Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 46ο.

Έφτασα στο στριπ κλαμπ. Μπήκα μέσα με την τσάντα. Έβγαλα γρήγορα τα ρούχα μου και φόρεσα τα εσώρουχα που είχα φέρει μαζί όπως και τη μαύρη μάσκα. Αφαίρεσα τσαπατσούλικα την ελιά που είχα ζωγραφίσει και πήγα μέσα στο πριβέ δωμάτιο. Ήταν ήδη ο Ρικ εκεί και έπινε ουίσκι. Έκλεισα την πόρτα. Εκείνος με κοίταξε έκπληκτος.

-Γεια σου Σίντνεϊ, είπε.

-Γεια σου, είπα και κάθισα πάνω του.

Κάπνιζε ένα πούρο ταυτόχρονα. Μου φίλησε το λαιμό άγρια. Ύστερα στο στόμα. Του έβγαλα σιγά σιγά τη γραβάτα και του ξεκούπωσα το πουκάμισο.

-Θα τα βγάλεις τα εσώρουχα σου ή προτιμάς να στα σκίσω; ρώτησε πιέζοντάς με πάνω του.

Ξαφνικά ακούστηκε απ'έξω η σειρήνα του περιπολικού. Πάνω στην ώρα.

-Ρικ, είπα δήθεν τρομαγμένη. Η αστυνομία είναι έξω.

-Μην φοβάσαι μωρό μου, είπε συνεχίζοντας να με φιλάει. Δεν υπάρχει περίπτωση να ήρθαν για μας.

-Και αν ο Πολ και ο Τζέικ αποδείξανε ότι η καταγγελία ήταν ψεύτικη; ρώτησα.

-Αυτό θέλει μυαλό, είπε. Κάτι που ο Πολ και ο Τζέικ δεν χρησιμοποιούν. Επίσης, δεν γίνεται να με διαψεύσουν αφού εσύ είσαι βασικός μάρτυρας.

Η πόρτα άνοιξε και δύο αστυνομικοί μπήκαν μέσα.

-Κύριε πρέπει να μας ακολουθήσετε έξω, είπε ο ένας. Έχω ένταλμα σύλληψης σας.

-Ορίστε; ρώτησε ο Ρικ και με κατέβασε από πάνω του.

-Ότι πείτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας, είπε. Ελάτε έξω γρήγορα και χωρίς πολλές κουβέντες.

-Θέλω τον δικηγόρο μου, φώναξε.

-Και αυτός στην φυλακή είναι, είπα γελώντας.

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια καθώς ο αστυνόμος του πέρναγε χειροπέδες.

-Μωρή πουτάνα, φώναξε. Ψεύτρα! Ξεπουλημένη! Μόλις ξεμπερδέψω από τους κωλόμπατσους θα ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς.

-Χαιρετίσματα στον Πολ και στον Τζέικ, είπα.

Ο αστυνομικός τον έσπρωξε έξω. Ο άλλος έμεινε μέσα.

-Ευχαριστούμε που μας βοηθήσατε με την σύλληψη, είπε χαμογελώντας. Θυσιάσατε το σώμα σας.

-Σιγά, είπα.

-Θέλετε να σας πάω κάπου; ρώτησε.

-Έχω αγόρι, είπα. Θα έρθει να με πάρει αυτός.

Του χαμογέλασα ειρωνικά και έφυγε. Αφού ντύθηκα βγήκα έξω και πήγα στο μαγαζί του Είθαν. Είχε αρχίσει να βραδιάζει αλλά ευτυχώς ήταν ακόμα ανοιχτά.

Μπήκα μέσα και αγκάλιασα τον Κόλιν.

-Νόμιζα ότι σε είχαν απαγάγει, είπε και με αγκάλιασε.

-Είθαν, είπα. Ευχαριστώ για όλα.

-Τίποτα, είπε.

-Θα δουλέψω δίπλα αύριο, είπα γελώντας.

-Αρκεί να φτιάξεις εσύ τα γλυκά, είπε γελώντας.

-Έγινε, είπα. Τα λέμε.

Βγήκαμε έξω.

-Είσαι η μικρή μου αλήτισσα, είπε και με φίλησε.

-Έλα αηδίες, είπα.

-Εγώ λέω να πάμε σπίτι, είπε με πονηρό χαμόγελο.

-Για να κάνουμε επιταχυνόμενη κίνηση; ρώτησα. Είμαι κουρασμένη και έχουμε κηδεία αύριο.

-Δεν θα αργήσουμε, είπε γελώντας πονηρά.

-Πάμε να αφήσω το αυτοκίνητο της γιαγιάς και θα σου κάνω τη χάρη, είπα και εκείνος μου τσίμπησε τον κώλο.

Ελπίζω να σας άρεσε. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. Φιλάκια!💓

Διαβάστε επίσης:
°Έρωτας του μυστηρίου.
°Όσα μπορεί να αντέξει η αγάπη.
°The play: an unexpected love story.
°Έρωτας επί σκηνής.

Ακολουθήστε με σε:
°Snapchat: raphaelaa_elric.
°Instagram: raphaela_elric.