Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 68ο.

-Ξεκόλλα, είπα μέσα από τα δόντια μου.

-Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, παραπονέθηκε.

-Θα βγω έξω τώρα, είπα. Με την πρώτη ευκαιρία, πούλο.

Βγήκα έξω εκνευρισμένη. Χτύπησα την πόρτα του γραφείου του και μπήκα μέσα.

-Καλημέρα Μάικλ, είπα και χαμογέλασα ψεύτικα.

-Καλημέρα Σίντνεϊ, είπε και χαμογέλασε. Κάνε μου μια χάρη. Θα πάω να πάρω καφέ εδώ απέναντι, επειδή το ξέχασα, περνά τις γραμμές μου σε σένα.

-Εντάξει, είπα και ανακουφίστηκα.

-Συγνώμη που λείπω συνέχεια, είπε.

-Κάνε τη δουλειά σου, είπα. Εντάξει είμαι.

-Θέλεις κάτι; ρώτησε. Πέρα από μένα.

Γούρλωσα τα μάτια μου. Θα βγει ο άλλος έξω και θα τον τουλουμιάσει στο ξύλο.

-Ορίστε; ρώτησα.

-Πλάκα κάνω, είπε και γέλασε. Θέλεις να σου φέρω κάτι;

-Όχι είμαι εντάξει, είπα.

Εκείνος χαμογέλασε, φόρεσε ξανά το παλτό του και βγήκε έξω. Άνοιξε η πόρτα του μπάνιου και βγήκε ο Κόλιν.

-Πέρα από μένα, μιμήθηκε ειρωνικά τον Μάικλ.

-Βουλωσέ το, είπα. Φύγε.

-Δεν φεύγω αν δεν μου πεις ότι το βράδυ θα έρθεις να φάμε μαζί, είπε.

-Πάρε τον πούλο γιατί αντί να φάμε μαζί θα φας στο νοσοκομείο, έτριξα.

-Πρέπει να πάω σχολείο, είπε. Αλλά θα φάμε μαζί απόψε.

-Πούλο, είπα σχεδόν φωνακτά.

Εκείνος μου φίλησε το μάγουλο γρήγορα και έφυγε. Πούστη.

Η ώρα στο γραφείο πέρασε πραγματικά βασανιστικά. Επαναλάμβανα συνέχεια από μέσα μου "Κόλιν βγες από το μυαλό μου, τώρα". Δεν με άφηνε να δουλέψω ο μπάσταρδος.

Σήμερα αποφάσισα να φύγω πιο νωρίς από το γραφείο αφού ο Μάικλ δεν έκανε την τιμή να είναι στο γραφείο. Η δουλειά μου είχε τελειώσει. Αποφάσισα να πάω να κάνω έκπληξη στη Σίλβια και να πάμε για φαγητό.

Όταν έφτασα στο σχολείο όμως όλοι είχαν φύγει. Πάλι είχα αργήσει. Περίμενα λίγο ακόμα. Η Σίλβια δεν θα έφευγε χωρίς κάποιος να έρθει να την πάρει. Δεν εμφανίστηκε. Βγήκαν κάποιοι δάσκαλοι. Πήρα το θάρρος να ρωτήσω μια από αυτές.

-Συγνώμη, είπα. Ξέρετε τη Σίλβια Άνταμς; Ένα κοριτσάκι που πάει εδώ σχολείο;

-Ναι φυσικά, είπε ενθουσιασμένη η δασκάλα. Είστε η μαμά της;