The Search

Hoofdstuk ~8~ (DEEL 2)

"Wat, hé! Ik heb het recht om frisse lucht te halen als ik dat wil, meneer.", ik benadrukte het laatste woord very obviously om hopelijk hem te laten merken dat hij me wel met wat meer respect mocht behandelen.

Helaas. Hij negeerde me volledig en bleef me meetrekken met het geduld wat ik jongeren ook met een oude vrouw had zien doen die geen familie was.

Ik begon boos te worden en tegen hem te schreeuwen.

Het was geen mooi tafereel.

In paniek keek ik om naar buiten en verstikte in de volgende reeks scheldwoorden die ik in de ruimte had willen gooien.

Ik keek recht in de ogen van een zwoele vrouw en haar gezicht kende ik maar al te goed.

*

Kaden legde zijn half opgegeten muesli op het aanrecht. Met beide handen leunde hij op het koele steen en liet zijn hoofd hangen.

Hij had geen eetlust meer. Zorgen om Lily dwarrelden door zijn hoofd.

Wat nou als er iets onvoorziens mis was gegaan? Wat nou als ze niet wakker zou worden? Wat nou als ze niet veilig was daar?

Hij wist dat het nonsense was om zo na te denken. Het had geen zin en het hielp niks.

Er hadden vaker leden van zijn pack in dit ziekenhuis gelegen en die waren altijd kerngezond weer terug gekomen.

'Hey, niet zo somber maat.', er klonken zware voetstappen achter hem die naar hem toe kwamen. De hand die op zijn schouders werd gelegd was zachter dan normaal, 'Het gaat goed met haar. We hebben vanochtend nog iemand naar haar toegestuurd om te checken.'

Will keek naar zijn beste vriend en deed zijn uiterste best om zijn zorgen niet zichtbaar te maken. 

Het was tijden geleden dat Kaden voor het laatst in deze staat had verkeerd. Will was bang dat oude patronen zich zouden gaan herhalen.

'Ik moet naar haar toe', zei Kaden.

Hij keek met een ruk op naar zijn vriend, een vastberaden blik in zijn ogen, 'Luister', viel hij hem in de reden, want Will had direct zijn mond geopend om hem tegen te spreken. Met geheven handen ging Kaden verder, 'Ik weet dat er geen aanleiding is tot zorgen.', hij liep weg van zijn vriend alsof hij van een wild dier afstand wilde nemen, 'Ik moet het gewoon even controleren en dan kan ik met een gerust hart hier blijven tot ze weer hersteld is.'

Net toen hij de deur uit wilde schieten, wond een sterke hand zich om zijn arm.

'Kaden, nee', we was de zachtaardige vriend. Hier stond zijn rechterhand, zijn Beta. Spieren geflext en ogen als die van aan havik.

'Kaden, vier dagen geleden heb je mij gevraagd om je tegen te houden als je naar het ziekenhuis toe wilde gaan.'

Er bewoog iets in Kaden's ogen. Een blik die Will niet herkende. Enkele seconden bleven de twee mannen in een stare-off staan. Elkaar metend met hun ogen.

Toen, zonder enige aankondiging, draaide Kaden zijn arm zodat Will hem losliet en gaf hem een harde duw tegen zijn borst.

Met zwaaiende armen als de propellors van een helicopter viel hij achterover. Zijn lange benen werden onder hem vandaan gehaald toen ze tegen de achterkant van een bank aankwamen en hij duikelde erover en op de vloer. In een vloeiende beweging kwam hij weer overeind en nog voordat Kaden de deur uit had kunnen lopen werd hij getackeld.

'Wat de-', hij worstelde zich om zodat hij op zijn rug op kon kijken. Klaar om zijn tweede slag te slaan, maar nog voor hij iets kon doen had Will al twee vingers in de punt tussen zijn nek en sleutelbeen gedrukt.

'Sorry baas', met een harde duw drukte hij en Kaden zakte gelijk als een lappenpop in elkaar. Gelukkig viel hij niet want hij lag al op de grond, dus hij zou geen blauwe plekken hebben, behalve die in zijn nek.

Will wist dat als hij dit niet had gedaan ze in hun wolven waren verandert en had hij waarschijnlijk verloren.

Een Alpha die zijn mate verdedigde was onverslaanbaar. Vooral als die Alpha zijn beste vriend was.

Zonder al te veel moeite hies hij het lichaam op zijn schouder en bracht hem naar boven. Op zijn bed legde hij hem zo comfortabel mogelijk neer. Over 20 minuten zou hij weer wakker worden. Genoeg tijd om zelf bij Lily te gaan checken.

Kaden vertrouwde Will als geen ander. Als hij hem zelf zou vertellen dat Lily in veilige handen lag, zou hij kunnen rusten.

Met een diepe zucht stapte hij de frisse lucht in, op weg naar het ziekenhuis. 

***

Het spijt me jongens. 

Heel eerlijk, ik heb echt NUL inspiratie. 

Ik doe mijn best, maar als jullie ideetjes hebben of dingen die je graag zou willen zien (of juist niet wil zien), stuur me dan een berichtje of laat een commentaar achter zodat we verder kunnen.

Hoe dan ook, maken we dit verhaal in deze Corona tijden af!

Dat is een belofte en dat gaan we dan ook doen.

YES WE CAN