The Search

Hoofdstuk ~31~

Zakdoekjes klaar? Beginnen maar!

Meerdere mannen kwamen uit de schaduwen tevoorschijn en omsingelden onze groep. Ik keek paniekerig om me heen en zag dat ze overal waren. Ze waren maar met een stuk of tien, maar dat betekende niet dat er niet meer in het donker verstopt zaten.

Recht achter me kruiste mijn blik met die van Brad die me strak aankeek. Ik keek weer vooruit.

Kaden had hem niet gezien, hij had zijn blik op iemand gevestigd die nu pas tevoorschijn kwam.

Ik snakte naar adem en sloeg mijn hand voor mijn mond toen ik hem herkende.

***

'Wat doe jij hier? Richard.',  ik benadrukte zijn naam alsof het een vies woord was waar ik vanaf wilde komen en keek hem strak aan.

Hij leek even verbaasd door mijn vijandigheid en plotse rebelsheid. Ik had me nooit tegen hem verzet hoe erg hij me ook behandelde. Omdat hij de enige was die ik nog had.

Nu was het anders. Ik had hem nooit bij zijn naam genoemd, altijd pap of papa. Nu verdiende hij die titel niet meer. Hij was mijn vader niet meer.

Hij herstelde zich al weer snel en de bekende valse grijns verscheen weer op zijn smoel.

'Weet je zeker dat je met hun mee wilt gaan, Lily?', mijn vraag compleet negerend.

Zijn aandacht was nu alleen op mij gefocust en zonder dat ik het doorhad kwam ik steeds meer achter Kaden's bescherming vandaan. Mijn ogen brandden gaten in zijn hoofd.

'Ze zijn niet zo goed als jij denkt, popje.', ik keek hem niet-begrijpend aan. 

'Hoe denk je dat de strijd tussen Weerstand en Toewijding begonnen is?'

Hij had gelijk, dat had ik nooit aan Kaden gevraagd. Hij had wel verteld dat het al lang geleden begon toen zijn ouders nog Alpha en Luna waren en dat ze daarna waren overleden, maar niet hoe het begonnen was.

Alsof hij mijn gedachten kon lezen vervolgde hij zijn verhaal terwijl hij steeds verder tussen de bomen vandaan kwam.

'De vader van je vriendje hier heeft onze Luna ontvoerd, mishandelt, verkracht en daarna op de harde grond laten sterven.

Daardoor is de strijd begonnen.

Ze waren jaloers dat wij wel een Luna hadden en zij niet en toen hebben ze die van ons maar afgepakt!', zijn stem werd steeds luider tot hij bijna schreeuwde, maar van hem was ik niks beters gewend.

Ik bleef rechtop staan en hem aankijken, onbewust van het feit dat naarmate mijn vader dichterbij kwam, Brad ons van achteren ook steeds meer benaderde.

Ik hield mijn hoofd hoog als de Luna die ik moest zijn. Die ik zou worden. Zodra dit alles achter de rug was.

'Hij liegt.', Kaden's stem doorbrak de stilte en ik scheurde voor het eerst mijn blik van mijn vader af en keek hem aan.

'Het is andersom en dat weet jij en de rest van je pack heel goed. Daarom hebben jullie een traditie van slaven voor de Alpha die jullie mijn pack ook wilden opdringen, maar toen we weigerden was onze Luna ontvoeren de enige oplossing die jullie zagen. Jij hebt onze Luna vermoord. Mijn moeder!', ik zag de tranen achter Kaden's ogen prikken en voelde die van mij automatisch ook opwellen. Ik kon er niet tegen hem in pijn te zien.

Ik schrok van wat hij zei en kwam dichter naast hem staan tot onze lichamen elkaar lichtjes raakten. Hij ademde uit en leek een beetje te kalmeren.

'Is dat waar?', mijn stem was haast een briesje dat door de bomen woei en met grote ogen keek ik naar hem op.

Hij zuchtte en pakte mijn wang vast voor hij weer opkeek naar mijn vader.