The Search

Hoofdstuk ~4~

'Laat me gaan!', smeekte ik tevergeefs. Meer tegen de man die me vast had dan degene die op ons af liep. Ik draaide mijn hoofd naar hem om.

Zijn groene ogen priemden in de mijnen en heel even dacht ik iets te zien... spijt? Maar zodra ik het had gezien was het ook weer weg.

'Sorry schoonheid', fluisterde een lage mannenstem tegen mijn lippen. Ik hapte naar adem. Ik wilde iets zeggen maar een hand greep van achteren mijn haar beet om mijn hoofd naar achteren te trekken en drukte ruw iets nattigs op mijn gezicht. Mijn zicht werd zwart en ik zakte in elkaar. Maar voor ik de grond kon raken voelde ik nog net hoe zijn armen me overeind hielden.

***

Op de één of andere manier was ik half bij bewustzijn gebleven nadat ik in elkaar was gezakt.

Ik voelde de gespierde armen, die me van achteren hadden omsloten, me optillen alsof ik niks woog. Mijn hoofd rolde tegen zijn borst aan waardoor mijn neus in zijn nek lag.

Ik snoof zijn heerlijke geur in en ik zwoer dat ik hem naar beneden voelde kijken. Wat een OEN ben ik toch ook. Ga ik lekker aan mijn kidnapper lopen snuiven. Hij was wel mooi...

Nee, Lily! Niet zo nadenken. Hij is   s l e c h t.

Ik zweefde tussen een staat van bewusteloosheid en bewustzijn in. In het begin vocht ik ertegen, maar nadat mijn 'drager' na mijn beweging omlaag had gekeken was ik bang dat hij me door zou hebben.

Ik gaf me compleet over aan het zware gevoel dat aan mijn lichaam en hersenen trok en de duisternis omhulde me.

*

'-weet niet of ik dit wel kan.'

Ik werd wakker van een stem dichtbij mijn oor. Het voelde alsof ik bij iemand op schoot zat. Mijn rug leunde tegen een autodeur en mijn schouder tegen een harde borst. In de stoel achter die van de bestuurder als ik het niet verkeerd had. Afluisterskills!

'Hé, je moet niet gehecht aan haar raken! Ze is hier alleen maar zodat jullie terug kunnen krijgen wat altijd al van jullie was', dat was de bestuurder volgens mij, 'en zodat ik eindelijk in rust kan leven.', vervolgde hij.

Ik probeerde onopvallend te blijven liggen in de hoop dat ik iets van hun gesprek kon afluisteren. Blijkbaar waren ze al een tijdje aan het praten voordat ik wakker werd.

'Ik weet het.', zuchtte degene bij wie ik op schoot zat haast geluidloos zodat alleen ik het kon horen. Ik voelde hem lichtjes verzitten en ik kreeg dat kriebelige gevoel dat je krijgt als er iemand naar je kijkt..

Ik probeerde op mijn ademhaling te letten en die gelijkmatig te laten gaan. Doe alsof je slaapt!

Mijn ogen hadden even een spasme van schrik toen een hand onverwacht mijn gezicht aanraakte. Even was ik bang dat hij me met dezelfde ruwheid zou aanraken als waarmee die man in de trein me had verdoofd, maar mijn lichaam ontspande toen warme, ruwe vingers langs mijn gezicht en door mijn haar streken.

Dit voelde heel anders dan die man van de trein... Ironman! Zo heette hij. Dit voelde zacht en... lief?

Tot mijn verbazing hoorde ik een zacht spinnend geluid uit mijn borst komen.

Wauw, dat was dat nou mijn wolf? Het was lang geleden dat hij een teken van leven had getoond.

Zo een geluid had hij in elk geval nog nooit gemaakt. Het voelde goed om te weten dat mijn wolf daar ergens zat. Na al die jaren van onderdrukking had ik er eerlijk gezegd aan getwijfeld of hij er nog wel was.

Het werd stil en even was ik bang dat iemand het gehoord had, maar toen ging hun gesprek weer verder.

Hadden ze het over mij? Ik had echt geen idee waar dit over ging.

Mijn lichaam hobbelde mee met de auto terwijl die verder reedt.

Tot nu toe had niemand doorgehad dat ik wakker was en met mijn 'supergehoor' en 'supersensoren' had ik kunnen afleiden dat we over een slecht onderhouden weg reden door verlaten landschap.

Behalve dat van deze auto was er geen enkel ander geluid geweest.

Ook kwam de stem van de bestuurder me bekend voor en ik wist nu zeker dat ik bij iemand op schoot zat.

Mijn eerste reflex was geweest om hem weg te duwen, maar hij rook zo lekker en ik lag heerlijk.

De zon straalde door het bladerdek van de langszoevende bomen op mijn gezicht en liet vast een coole camouflageprint achter.

Ik vervloekte de wegenmakers in mijn hoofd.

Al van kleins af aan waren hobbelige wegen een grote irritatie van me geweest.

Voorheen was de reden echter dat ik niet goed binnen de lijntjes van mijn kleurplaat kon tekenen als ik achterin de auto aan tekenen was.

Sindsdien ga ik dood van irritatie elke keer als ik over zo'n weg moet rijden. Ik voelde me langzaamaan steeds meer wakker worden en alsof hij het wist...

'Is die trut nou al wakker?', degene die achter het stuur zat.

'Brad.', zei iemand waarschuwend. Aha, een naam!

'Wa-', begon de Brad gast verontwaardigt. Ik vond hem geen fijne uitstraling hebben. Alles wat uit zijn mond kwam was zo agressief.

'Lily', zei ik droog.

Het werd stil. Ik bleef liggen alsof ik sliep, maar ik wist dat iedereen me had gehoord.

'Wat?', vroeg Brad boos.

'Mijn naam is Lily', zei ik nu harder.

Ik opende nu mijn ogen merkte dat ik inderdaad opgerold op iemands schoot zat.

'Kijk eens aan.', zei de stem boven me. De stem was laag en mysterieus en ik hield heel even mijn ogen omlaag om hem tot me door te laten dringen. Hij klonk zo mooi en ik voelde hem door de borst trillen waar ik tegenaan lag.

Ik rolde om zodat ik rechtop zat en de persoon bij wie de stem hoorde aan kon kijken.

Niet zomaar bij iemand. De Griekse God met de groene ogen waar ik nu al twee keer in verzonken was.

Één keer toen ik bijna over hem heen kotste en één keer toen zijn armen me van achteren omsloten. Ik bloosde bij de herinneringen die allebei nogal gênant voor me waren.

Sowieso had ik de tweede keer makkelijk kunnen ontsnappen... als het iemand anders geweest was.

Bij hem... ik weet niet, maar iets zorgde ervoor dat ik smolt elke keer dat ik dichtbij hem was.

Hij keek me aan met zijn scheve grijns en zijn groene ogen deden mijn lichaam tintelen. Mijn wolf wilde niks anders dan in zijn armen blijven liggen.

Wat was er mis met me? Normaalgesproken wilde ik het liefst zo ver mogelijk bij iedereen uit de buurt blijven.

'Luister jij eens even.', begon Brad boos, 'Het kan me dus echt geen flikker schelen wat jouw naam is.'

Ik voelde me boos worden en keerde me met tegenzin naar hem om. Mijn blik van de Griekse God afscheurend.

'Oh sorry,', ik kon hem niet zien doordat hij voor me zat dus ik praatte dan maar gewoon tegen zijn rug aan.

'ik denk dat je me in de war hebt genomen met iemand wie het een fuck kan schelen wat er uit jouw mond komt.', was het simpelste wat ik zei en ik draaide me weer om.

***

Ik vind dit echt zo cool xD. Ik wordt zo blij van schrijven!