden haha (net zo lang als mijn langste relatie)