Hoofdstuk ~24~

6.4K 282 39
                                    

Ik verstijfde en voelde tranen achter mijn ogen prikken. Ik wist wat ik ging doen, maar ik durfde niet.

Ik probeerde het moment zo lang mogelijk uit te stellen. Maar nu zowel Kaden als Will er niet waren was dit het perfecte moment om te verdwijnen.

Ik haalde het papiertje voor de laatste keer uit mijn zak en las het nog een keer. Het was helemaal verfrommeld doordat ik het zo vaak weer in en uit mijn zak had gehaald.

Ik stak het briefje terug in mijn zak en rende weg. Dat was de enige manier om hier voor eeuwig en altijd een punt achter te zetten.

Kaden zou me haten. Ik zou mezelf haten, maar ik had geen keus.

***

Ik jogde naar boven, naar de kamer waar Brad nog bewusteloos op bed lag. Toen ik de deur opende zocht ik gelijk in het bureau dat tegenover het bed stond. Pen en papier, pen en papier.

'Aha!', riep ik toen ik in mijn handen had wat ik zocht.

Ik ging op de bureaustoel zitten en begon te schrijven.

Lieve Kaden...

Mijn hand hield stil op het papier. Ik voelde al tranen opwellen, maar ik vertikte het om te huilen. Marius verdiende mijn tranen niet. Niemand verdiende mijn tranen.

Het was het beste als ik vanaf nu geen emoties meer had.

Dit was het beste dus ik ging stug door.

Het spijt me, echt.

Jij bent alles wat ik ooit heb gewild en waar ik ooit van heb gedroomd.

Ik sloeg een hand voor mijn mond. Voor mijn hart. Waarom was dit zo moeilijk? Ik kende Kaden nog niet zo lang en toch voelde het alsof mijn hart door een ijzeren hand fijn werd geknepen.

Want wetende dat jij in gevaar bent is een last die ik niet kan dragen. Daar ben ik te egoïstisch voor. Ik moet zorgen dat je veilig bent.

Ik ademde zwaar terwijl ik schreef, mijn snikken tegenhoudend. Kon ik dit wel? Ik moest wel, ik had geen keus.

Kom alsjeblieft niet achter me aan.

Met trillende handen sloot ik de brief af.

Omdat ik van je hou. Meer dan ik dacht dat mogelijk was.

Jouw Luna, voor altijd jouw Luna,

Lily

Mijn tranen die nu over mijn wangen biggelden lieten de inkt vlekken en vloekend veegde ik ze weg.

Ik had nooit gedacht dat ik Kaden zou verlaten. Dat we gescheiden zouden worden. Maar de gedachte dat er misschien iets met hem zou gebeuren was er één die ik niet kon verdragen.

Ik veegde mijn tranen weg en legde ik het papiertje midden op het bureau. Waar ik wist dat hij het zou vinden.

Als Kaden me niet in onze kamer zag zou hij vast denken dat ik Brad aan het verzorgen was. Dan zou hij hiernaartoe komen en het briefje zien.

Dat was het plan.

Ik ademde diep in en rechtte mijn rug. Daar ging ik dan. Ik stond klaar om de deur te openen en weg te lopen. Niet één keer om te kijken en te blijven gaan.

'Hmpf.', er klonk een gek geluid achter me wat me om liet kijken.

Mijn hoofd draaide zo snel om dat ik kreunend mijn nek vastpakte. Mijn ogen werden groot toen mijn blik op Brad viel.

The SearchWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu