♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌
Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray.
Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup.
İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenl...
İnstagramda yine instagram kullanmayanlar için duvarımda post olarak paylaştığım bilgilendirmeden dolayı açıklama kısmına girerek çok gevezelik etmeyeceğim, sadece beni sabırla bekleyenlere, özellikle geçirdiğim şu süreçte saygılıca bekleyen sizlere minnetle teşekkür ediyorum.
Neredeyse üç ay olacak bölüm atmayalı, isterseniz hatırlamak için önceki bölüme göz gezdirin.
Umarım bölümü beğenirsiniz, keyifli okumalar...
Yorumlarınızı bekliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
29. BÖLÜM | MEKTUP
Sevgili kızım;
Seni gece göreceğim, yaşlı kalbim sevgilisini görecek gibi heyecanla atıyor. Şimdi, yattığın şu Ankara hastanesinin bir odasında gizlice bu sayfayı aceleyle dolduruyorum. Sana mektup yazmamın nedeni, tekrar sen haber verene kadar görme fırsatımın olmayışı ve bunun yanında, öğrendiğime göre gece çok uyanık kalamayacak oluşundan.
Kafanı kurcalayan şeylerden önce, sana bu satırları yazan adamın; hürriyetini kaybetmiş, hayata silik biri olarak devam ettiğini düşünmeni istiyorum. Oturuşum, kalkışım, bakışım, tenim değişti. Gözlerimin aydınlığı sönüyor, tenimin parlaklığı gidiyor, bedenimin kuvveti yavaş yavaş uzaklaşıyor. Yüzüme, gençliğin beni soğukkanlılıkla terk ettiğini belli eden uzun çizgiler izinsizce yerleşip yuva yaptı. Ben de çoğu kişi gibi kendisiyle cezaların kesildiği cehenneme, yine ödüllerin kendisiyle verileceği cennete inancı olan sıradan bir adamım, kızım. Bir ceza verilecekse, bu saatten sonra, dünya hayatında olmamalı.
Pencereden dışarı baktığımda, akşama dönen gökyüzüne uzanan inişli çıkışlı tepeler var. Arkasına saklanan gök kızıl. Akşamın kızıllığı cehennemin boyasından bir parça gibi; acılı, kasvetli, hatırlatıcı. Ne zaman dışarı bakıp, bu rengi görsem bir tuhaf hüzün içimi kaplar, gelgelelim işin iç yüzüne; kanlarını döktüğüm ailenin kanı sanki orada toplanmış gibi aklıma düşüyor. İşte kendime acı vererek bunları düşündüğüm de, dağların zirveleri gibi içimi tarifsiz bir vicdan azabı kaplıyor.
Senin bana uzak olduğunu düşündüğün o anlarda bile sana yakındım. çocukluktan bir genç kıza dönüşmeni evre evre izledim. Kimse sende olanı göremiyor olsa da, güzel bir azmin var. Beni, seni almakta istikrarlı kılan yaşamında ilerlediğin çizgide insanların seni hayatlarına koydukları o yerdi.
Ne yazık ki, doğan her birey etrafındaki kalabalıkların dayatmasıyla büyür.
İşlediğim cinayetin tam ortasındasın. Ve senin kanının dökülmesi demek, artık oradan ayrılman demek.
Uyuşturucuya bulanan hayatın bu beyaz sayfadaki siyah mürekkep gibiydi. Hayatının, duygularının satırlarına bir mürekkep gibi bulandı. Ne tuhaf, anneler ve babalar bağımlı olan insanlardan evlatlarını uzak tutarlar. Bunun özellikle iki sebebi vardır; biri uyuşturucu duygulara, hislere tesir ettiği için, güzel ahlâk duygusu zamanla etkisini kaybeder. Böylece anne ve baba kendi evladının o insanın duygusunu ve hislerinin kendi evlatlarına bulaşmasını istemez.
