The Search

Hoofdstuk ~19~

Ik snakte naar adem door de onverwachte actie. Zijn handen drukten tegen mijn heupen en ik legde mijn handen tegen zijn borst in een zwakke poging hem weg te duwen.

Hij gromde toen hij doorhad wat ik wilde doen en drukte me meer tegen de muur aan. Ik staakte mijn nutteloze ontsnappingspogingen en voelde hoe zijn handen langs de curve van mijn lichaam gleiden waar ze zo perfect in pasten. Voor ik iets kon doen drukte hij zijn lippen op de mijne.

Ik verstijfde even en deed toen voorzichtig mee. Waar was hij mee bezig?

***

'Mijn naam klinkt zo goed over jouw lippen.', zijn handen lieten een heet spoor achter toen ze onder zijn shirt gleden dat ik nog steeds aan had. Een dierlijke grom kwam uit zijn borst.

Ik ademde zijn bekende geur diep in. Het was een mengeling van mannenparfum en zweet. Het rook mannelijk, sexy.

Hij drukte me verder tegen te muur en ik snakte naar adem toen hij mijn nek begon te kussen. Ik sloeg mijn benen om zijn middel en hij trok me verder omhoog.

Uit mijn ooghoek zag ik iets wat mijn aandacht trok.

Alle gebeurtenissen kwamen als een stortvloed mijn vortex weer binnenstromen. Alles wat na mijn val was geblokkeerd kwam weer terug.

De mist, de mannen voor het raam, de stem. Alles kwam weer terug. De reden dat ik Kaden had gehaald.

De schaduw groeide naarmate hij dichterbij kwam.

'Kaden.', mijn stem huiverde.

Hij trok terug en keek me aan.

Zijn blik volgde mijn trillende vinger die naar de schaduw wees die achter het raam stond. Hij trok me gelijk achter zich toen hij zag wat er aan de hand was.

Zijn handen waren beschermend uitgestrekt en zijn ogen scanden de omgeving alsof hij alles nu pas voor het eerst zag.

Een man stapte naar binnen. Het was te donker om een gezicht te onderscheiden, maar ik wist wie het was. We waren verscholen in het duister.

Een snik ontsnapte mijn keel en ik klampte me aan Kaden vast. Besluiteloos van wat ik nu moest doen.

Kaden sloot geruisloos de deur zodat de man ons niet meer kon zien. Maar misschien was dit nog wel angstaanjagender. Om alleen zijn voetstappen te horen terwijl hij het huis verkende dat hij was binnengedrongen.

'Kom maar tevoorschijn Lily.', zijn stem zangerig alsof we verstoppertje aan het spelen waren.

De lichtgevende mist die me zo had geïntrigeerd kwam nu ook onze gang in stromen. Als ik een stap vooruit zou zetten zou ik er helemaal door omringd worden.

Ik wist nog steeds niet wat het was. Ik had nog nooit iets soortgelijks gezien.

Een ongelofelijke pijn verspreidde zich plots door mijn lichaam. Duizend messen doorboorden mijn romp en ledematen en gloeiende poken drukten tegen mijn hoofd en nek.

Mijn mond opende zich in een geluidloze schreeuw, maar ik was niet in staat geluid te maken. De pijn consumeerde me.

Mijn benen begaven het en ik zakte tegen de muur. Ze voelden als gekookte spaghetti. Ik kon niet voelen waarde pijn begon en waar hij eindigde.

'Lily.', galmde de stem door mijn hoofd.

'N-nee nee nee.', kreunde ik in wanhoop. Mijn hoofd schreeuwde, maar meer dan een fluister kon ik er niet uit persen.

Ik herkende de stem maar al te goed. Het schelle geluid deed mijn oude wonden openscheuren.

'Ik wil niet terug. Ik wil bij Kaden blijven.', wist ik er op één of andere manier uit te brengen.

'Dwaas meisje toch.', ik zag zijn grijns weer voor me. Zag hoe hij op me afkwam een lege fles in zijn hand die hij nog geen halve meter naast mijn hoofd kapot gooide. De glasscherven maakten schrammetjes in mijn gezicht en ik voelde stukjes in mijn oor en haar vliegen.

Hij torende boven me uit. Zijn lichaam bedekt met een gore mengeling van modder, bloed en zweet. Had hij weer lopen vechten?

Zijn geur deed me walgend mijn neus optrekken.

Als hij niet zo dronken was geweest was het hem gelukt me te raken. Ik wist dat dat was wat hij wilde. Met de fles of mijn zijn lichaam. Het maakte voor hem geen verschil.

'Kom mee.'

Ik schudde snikkend mijn hoofd. Ik was even helemaal kwijt dat ik bij Kaden thuis was. Ik zag alleen de man die voor me stond.

Ik zag mijn oude huis voor me en ik wilde niet terug. Nooit meer wilde ik terug naar die plek. De angst deed mijn lichaam trillen.

'NU!', hij schreeuwde het laatste woord in mijn gezicht. Hij schreeuwde en strekte het woord uit tot het leek alsof er een eeuwigheid voorbijging en zelfs toen hij stopte leek het geluid nog door te galmen.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door de stem van Kaden die me uit mijn trans probeerde te halen. Tevergeefs.

Ik probeerde me tegen de stem te verzetten, maar het was alsof mijn lichaam niet luisterde. Ik voelde mijn benen zich strekken toen ik opstond.

Met afschuw probeerde ik mezelf tegen te houden toen ik besefte wat er gebeurde, maar niks werkte.

'Lily, wat ben je aan het doen?', hoorde ik Kaden's stem dwingend klinken. Het randje bezorgdheid dat hij probeerde te verschuilen ontging me niet.

Ik wilde schreeuwen om hulp, maar het enige wat ik kon doen was lopen. Lopen naar de deur . Lopen naar de gestalte die me op stond te wachten.

Misschien was het toch beter als ik terug naar huis ging-

Twee warme armen die zich onder mijn middel en benen sloegen lieten me stoppen met lopen. Als uit reflex wilde ik schreeuwen, maar een hand over mijn mond verhinderde me hiervan.

 Ik voelde hoe Kaden me ergens mee naartoe tilde. In de tegenovergestelde richting van waar ik naartoe had willen lopen. Ik voelde me zo verward.

Ik ademde zwaar door mijn neus, mijn ogen stonden dof.

Kaden duwde met zijn schouder de deur open en nam me mee de gang door.

'Nooit.', fluisterde ik.

Een koude bries liet me helemaal tot mijn positieven komen. De donkere nachtlucht had er nog nooit zo vredig en uitnodigend uitgezien.

De wind blies zachtjes door de bladeren van de bomen die ons omringden en ik hoorde vage geluidjes van mensen of dieren. Ik kon het niet goed horen doordat Kaden zo snel liep. Weg van het gevaar. Weg van mijn vader die me gevonden had.

Maar nooit zou ik aan hem toegeven. Nooit zou ik terug gaan naar Alpha Marius.

Dat was de belofte die ik toen met mezelf zou maken.

Nooit zou ik terug gaan.

Nooit.

***

Thoughts on Zayn en Taylor?