Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 36ο.

-Τι θα κάνουμε σήμερα; ρώτησα λίγο πριν βγω από το σχολείο.

-Βγες στον απέναντι δρόμο που δεν θα μας δει κανείς, είπε. Και θα έρθω να σε πάρω να πάμε να φάμε.

Του χαμογέλασα και έφυγε με γρήγορο βήμα.

-Σιντ, ακούστηκε η φωνή του Πολ πίσω μου.

Με πλησίασε.

-Πολ βιάζομαι, είπα. Πρέπει να φύγω.

Πήγα να φύγω αλλά με κράτησε από τον αγκώνα.

-Συνέχεια βιάζεσαι ή έχεις δουλειά, είπε. Με αποφεύγεις πολύ τελευταία. Γιατί;

-Πολ, είπα. Στα αλήθεια έχω αργήσει.

-Δεν ήθελα να με δει ο Κόλιν μαζί του. Θα νόμιζε τίποτε άλλο. Από τη στιγμή που τα έχω στηρίξει όλα στον Κόλιν, δεν θα κάνω μαλακίες.

-Δώσε μου μια εξήγηση και φύγε, είπε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα.

-Θέλω να σταματήσουμε να βλεπόμαστε, είπα. Ξέρεις όμως πως το εννοώ φαντάζομαι.

-Μα γιατί; ρώτησε. Δεν περνάμε καλά μαζί;

-Ήταν καλά, είπα. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω. Με όλους σας. Να ξεκόψω, πως το λένε. Ακόμα και από τη δουλειά.

-Υπάρχει άλλος; ρώτησε σοβαρός.

Δεν μπορούσα να του πω για τον Κόλιν. Ήταν αδύνατο.

-Όχι, είπα. Δεν έχω διάθεση, έχω βρει μια άλλη δουλειά. Δεν είμαι στα καλά μου. Πάντως να ξέρεις ότι σας ευχαριστώ για όλα.

-Κάτι έχει αλλάξει, είπε. Και θα το μάθω σύντομα.

Ελπίζω όχι.

-Πάντως θα τα πούμε κάποια στιγμή, είπε και έφυγε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ο Κόλιν με έπαιρνε τηλέφωνο. Γαμώτο.

Άρχισα να τρέχω για να προλάβω. Τον βρήκα παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο. Μπήκα γρήγορα μέσα και τον φίλησα.

-Γιατί άργησες τόσο; ρώτησε και έβαλε μπρος.

-Με βρήκε ο Πολ, είπα δειλά.

Δεν γύρισε να με κοιτάξει απλά συνέχισε να οδηγεί. Γύρισε μόνο να αλλάξει ταχύτητες.

-Και τι ήθελε; ρώτησε τελικά.

-Να με ρωτήσει γιατί έχω απομακρυνθεί, είπα.

-Και συ τι είπες; ρώτησε.

-Ότι θέλω να ξεκόψω, είπα. Από όλους.

Γύρισε με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

-Τι θα φάμε σήμερα; ρώτησα.

-Θες να πάρουμε κάτι απ' έξω; ρώτησε. Βαριέμαι να μαγειρεύω.

-Εντάξει, είπα χαμογελαστή.

Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα έξω.

-Τώρα που το θυμήθηκα να σε ρωτήσω, είπα. Θα πας εσύ στην εκδρομή για το περιβάλλον;

-Ναι, είπε.

-Αφού δεν θα πάω, είπα. Πως δέχτηκες να πας;

-Γιατί δεν θα πας; ρώτησε.

-Γιατί τα λεφτά που έχω μαζέψει από τη δουλειά θα πάνε άλλου, είπα. Όχι σε μια χαζή και ανούσια εκδρομή.

-Μην αγχώνεσαι, είπε. Θα πας.

-Αφού δεν θέλω, είπα.

-Έχω δώσει όλο το ποσό για σένα, είπε.

Τα είχα πάρει στο κρανίο. Από που και ως που;

-Γιατί Κόλιν γαμώτο; ρώτησα. Δεν γούσταρα να πάω να όλες τις καριόλες εκεί. Έπρεπε να με ρωτήσεις.

-Θα περάσουμε ωραία, είπε. Το βράδυ κυρίως.

Μου χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι.

-Και από που και ως που τα δέχτηκε ο Τζάκσον; ρώτησα.

-Είπα ότι ήρθε η γιαγιά σου και τα έδωσε σε μένα γιατί είχε καταλάβει λάθος πως εγώ είμαι ο διευθυντής, είπε.

Γέλασα δυνατά.

-Έχεις φαντασία πάντως, είπα.

-Που να δεις όταν με βοηθάς να την κάνω πραγματικότητα κάθε μέρα, είπε.

Βγήκαμε από το αμάξι και πήγαμε να φάμε.

Ελπίζω να σας άρεσε. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. Φιλάκια!💓

Διαβάστε επίσης:
°Έρωτας του μυστηρίου.
°Όσα μπορεί να αντέξει η αγάπη.
°The play: an unexpected love story.
°Έρωτας επί σκηνής.

Ακολουθήστε με σε:
°Snapchat: raphaelaa_elric.
°Instagram: raphaela_elric.