Liz [Completed]

Chapter 26 The Queen's Past - Part 2

Lagot na naman ako nito!

Lumabas kasi ulit ako sa bahay ng hindi nagpapaalam. Gusto niya ng ice cream sa pagkakataong iyon kaya naman lumabas ulit ako.

Di bale, sasabihin ko na lang sa kanila mamayang gabi.

Sa totoo lang, hindi naman ako ikinukulong nina Mommy at Daddy sa bahay. Okay lang sa kanila na lumabas-labas ako ONLY IF magpapaalam muna ako. Underage pa kasi ako at delikado daw gumala-gala ako sa daan ng mag-isa. But huh! Later on, narealized nina Mommy at Daddy na ang mga masasamang loob ang delikado sa akin. Hehehe.

Isa pang dahilan kaya natatakot silang lumabas akong mag-isa sa bahay ay dahil kalilipat lang nila sa siyudad 5 months ago. Natatakot ang mga itong, mawala siya sa magulong mga daan ng Tokyo.

Yes, hindi talaga sila sa Tokyo originally. Lumaki siya at nagkaisip sa isang isolated na island sa Japan. Hindi naman iyon sobrang isolated talaga dahil may kuyente naman doon at kumpleto din sila sa latest technologies. Isolated na matatawag dahil mahirap at matagal ang biyahe patungo doon kapag manggagaling ka ng siyudad. Kailangan munang sumakay ng bangka at lusungin ang mga maladambuhalang mga alon. Isa pa, private island iyon at silang tatlo lang nina Mommy at Daddy nakatira. Isa din iyon sa mga reason kung bakit sila na lang nagturo sa akin at hindi ako pumasok ever sa school.

And NO! Hindi boring sa isla! Sobrang ganda ng isla. Kulay blue talaga ang dagat doon. Tapos puti rin ang mga buhangin. May area din ng isla kung saan may waterfalls na napaliligiran ng mga puno. May part din parang flower farm sa dami ng mga bulaklak na nakatanim dun.

Masaya din dun at lahat ng gusto ko nagagawa ko. Maligo sa dagat, mag-surf, mag-snorkeling, maglakad-lakad, mamasyal kahit saan, sumigaw ng kahit gaano kalakas, at kung anu-ano pa. The island has been her paradise for as long as she remembers, and she was really sad when her parents told her about moving to Tokyo because of the demand of their work. Hindi na daw kaya nina Mommy at Daddy na magwork malayo sa Tokyo.

Kaya wala na akong nagawa nung umalis kami doon. Oh, how she miss the island! Kung pwede nga lang sanang magpaiwan doon gagawin ko eh. Kaya lang, ayoko din namang mawalay sa parents ko ano.

 “Watashitachi ni anata no okane o ataeru!!!”

(“Give us your money!!!”)

Narinig ko ang pananakot na iyon sa isang bahagi ng kalye. Medyo madilim doon sa parteng iyon dahil wala masyadong streetlights at pagabi na rin.

Eehhh, bakit nga pala ako napadpad sa lugar na ito? >_<

Hay, kahit kailan talaga wala siyang sense of direction.

Maingat akong nagtago ako sa gilid ng isang poste at sinilip ang nangyayari.

Surrounded by three boys that look like members of gang is a pale and afraid student.

 “Watashi wa okane o motte imasen. Anata wa kinou saigo no hitotsu wo totte.” Mahahalata ang takot sa boses nito.

(I don't have any money. You took the last one yesterday.)