Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 72ο.

-Γιατρέ όλα καλά; ρώτησε ο Κόλιν. Πως είναι;

-Μην ανησυχείτε κύριε Μάιλς, είπε χαμογελαστός. Όλα πήγαν μια χαρά.

Ο Κόλιν με κοίταξε χαμογελαστός και με αγκάλιασε. Ένιωθα πολύ καλύτερα.

-Πρέπει να σας συγχαρούμε Ντόκτορ Φουνάτσου, είπα χαμογελαστή.

-Δεν ήμουν εγώ ο χειρούργος κύρια Μάιλς, είπε και γέλασε. Πάντως μου είπαν ότι ο οργανισμός της δεν αντιστάθηκε πουθενά. Έμεινε σπαθί. Πολύ σπάνιο για ένα τόσο μικρό παιδί. Συγχαρητήρια.

-Έμοιασε στη μαμά της, είπε ο Κόλιν και γέλασε.

-Μπορούμε να τη δούμε; ρώτησα.

-Για σήμερα δυστυχώς όχι, είπε. Πρέπει να ξεκουραστεί και όλο το βράδυ θα έχει προσωπικό άμα γίνει οτιδήποτε. Εσείς μπορείτε να πάτε σπίτι για απόψε.

-Τι εννοείτε να συμβεί κάτι; ρώτησε ο Κόλιν.

-Άμα ξυπνήσει για παράδειγμα και θέλει κάποια βοήθεια θα είναι εκεί νοσοκόμες, είπε. Δεν είναι τίποτα ανησυχητικό. Μπορείτε να έρθετε πάλι αύριο.

-Ευχαριστούμε Ντόκτορ Φουνάτσου, είπαμε και οι δύο.

-Περαστικά, είπε και έφυγε.

Ο Κόλιν με αγκάλιασε ξανά.

-Στο είπα ότι όλα θα πάνε καλά Σίντνεϊ, είπε.

-Ναι, είπα και του χαμογέλασα. Ευχαριστώ Κόλιν.

Μου χαμογέλασε. Ήμασταν ήδη πολύ κοντά. Το κινητό μου χτύπησε και ξαφνικά απομακρύνθηκα ήταν ο Μάικλ.

-Παρακαλώ; ρώτησα.

-Αγάπη μου, ακούστηκε ο Μάικλ από την άλλη μεριά της γραμμής. Πως είναι η Σίλβια;

-Γεια σου Μάικλ, είπα. Καλά είναι, τώρα.

-Τι έγινε; ρώτησε. Τι της συνέβη τελικά;

-Δεν μπορώ να στα πω από το τηλέφωνο Μάικλ, είπα. Συνέβησαν παρά πολλά.

-Να περάσω από εκεί να σας δω; ρώτησα.

-Όχι, είπα. Τώρα φεύγω και εγώ. Δεν μπορώ να κάτσω σήμερα το βράδυ μαζί της.

-Εντάξει, είπε. Θέλεις να περάσω από το σπίτι; Να νιώσεις καλύτερα;

-Όχι, είπα και κοίταξα. Καλύτερα άστο για απόψε. Δεν νιώθω καλά.

-Εγώ για σένα το είπα, είπε.

-Θα μιλήσουμε αύριο, είπα. Αντίο.

Του έκλεισα το τηλέφωνο. Βγήκαμε έξω από το νοσοκομείο.