The Search

Hoofdstuk ~11~

~ Lily

Ik hoorde mijn kleren scheuren en een grom ontsnapte mijn mond.

Zwaar ademhalend en mijn ogen vol met een mengeling van angst en pure vreugde stond ik op.

Ik wankelde van links naar rechts als Bambi op ijs terwijl ik probeerde te wennen aan deze nieuwe sensatie.

Ik huppelde op mijn vier pootjes. Het gras voelde zacht onder mijn poten en ik veerde op en neer.

Het deed me hardop lachen en ik gooide mijn kop in mijn nek en huilde luid. Net als een échte wolf.

***

~ Kaden

Haar ogen waren zo donker geworden dat ik geschrokken naar achteren was gedeinsd. Ik dacht dat haar wolf helemaal onderdrukt was door Alpha Marius.

Blijkbaar had ik het mis.

Mijn gevoelens lagen helemaal overhoop. Brad had gelijk, ik mocht geen gevoelens voor haar krijgen.

Gefrustreerd ging ik met mijn handen door mijn haar. Ik probeerde het heus wel, maar ik kon haar glimlach niet uit mijn hoofd krijgen, haar zachte golvende haar, haar zilveren ogen die glommen als ze in de mijnen keek.

Ik schreeuwde van frustratie en duwde een stoel om. Hij viel kletterend op de grond.

'Hey!', Brad kwam de eetkamer binnenlopen.

'Is ze weg?', hij bleef op een afstandje staan.

'Nee.', ik keek boos naar hem op.

'Nou, wat is het probleem dan?', zijn stem klonk verveeld en mijn boze staar leek geen enkel effect op hem te hebben.

Ik vond het eigenlijk wel fijn dat hij niet geïntimideerd werd door mijn woede. Niet zoals de rest.

'Gast, ik kan dit niet!', ik zwaaide met mijn armen en liet al mijn woede eruit.

Bij Brad kon het. Hij zou me niet oordelen en hij zou ook niet bang voor me worden. Ik was immers niet zíjn Alpha. Hij had geen Alpha, hij was een rogue.

'Ze is gewoon... ik weet niet...'

'Dude, wat is het probleem?', hij stapte op me af een schudde me door elkaar. Ik bood niet eens weerstand en liet hem me door elkaar schudden.

'Waarom doe je nou zo moeilijk?'

Ik deed een stap naar achteren en schudde mijn hoofd. Nee, dat kon niet.

Zou ik het aan Brad kunnen vertellen? Ik wist niet of hij me nog zou vertrouwen. Aan de andere kant was hij hier alleen maar omdat het goed was voor hém. Als hij wegging had ik in principe niks verloren.

Ik mompelde iets.

'Wat zeg je?', Brad's luide stem deed me mijn ogen sluiten. Ik haalde diep adem voor ik mijn zin herhaalde.

'Ze is van mij.', ik keek op.

Even keek hij me niet begrijpend aan, maar toen zag ik dat het kwartje viel. Zijn ogen werden groot en zijn mond vormde zich in een 'o'.

Ik keerde hem mijn rug toe en haalde mijn handen voor de zoveelste keer door mijn haar.

'Hoe lang weet je dat al?', vroeg hij. Zijn stem nu rustiger en hij klonk oprecht nieuwsgierig.

'Al de eerste keer dat ze tegen me op botste. In de trein.', ik draaide me om en keek hem aan.

'Er is gewoon een soort raar gevoel telkens als ik haar zie.', ik staarde de kamer in.

'Haar geur, haar lichaam, haar lach.', mijn mondhoek trok onwillig omhoog toen ik aan haar dacht.

'Ze lijkt wel een soort verslaving.', Brad keek me geïnteresseerd aan en stak zijn handen diep in zijn zakken.

'Wat denk je?', vroeg ik hem.

Als Lily echt mijn mate was ging het ten koste van het plan waar Brad de laatste paar weken zo fanatiek mee bezig was geweest.

Maar misschien was ze mijn mate helemaal niet, sprak ik mezelf streng toe. Je hebt gewoon zo lang gezocht dat alle mooie meisjes wel je mate lijken! Ik moest mezelf gewoon beter inhouden.

Brad onderbrak mijn gedachten en ik keek geschokt op door wat hij zei.

'Ik denk dat ze je mate is man.', ik voelde mijn borst meer op en neer gaan bij zijn woorden. Ik zei niks dus hij vervolgde.

'Haar wolf is heel lang onderdrukt geweest. Het zou me verbazen als ze überhaupt kan veranderen.', mompelde hij.

'Ik denk dat ze je mate is, maar dat het gevoel minder sterk is doordat haar wolf zo diep verstopt zit zegmaar.'

*

Ik was nog in gesprek met Brad toen ik een luide huil van buiten hoorde komen. Verbaast stond ik op.

'Hoorde je dat?', vroeg ik aan Brad.

Hij knikte en liep fronsend achter me aan.

We stapten de veranda op en ik zocht om me heen.

Brad lachte en ik trok een wenkbrauw naar hem op.

Hij wees naar de bosrand waar een lichte wolf aan het huppelen was.

Ik lachte nu ook. Het zag er zo schattig uit hoe ze vrolijk in de regen aan het ronddansen was. Haar zachte vacht schuddend om het vocht weg te halen.

'Blijkbaar kan ze toch wel in haar wolf veranderen.', ik knikte goedkeurend.

'Nou, dat is dan weer een zorg minder.', vervolgde Brad.

'Maar ik vind nog steeds dat u het met haar over die hele Luna-situatie moet hebben.', zijn blik nu serieus.

'Zoals ik al zei, waarschijnlijk weet ze niet eens wat het inhoud om een Luna te zijn.'

'Just saying. Iets om over na te denken.', hij sloeg me op mijn schouder en liep weer terug naar binnen.

'Ik laat jullie wel even alleen.', hij knipoogde en ik moest lachen.

'Kom op man. Waar zie je me voor aan? Ze is hier pas net.', ik hield gepijnigd een hand over mijn hart.

'Weet ik. Ík heb haar ontvoerd, remember?', ik rolde met mijn ogen.

'Maar je snapt wat ik bedoel.', zijn gezicht weer serieus, 'Ze had nooit in haar wolf kunnen veranderen zonder haar mate. Dan was ze simpelweg niet sterk genoeg geweest.'

Ik keek hem fronsend aan.

'Vertrouw me, ik heb het eerstehands meegemaakt dat mensen probeerden te veranderen terwijl ze hun mate nog niet hadden gevonden.', hij grimaste.

'Geen prettig gezicht.', ik fronste toen ik me voorstelde hoe dat geweest moest zijn om mee te maken.

Hij vertrok en liet me aan mijn eigen gedachten achter.

Ik draaide me om om naar Lily te kijken en de lach keerde terug op mijn gezicht. Misschien moest ik het toch maar even met haar over een paar dingen hebben. Maar eerst iets anders.

Ik grijnsde, ik had wel een plannetje voor haar.

***

OMG ik heb net hoofdstuk 14 geschreven en hij is echt A-MA-ZING

I'm so happy!

Dit was 11 dus over 3 dagen komt ie aaaaaah