Pafundësisht

Dashuria vret!

'Eshte e vertete, qe ndersa i themi dhe i bejme te gjitha, vajtimi eshte cmimi qe paguajme per dashurine'. Kjo shprehje e shoqeroi deri sa u fut brenda restorantit. Vajtim? Po mbante zi per te? Kur u shkeput prej tij, ndjeu nje copez te shpirtit te saj te ngelej bashke me te. Tashme do hiqte petkat e zeza qe mbante mbi krye, per te lejuar ngjyrat ti vishnin jeten. Stiven Demiraj ishte pjese e se kaluares.

-Grejs, mire je?-degjoi zerin e Xhonit, kaq ndryshe nga ai i tij, nje ze me i holle dhe me i ndrojtur. Kurse ai, nje ze te fuqishem e te trashe, qe ia dritheronte zemren.

-Po, mire jam. Pse pyet?

-Dukesh e zbehte prandaj. Sikur ke pare ndonje fantazem,-qeshi me pjesen e fundit. Vetem kur pa Stivin te futej brenda, prej deres se ballkonit, e kuptoi. U inatos, jo me Grejsin, por me ate. E kishte quajtur te marre qe kishte lene ti ikte prej dore nje vajze si ajo. E tani nuk kishte te drejte ta merziste, ta bente te ndjehej keq.

-Tani, e kuptoj, Grejs. Akoma vazhdon te merzitesh per ate koktrangullin?-ngriti pak zerin duke fituar shikime te shtremberta nga te tjeret rreth e rrotull.

-Ule zerin se po na shikojne,-i foli me te bute, por nderkohe donte ti bertiste e ti thoshte qe mos e quante ashtu Stivin e saj.

-Me thuaj. U takove me te?-kerkonte me syte e tij dicka tek ajo, sikur ai ta kish lenduar.

-Po,-pranoi e mposhtur, e lodhur nga ajo lufte qe kishte ndodhur jashte mureve te asaj salle, bosh sepse zemren e saj ia kish dorezuar atij, edhe pse vendosi ta largonte nga vetja.

-Cfare ndodhi? Tregome,-iu lut Xhoni, ndersa duart e tij mbeshtollen fytyren e saj, per te paralelizuar shikimet e tyre. Veprim i cili nuk i shpetoi Stivit, qe kishte kohe qe po i veshtronte dhe ishte i bindur qe ajo po ia zbraste atij te gjitha. Tym i dilte nga veshet dhe sduronte dot ate te prekte ate qe ishte e tij. Po e tepronte!

-Asgje, asgje,-uli koken per tiu shkeputur presionit te tij dhe per tiu larguar prekjes se tij, prekje e cila sishte aq e bute sa ajo e Stivit, aq ngushelluese dhe mikpritese.

-Te beri gje?-donte me patjeter ta fajesonte per dicka.

-Jo. Xhon, nuk mendon se dashuria eshte bere per te mos lenduar kurre, eshte krijuar per te sheruar, per te qene parajsa e mizerise, per ta bere jeten me te vlefshme?

-Po. Dhe une jam gati per te te dhene gjithcka ti meriton. Vetem ma jep mundesine,-iu lut me syte qe pergjeroheshin para saj, me shpresen e mbjelle tek ta se mos ndoshta ajo do pranonte.

-Jam e thyer Xhon. Ti nuk meriton dike te thyer. Ti meriton dike te plote, dike per te cilen nuk do te te duhet kohe ti fitosh zemren. Jo mua,-perfundoi Grejsi, duke i theksuar dhe njehere tjeter qe nuk e shihte dot me shume se sa nje shok, se sa nje mik shume te mire, mik jete.

-Me lejo te mbledh copat dhe te formoj me to nje dashuri te re, ndryshe. Mozaikun tone!-ia beri haptas ate kerkese, pa shaka brenda saj. Priti per nje pergjigje prej saj, e ne kembim mori vetem nje shkundje koke.

-Jo, Xhon, jo. Askush smund te me ndreqe mua.

-Dakord, nuk po kembengul. Vetem sepse e shoh qe sje mire. Por me vone, te premtoj, qe do fitoj dashurine tende, dua te dukem ndryshe ne syte e tu.

Ajo e veshtroi dhe mendoi si do ishte jeta e saj me Xhonin. Por, se bente dot ate skenar. Rruga drejt zemres se saj u thye kur ai iku prej saj, por ajo ishte lumtur sepse kujtimet e tij ishin te pademshme, te burgosura brenda saj. Grejsi e donte Stivin me nje dashuri qe nuk shikonte papersosmerite, nuk gjente faj, nuk njihte limite.

-Do kercejme?-e shkeputi nga mendimet e saj, qe jo rralle i qarkullonin neper koke.

-Tani?-pyeti konfuze.