The Search

Hoofdstuk -10- (DEEL 2)

Ze volgde opnieuw zijn blik, omlaag.

Ze zag alleen maar een witte, papieren stof over zich heen.

Met een twijfelende frons keek ze terug naar Will en weer omlaag.

Haar vingers pakten de stof vast en voorzichtig trok ze hem opzij zodat haar heup bloot kwam te liggen.

Haar mond viel open. Will ademde scherp in toen zijn vermoedens beaamd werden.

Lily keek naar hem op, 'Waar is het brandmerk?'

**

De stress werd te veel voor haar. Het leek alsof alles wat er ooit in haar hoofd had gezeten als een lawine over haar heen gespoeld werd.

Ze begon dieper door haar neus te ademen, haar hoofd meebewegend alsof dat zou helpen. Ze struikelde naar achteren.

Will schrok toen ze een verkeerde pas zette en achterover van het bed stommelde.

'Aohh', hij boog zich om het bed naar haar toe. Haar onderlip trilde, haar gezicht huilde zonder tranen. Haar hele lichaam huilde zonder geluid te maken.

'Sshh', hij kroop op handen en voeten naar haar toe en trok haar op hem zijn schoot. 

Ze klemde zich als een verschoten hondje aan zijn schouders vast, zich niet bewust van wat hij deed of wie hij was, enkel dat ze iemand nodig had die haar vasthield.

Het enige wat ze wilde was dat iemand haar vastgreep, dat ze eventjes opgeslokt kon worden door het duister en aan niets anders hoefde te denken dan ze zijn; gewoon zijn.

Na een tijdje, haalde ze schokkerig diep adem. Nog een aantal keren deed ze dit, haar gezicht uit de plooi van constante zorg trekkend. Als een masker dat ze met één gekke uitdrukking af kon zetten en vervangen voor haar neutrale, nadenkende uitdrukking.

'Dit is te veel.', ze haalde zich los uit haar omhelzing en keek Will aan, 'Ik heb het gevoel dat er zo veel gebeurd is en dat ik het allemaal maar half weet.', ze zag dat hij het niet begreep, 'Net als een droom die je nog weet als je wakker wordt, maar dan knipper je een keer met je ogen en dan is het weg. En de hele dag probeer je hem je voor de geest te halen, maar het lukt net niet.'

Will keek om zich heen zonder antwoord te geven, 'Je moet liggen', zei hij tenslotte en keek weer terug naar haar ogen.

'Als je uitgerust bent komt het allemaal wel weer bij te terug. Dat weet ik zeker.'

Er gingen meerdere gedachtes door haar hoofd, verontwaardiging, boosheid en ten slotte begrip. 'Misschien', gaf ze met tegenzin toe.

Toen Will de kamer had verlaten zat ze daar, met haar handen in haar schoot, drie kussens achter haar rug om rechtop te kunnen zitten, want ze vond ze allemaal niet dik genoeg.

Ze dacht na...

Ze kon zich de ceremonie nog herinneren, haarfijn alsof het gisteren was. Tot het moment dat ze buiten westen viel. Ze wist nog Kaden die haar hand vasthield en die toen plots niet meer aan haar zijde was, verdwenen...

Waar zou hij nu zijn? Vroeg ze zich af, waarom was hij niet zelf gekomen? 

Haar gezicht vertrok, weer sloegen de zorgen bij haar naar binnen. Was de ceremonie een droom geweest? Misschien had ze zich alles wel verbeeld?

Ken je dat gevoel? Alle cellen in je lichaam weten het antwoord, maar jij, je brein, je ziel, weten het niet - en daardoor groeite er een onzichtbaar schild om iedere cel heen die hen ervan weerhoudt om met elkaar te praten. Nu is het onmogelijk voor ze om het geheim door te fluisteren.

Het geheimde antwoord dat je allang wist, maar onderweg kwijt bent geraakt.

Ze ging in haar hoofd alle feiten langs waarvan ze zeker wist dat die waar waren. Ze ging na waar ze vandaan was gekomen, hoe ze zich nu voelde en waar ze nu was.

Ze kwam van een verscheurd verleden, met verscheurde ouders en een verscheurde ziel. Ze kwam van een zaadje dat verlegen en bang was voor alles en iedereen.

Zo had ze een nieuw leven ontmoet. een leven dat haar met open armen had ingenomen, dat haar had beschermt en met haar had meegegroeid.

De stengel van de bloem stond nu lang en rank, de gekleurde bladeren waren klaar om te openen en te bloeien; maar het licht, dat licht dat nu zo ver te zoeken was.

Ze had het zonlicht nodig om antwoorden te brengen. Het lag op het puntje van haar tong en toch was het zo ver weg. Er was iets wat niet klopte in haar verhaal, iets wat natuurlijk niet klopte, maar haar brein wilde niet meewerken om haar het antwoord te geven.

Oke, ze ging de feiten langs.

Ze zat in een ziekenhuis.

Will was net langs geweest, en hij was zo echt als maar kon.

Dat wist ze zeker, Will was echt. Het ziekenhuis was echt. De vrouw was echt.

Peinzend streken haar vingers over de zachte huid van haar heup. Over de plek waar tot kort geleden nog diepe, bloedende brandwonden de huid hadden opengescheurd...

*

Met een zucht verliet Will het gebouw. Hij zette zijn kraag omhoog toen hij eenmaal buiten was en zette een zonnebril op, hoewel het vrij bewolkt was.

Hij keek een aantal keer om zich heen voor hij de weg overstak en een donkere auto instapte.

Hij werd ontmoet door twee groene ogen, "En?", vroeg een zwoele vrouwenstem.

Haar lange, zwarte jas verborg het meeste van haar lichaam en slechts haar gezicht en lange haar maakten haar herkenbaar.

Will keek haar met een veelbetekende blik aan, "Het is erger dan we dachten."

Zonder verder iets van hem te vragen, greep ze het stuur vast en zette een voet op het pedaal. Een taxi toeterde toen de donkere auto onverwachts de straat op reed.

Met een vaart die niet vaak in de omgeving gezien werd reed ze een vastbesloten richting op.

"Het brandmerk is weg.", vervolgde Will, die geen centimeter bewogen had. Hij keek haar met dezelfde blik aan, verborgen achter het donkere glas van zijn bril.

"Ze denkt waarschijnlijk dat ze gek is geworden.", de vrouw hield haar blik op de weg, maar de witte knokkels en haar lippen die zich in een grimas vormden gaven weg wat ze dacht.

Na enkele minuten hadden ze de stad verlaten en bevonden ze zich op de groene weg die naar het packhuis leidde. Sneller dan verwacht begon het voertuig af te remmen totdat het tot een halt kwam.

Ze waren halverwege, "Tot snel", de vrouw knikte stijfjes en Will stapte uit. Hij had de deur nog niet achter zich dichtgeslagen of de auto zoefde alweer verder.

Met een laaghangend hoofd begon hij aan zijn weg terug naar het huis. De wandeling bracht hem genoeg tijd om een plan te bedenken.

***

Nieuw deel!

Sorry voor het lange wachten, de inspiratie was ver te zoeken...

en sorry voor mogelijke type fuoten

Hopelijk zijn jullie allemaal veilig en blij <3

(als een gebakken ei)

X