The Search

Hoofdstuk ~8~

De laatste keer dat er iemand van onze pack was weggelopen met het doel om nooit meer terug te komen had Alpha Marius hem laten terughalen en een vreselijk nieuw soort martelwerktuig op hem gebruikt midden op het grote plein.

Het product moest volgens hem toch 'uitgetest' worden en dit was de 'perfecte' gelegenheid.

Ik had nog nooit zo graag ergens anders willen zijn dan toen op die plek, maar mijn ouders hielden me vast en dwongen me te kijken.

"Dan weet je wat er gebeurd in dit soort situaties"

Zouden ze dat mij nu ook aan willen doen?

***

Gelukkig werd ik uit mijn deprimerende gedachten gehaald toen Kaden sprak.

'Kom, dan gaan we eten.', hij reikte met zijn hand naar mijn gezicht en hield even twijfelend terug.

Hij keek me aan, mijn reactie peilend. Een mini-glimlach vormde zich om mijn lippen en hij glimlachte terug. Blijkbaar gaf het hem moed.

Zijn vingers streken de tranen weg die plaats maakten voor iets anders. Ik sloot mijn ogen en voelde warme tintelingen waar zijn vingers mijn wangen raakten.

Hij liet zijn handen langer dan nodig was om mijn gezicht liggen.

'Kijk 's aan, de prachtige lach is terug.', ik opende traag mijn ogen en hij grijnsde. Zijn groene ogen leken alles waar ik naar kon kijken.

Zijn handen gleden naar beneden en pakten de mijne. Hij trok me zachtjes achter zich aan de gang op.

Ik volgde hem naar de eetzaal. Ik wist waar die was dankzij de tour van Sophie. Tot mijn verbazing gingen we echter niet naar de eetzaal, maar naar een andere kamer.

Dit was een kamer die in de voorste hoek van het huis was waardoor twee van de vier muren grote ramen hadden waar nu enorme gordijnen over hingen. Een haardvuur knapperde uitnodigend om op de banken te komen zitten die eromheen gesitueerd waren.

Ik keek hem vragend aan. 'Ik dacht dat je het misschien fijner zou vinden om eerst aan de nieuwe omgeving te wennen voordat je de andere packleden ontmoet.', hij grijnsde scheef.

Vaak kwamen packleden 's avonds samen eten in het packhuis, dit huis. Het huis van Alpha Kaden.

'Ga maar vast zitten dan haal ik het eten.', hij liep door de deur die naar de keuken leidde.

Ik nestelde me op de bank die het dichtste bij het haardvuur stond.

Ik voelde me best vereerd dat ik in zo een mooi huis mocht zijn. Ik wist nog steeds niet wat ik hier deed. Voor ontvoerders waren de wolven hier wel verdacht aardig.

Dit was het huis waar ik altijd al van gedroomd had. Van de prachtige plek in het bos tot het gezellige interieur.

Ik lag over de leuning van de bank en staarde in het vuur dat aan de houtblokken likte alsof haar leven er vanaf hing. Mijn kin op mijn handen steunend.

Ik draaide mijn hoofd en keek geïnteresseerd naar de rest van de kamer. Mijn blik viel op een foto die aan de muur hing. Ik stond op en liep ernaartoe.

Op de foto stonden een man en een vrouw die lachend in een stoel zaten die aan het plafond hing. De stoel was zo groot dat ze er met zijn drieën op pasten.

Tussen de man en de vrouw zat een jongetje met warrig haar die een gekke bek trok naar de camera. Ik moest lachen toen ik Kaden herkende.

Hij zag er zo schattig en zorgeloos uit. Dat was nu wel anders. Hij leek een stuk gereserveerder en meer op zijn hoede.

Ik keek om toen ik Kaden hoorde binnenlopen. Ik zag dat hij twee borden in zijn handen had en een heerlijke geur vulde de kamer. Ik snoof goedkeurend.

'Ik hoop dat je het lekker vind.', hij gaf me een bord en bestek aan.

'Ik heb éxtra mijn best gedaan.', ik lachte en plofte op de bank neer.

Hij kwam naast me zitten en samen aten we zijn kookkunsten op. Vreemd genoeg hing er een hele ontspannen sfeer. Ik voelde me op mijn gemak hier. Het voelde alsof ik Kaden al veel langer dan vandaag had gekend.

Toen we het op hadden lag ik rozig in een hoop kussens naar het haardvuur te staren dat gezellig knetterde.

'Hey Kaden?'

'Hmm', ik draaide mijn hoofd om naar hem te kijken en zag dat hij naar me keek zijn ogen glinsterden door het vuur. Had hij de hele tijd al zo gezeten? Ik werd gehypnotiseerd door zijn blik.

Ik slikte, ineens vergeten wat ik wilde vragen.

Ik ging in kleermakerszit zitten en een walm van zijn geur kwam over me heen. Het rook rokerig en naar dennennaalden. Mannelijk... sexy.

We zaten nu tegenover elkaar op de bank. Ieder tegen zijn eigen armleuning aan. De bank was zo klein dat onze benen bijna verstrengeld waren.

Hij strekte zijn arm uit. Zijn duim streek over mijn onderlip. Zo zacht, alsof ik breekbaar was. Een rilling ging door mijn rug.

Hij boog voorover en zijn warme adem streelde mijn kaak. Zijn gezicht was zo dichtbij dat onze wangen elkaar bijna raakten.

'Waarom heb je me eigenlijk meegenomen?', fluisterde ik mijn adem blies langs zijn nek.

Hij zuchtte en trok een beetje terug, maar legde zijn hand op mijn wang.

Ik werd afgeleid door de warmte die zijn aanraking verspreidde.

Ik had me nog nooit zo gevoeld als iemand me aanraakte.

Bij mijn oude pack, Weerstand, mocht je dan ook nooit iemand anders aanraken tenzij het familie was.

Misschien was ik het gewoon niet gewend. Probeerde ik mezelf wijs te maken.

'Zeg ik niet.', verbluft door zijn antwoord leunde ik naar achteren om hem aan te kijken. Hij had een jongensachtige blik in zijn ogen.

'Maar aan de andere kant-'

Hij kwam dichterbij waardoor mijn benen bijna om zijn middel lagen. De hitte die hij uitstraalde was echt niet normaal.

'Je bent nu van mij. Ik kan met je doen wat ik wil.', ik verstijfde.

Hij grinnikte duister, 'Maar maak je maar geen zorgen.', zijn lippen kusten zacht het plekje onder mijn oor.

'Ik had al beloofd dat ik je geen pijn zou doen'

Ik huiverde bij zijn woorden.

'en dat zal ik ook nooit doen.'

'Kaden.', zei ik in een poging mezelf te herpakken. Hij had nog steeds geen antwoord gegeven. Hij was mijn vraag aan het ontwijken, maar zo makkelijk kwam hij niet van me af. Als je dat dacht heb je Lily Sair nog niet ontmoet mannetje.

'Waarom heb je me meegenomen?'

***

De tijd VLIEGT

Ik heb net een verhaal in het vlaams gelezen lol ik snapte er niks van