Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 56ο.

-Τελικά δεν μου είπες ποιος ήταν αυτός, είπε η Στέισι και άνοιξε τα πατατάκια.

-Μην φωνάζεις, είπα και έκλεισα την πόρτα του δωματίου. Κοιμάται η Σίλβια. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Είχε βραδιάσει και καθόμασταν στην κρεβατοκάμαρα με πιτζάμες. Ήμασταν 27 χρόνων γαϊδούρες και ακόμα κάνουμε αυτά που κάναμε στο λύκειο.

-Πες μου με τρώει η αγωνία, γκρίνιαξε.

-Ένας τύπος που δουλεύει σε ένα γνωστό περιοδικό και θέλει να ποζάρουμε με τη Σίλβια για φωτογράφιση των νέων τους ρούχων, είπα.

-Τέλειο, είπε ενθουσιασμένη. Και τι θα πεις;

-Δεν ξέρω, είπα. Η Σίλβια το έχει ξανακάνει και της αρέσει. Ενώ εγώ θα είμαι σαν χαζή.

-Έλα βρε συ, είπε και με χτύπησε στον ώμο. Εσύ είσαι κούκλα ρε. Έχεις γίνει πολύ όμορφη. Ζήσε τη ζωή σου ρε χαζή. Πες ναι. Ο τύπος είναι και ωραίος.

-Όταν αποφάσισα να ζήσω τη ζωή μου κατέληξα στα σκατά, είπα πικραμένη. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι ζω τη ζωή μου στα άκρα. Θα γίνει καμία μαλάκια.

Η Στέισι ξεφύσηξε.

-Ακόμα να τον ξεχάσεις Σίντνεϊ; ρώτησε. Πάνε 7 χρόνια.

-Το ξέρω Στέισι, είπα. Λες να μην το ξέρω; Αλλά πως να ξεχάσω πες μου.

-Σίντνεϊ η ζωή προχωράει, είπε. Ξεκόλλα επιτέλους. Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Αν ήταν να γυρίσει, θα είχε γυρίσει. Ένας γκόμενος ήταν που να πάρει.

-Ο γκόμενος αυτός όμως μου έδωσε ένα παιδί, είπα.

-Που το παιδί είναι ολόιδιο εσύ Σίντνεϊ, είπε.

Την κοίταξα έντονα. Όντως μου είχε μοιάσει. Ήμασταν ίδιες εκτός από ένα πράγμα. Τα μάτια. Είχε τα μάτια του.

-Έχει τα μάτια του, είπε εκείνη. Και δεν μπορείς να τον ξεχάσεις.

Αναστέναξα βαριά. Ξαφνικά άκουσα τη Σίλβια να φωνάζει.

-Το παιδί, φώναξα και τινάχτηκα από το κρεβάτι.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και μπήκε μέσα η Σίλβια αγκαλιά με το αρκουδάκι της κλαίγοντας.

-Παιδί μου τι έγινε; ρώτησα. Γιατί κλαις;

Την πήρα αγκαλιά. Εκείνη έκλαιγε με λυγμούς. Της έδωσα λίγο νερό και της σκούπησα τα δάκρυα. Ήταν μούσκεμα από τον ιδρώτα το μωρό μου.

-Πες μου τώρα, είπα ήρεμα. Τι έγινε; Είδες εφιάλτη;

-Ναι, είπε.