Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 29ο.

-Γιαγιά, είπα. Σε παρακαλώ βγες από το δωμάτιο, θέλω να διαβάσω.

-Ποιον κοροιδεύεις Σίντνεϊ; ρώτησε. Σιγά μην κάτσεις να διαβάσεις.

-Κανέναν δεν κοροϊδεύω, είπα και της έδειξα την εργασία για τον μαλάκα. Τώρα άφησε με να διαβάσω.

Εκείνη μου χαμογέλασε πονηρά.

-Τώρα κατάλαβα, είπε. Πως τον λένε;

-Ποιον; ρώτησα.

-Δεν παίζει να κάθεσαι εσύ να διαβάσεις από μόνη σου, είπε. Ποιον θες να εντυπωσιάσεις, διαβάζοντας φυσική και βιολογία;

-Ακόμα δεν καταλαβαίνω, είπα δήθεν αθώα.

-Το γκομενάκι λέω, είπε. Που θα γίνεις καλή μαθήτρια για πάρτη του, είναι κοντινό; Τον ξέρουμε;

-Γιαγιά! είπα θιγμένη.

-Καλά καλά, είπε εκείνη. Εγώ φεύγω, αλλά μια μέρα θα μου το πεις εσύ από μόνη σου.

Βγήκε από το δωμάτιο. Κάθισα στο κρεβάτι μου και τον σκεφτόμουν έντονα. Είχα κανονίσει με τον Πολ, να βρεθούμε σπίτι του. Αλλά είχα ξενερώσει, παρά πολύ. Έτσι του τηλεφώνησα.

-Έλα Πολ, είπα. Δεν θα μπορέσω να έρθω σήμερα.

-Έλα βρε μωρό και είχα φτιαχτεί, είπε. Τι έγινε πάλι;

Έπρεπε να βρω μια φθηνή δικαιολογία. Όπως και να έχει.

-Έχω περίοδο και έχω πεθάνει στον πόνο, είπα. Θα κάτσω σπίτι.

-Καλά, είπε. Τα λέμε αύριο.

Αυτό τελείωσε. Τώρα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Τηλεφώνησα στον Κόλιν. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει όταν καλούσε. Το μετάνιωσα στην αρχή, αλλά μετά δεν υπήρχε γυρισμός.

-Παρακαλω; είπε από την άλλη γραμμή.

-Κύριε Μάιλς; ρώτησα. Εγώ είμαι, η Σίντνεϊ.

-Γεια σου Σίντνεϊ, είπε. Συμβαίνει κάτι;

-Συγνώμη για όλο το θάρρος αλλά έχω ένα πρόβλημα με το διάβασμα μου, είπα ψέματα.

-Δεν σε καταλαβαίνω τι πρόβλημα; ρώτησε.

-Να, είπα. Δεν καταλαβαίνω κάποια πράγματα και δεν μπορώ να λύσω τις ασκήσεις που μας βάλατε. Μπορείτε να με βοηθήσετε; Ή είστε έξω;

-Είμαι με έναν φίλο αλλά θα έρθω να σε πάρω από το σπίτι να στα εξηγήσω, είπε. Θες να πούμε σε ένα τέταρτο.

-Ναι αμέ, είπα.

-Σίντνεϊ, είπε. Αρχίζει να μου λείπει η ανάρμοστη συμπεριφορά σου.

Χαμογέλασα και το έκλεισα. Τι σκατά να βάλω; Με γκόμενο θα είμαι. Παντρεμένο. Δεν ξέρω τι να βάλω. Ανοιχτό; Κλειστό; Κοντό; Εφαρμοστό; Τι;

Αποφάσισα να βάλω ένα μαύρο φανελάκι και ένα μαύρο κολάν. Τι πρωτότυπο. Πήρα κλειδιά και κατέβηκα κάτω.

Ήταν στο αυτοκίνητο και με περίμενε να φύγουμε. Μπήκα μέσα και του χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε και εκείνος.

-Πάμε; ρώτησε.

-Που; ρώτησα.

-Σπίτι μου φυσικά, είπε.

Ελπίζω να σας άρεσε. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. Φιλάκια!💓

Διαβάστε επίσης:
°Έρωτας του μυστηρίου.
°Όσα μπορεί να αντέξει η αγάπη.
°The play: an unexpected love story.
°Έρωτας επί σκηνής.

Ακολουθήστε με σε:
°Snapchat: raphaelaa_elric.
°Instagram: raphaela_elric.