ŞEHADET

ŞEHADET - Vatan için / 3

Bu bölümün şarkısı : Akşam Olur Karanlığa Kalırsın

*

Lütfen bölüm bittiğinde hissettiklerinizi yoruma dökün. Bakalım sizin gibi düşünen kimler var :)

*

OLCAY

Savaş ve muharebeler taarruz demekti. Savunma halindeki bir birlik, yenilmeye, yıpratılmaya mahkûmdu. Bu nedenle en iyi savaş yöntemi, düşmanı rahat bırakmamaktı.
'Ara, bul, yok et!'

Gayrinizamî harpteki tek ilke bize yol gösterecekti. Bunun içinde süratle yapılması gereken şey, içinde bulunulan araziyi, haritaya bile ihtiyaç duymadan kafaya kazımaktı. Gece boyunca Barış'la kafa kafaya vermiş, anlattıklarıyla bölge ve arazinin durumuna göre senaryolar üretmiştik. Dün gecekine benzer bir saldırıyı tekrar yaşamak istemiyorsak, hayal gücümüzü hem kendimiz hem de PKK gibi çalıştırmak zorundaydık. Düşmanı iyi tanımlayamazsak, ne gücünü ne de taktiklerini kestirebilirdik. Sonuçta da nasıl örgütlenmemiz, ne şekilde savaşmamız gerektiğini çıkaramazdık.

Gün ışığının ufuklardan sızmasıyla beraber sivil kıyafetlerimi giydim. Her ne kadar devremin anlattıklarıyla karakolun bulunduğu bölge gözümde canlansa da, ufak bir keşif turundan zarar gelmezdi. Karakolun önündeki ciplerden birine atlayıp yola koyuldum. Yollar keskin ve dar virajlıydı. Daha gün bile tam ağarmamışken bu yollarda araç kullanmak ustalık gerektiriyordu. Kendime ve şoförlüğüme güveniyordum. Fakat hem yola yoğunlaşıp hem de çevreyi inceleyemezdim. Bu nedenle aracı güvenli bir yere park ettim. Benden önce bu noktaya gelebilecek militan ihtimaline karşı aküyü çıkarıp kolay bulunamayacak bir yere gizledim.
Ekim ayında Hakkâri'de hava, kışın yaklaştığını haber verircesine serin, rüzgârı bir o kadar sert olurdu. Tokat gibi çarpardı adama ve nereden geldiğini kestiremeyeceğiniz kadar da hızlı hareket ederdi. Bunu teğmenken fazla fazla tecrübe etmiştim. Bu nedenle montumun yakalarını kaldırıp, fermuarını boğazıma kadar çektim. Olası bir hastalığın yoluma çıkmasına izin veremezdim. Sıradan biri gibi gözükmek için piyade tüfeği yerine av tüfeğini omzuma astım ve yürümeye başladım. Kısa bir tırmanıştan sonra, Barış'ın bahsettiği, karakoldan ismini alan köy karşıma çıktı. Köyün tamamını görebileceğim bir yükseltide durup etrafı incelemeye başladım. Henüz saat erken olduğu için köyde bir hareketlilik yoktu ama köyün etrafında dolaşan korucular gözümden kaçmamıştı. Bildiğime göre Çukurca bölgesinde hiç kimse korucu olmak istemiyordu. Peki, bu kadar ufak bir köy için bu denli koruma olması normal miydi? Üstelik geçen gece karakolu ateş topuna döndüren PKK, bu köye hiç dokunmamış gibiydi. O zaman bu korucular neyi veya kimi koruyordu?

Bir anda gözetlendiğimi düşünmeme neden olan bir his, kafamın içinde dolanan tilkilerin kuyruklarını geçici olarak birbirine bağladı. Ani bir hareketle arkamı döndüm. O sırada tepedeki kayalıkların arasında saklanıyor izlenimi bırakan bir insan başı gördüğüme yemin edebilirdim. Elim önce silahıma, daha sonra nerede ve kim olduğumu hatırlayarak av tüfeğine gitti. Adamın görüş alanımdan çıkmasını fırsat bilip hızla kendimi kayalıkların arasına, onun göremeyeceği gibi bir yere attım ve beklemeye başladım. Etraf olabildiğine sessizdi. Önce fırtına öncesi sessizlik diye düşündüm. Fakat dakikalar geçmesine rağmen karşı taraftan hiçbir atak gelmedi. Kısa bir an, yanlış görüp görmediğim ile ilgili kendimi sorguladım. Neyse ki, uzaklardan gelen kuru bir öksürük bir kere daha yanılmadığımı kanıtladı. Seri bir şekilde karşımda duran kayaları taradım ve yukarıya en hızlı ulaşacağım ve oradaki kişinin beni fark etmeyeceği bir çıkış yolu aradım. Patikamsı yol yerine, yönümü değiştirerek tamamen farklı bir yerden gizlenerek yukarı tırmandım. Kayalıklar bitip de düzlüğe çıktığımda yaklaşık 10 metre ötemde arkası bana dönük bir delikanlının durduğunu gördüm. Dağınık bir şekilde duran koyunlar ve silah yerine elinde tuttuğu sopa, bu gencin çoban olduğunu gösteriyordu. Tüfeği tutan elim yavaşça gevşedi ama tamamen üzerinden ayrılmadı. Çünkü yaşı kaç olursa olsun, bu bölgede çobanlara güven olmazdı.