The Search

Hoofdstuk ~32~

Bloed gutste uit zijn borst en uit zijn rug.  Het sijpelde uit zijn mond en de mijne opende in een geluidloze gil. Geluid leek verdwenen te zijn.

Hij klampte zich aan me vast in een poging zijn stervende lichaam overeind te houden en keek me strak aan uit alle macht proberend te focussen.

'Gebruik het mes', fluisterde hij. Zijn handen zakten omlaag en hij raakte mijn heup aan.

'en ren.'

'Het spijt me Luna,'

'ren kleine.'

***

Ik graaide het mes uit mijn zak, het mes dat Brad me gegeven had. Toen ik dacht dat hij me zou aanranden, of erger.

Ik vocht tegen de tranen en de gierende ademhalingen en richtte mijn blik op die van mijn vader. Voor ik wist wat er gebeurde kwam hij op me af en hield ik het mes beschermend voor me. Hopend dat het me zou kunnen beschermen. Ik wist niet of ik mijn vader wel kon doden. Mijn eigen vader. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wilde gewoon weg. Ik krulde op in een bolletje in een poging mezelf te beschermen.

Ik kneep mijn ogen dicht en opende ze van schrik toen zijn lichaam contact maakte met het mijne. Hij was met uitgestrekte handen op me afgerend, vast om mijn keel dicht te knijpen. Zijn favoriete move.

Hij staarde me aan. Een blik van verbazing en leegte. Nu vielen zijn handen slap langs zijn lichaam en keek hij verdwaast omlaag naar zijn borst.

Ik volgde zijn blik en liet geschrokken het mes los alsof het in brand stond. Ik stapte happend naar adem naar achteren en struikelde over een boomwortel. Ik viel op mijn achterste, nooit mijn blik afwendend van mijn vader.

Het mes stak recht in zijn borst en de rode vlek die eromheen ontstond groeide met de seconde meer. Hij leek geen pijn te hebben, hij leek eerder verbaasd en verslagen als een klein jongetje dat geen snoepje krijgt.

Hij wilde een stap in mijn richting doen, maar zijn voetstappen kwamen tegen het lichaam van Brad dat op de grond lag en hij zakte zonder waarschuwing in elkaar om nooit meer overeind te komen.

Ik had mijn vader precies aangedaan wat hij mij aan had willen doen. Ik was net zo erg als hij. Ik was een monster.

Alsof alles in een wervelwind op me afkwam begon ik te gillen. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en kon niet stoppen. Het was te veel.

Hyperventilerend zakte trok ik mijn knieën naar mijn borst en tranen stroomden met emmers tegelijk uit mijn ogen, doordrenkten mijn shirt met zoute nattigheid.

Het was gewoon te veel en ik kon het niet meer aan. Ik keek door mijn trillende handen heen naar de lichamen die voor me levenloos op de grond lagen en kroop op handen en voeten naar ze toe.

Ik rolde Brad's lichaam om zoals ik ook die nacht had gedaan toen we hem op de weg hadden gevonden. Maar nu was hij niet meer te redden. Nu was het te laat. Ik was te laat.

Ik legde zijn hoofd op mijn schoot en knuffelde zijn schouders terwijl ik hem heen en weer wiegde. Ik schreeuwde en de tranen dreigden voor eeuwig door te blijven stromen. Mijn lichaam schokte en ik klampte mezelf wanhopig aan zijn lichaam vast.

Het was mijn schuld. Ik had door moeten hebben wat zijn plan was, maar ik had het niet doorgehad. Ik was te zeer bezig geweest met mezelf. Met hoe zwaar ik het wel niet had dat hij me 'verraden' had. Ik had nooit nagedacht hoe het voor hem was geweest. Had hem nooit naar zijn verleden gevraagd. Had hem nooit ergens naar gevraagd. Ik had nooit de moeite genomen om hem te leren kennen.

Omdat ik dacht dat hij een hekel aan me had, alleen daarom. Een humorloze lach ontsnapte mijn trillende lippen. Alleen daarom had ik hem nooit een kans gegeven, en nu was het te laat. Ik zou hem nooit meer die kans kunnen geven.

Hij had me gered, hij had me beschermd en ik had hem nooit bedankt, ik had hem nooit bedankt. Ik kneep mijn ogen dicht.

'Wat?', zijn stem galmde tegen de muren.

'Je weet heel goed wat!', riep Brad terug. Dit vlamde mijn nieuwsgierigheid op en ik bleef buiten de deur staan.

Zou ik ze afluisteren? Ik sloot de deur zodat er nog een kiertje over was en hield mijn oor ertegenaan.

'Waar ben je mee bezig!', begon Brad.

'Ze is hier alleen maar zodat wij wraak op Marius kunnen nemen! Denk je dat het plan nog lukt als jij een beetje aardig tegen haar gaat lopen doen?', Brad barstte uit in een tirade. Zijn stem was duidelijk hoorbaar door de houten deur heen.

Hij had al die tijd wraak op Alpha Marius willen nemen en nu had hij zelfs dat niet kunnen doen. Zelfs dat had ik van hem afgenomen.

Ik trok mijn knie omhoog en hij kwam met een doffe bonk tegen zijn rug aan. Ik rende lachend van hem weg.

'Jammer dan.', ik huppelde in een cirkel om hem heen.

'Volgende keer beter, Ironman.', ik hielt triomfantelijk voor hem halt. Hij stond op en keek me aan met een vreemde blik in zijn ogen die ik niet kon aflezen.

'Iron man?', zei hij uiteindelijk. Ik bloosde, had ik dat serieus hardop gezegd? Hij grinnikte om mijn reactie.

Hij had me leren vechten.

'Hier.', zei hij bruusk en duwde me in de handen van een andere man die me van hem overnam.

'Houd haar in bedwang.', en met die woorden keerde hij me zijn rug toe en liep weg.

Ik had de pijn in zijn ogen niet gezien. De pijn die hij had toen hij mij pijn deed. Hij had het niet aangekund me op die manier door de gangen te slepen. Daarom.

'Het spijt me Luna', had hij gefluisterd voordat hij me bij mijn keel greep voor de lustvolle ogen van de mannen om hem heen.

'Dankje, Luna.', had hij gezegd voordat hij ons omdraaide en mijn plaats innam.

'Omdat jij belangrijker bent dan wraak.'

'Omdat jij me liet inzien dat ik beter kon.'

'Omdat jij de enige vriendin was die ik ooit heb gehad.'

***