Τα πάντα μου, εσύ.

Κεφάλαιο 18ο.

-Δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι, είπα.

-Άφησε με, παρακάλεσε.

Το κουδούνι χτύπησε και εγώ του χαμογέλασα ειρωνικά.

-Με περιμένουν, είπα και πήγα να φύγω 

-Ποιος σε περιμένει; ρώτησε και με τράβηξε από το χέρι.

-Οι φίλοι μου, είπα.

-Δεν είναι φίλοι σου αυτοί, έτριξε.

-Α ναι σωστά, είπα. Είναι τουλάχιστον ειλικρινείς.

-Και όταν σε πηδάνε; ρώτησε θυμωμένος.

-Ειδικά εκεί, είπα. Περνάμε υπέροχα.

Τράβηξα το χέρι μου και πήγα για μεσημεριανό. Ύστερα για ένα τσιγάρο με τα παιδιά. Κανόνισα να πάω και σπίτι του Πολ το μεσημέρι.

Όταν τελείωσε η μέρα ο Πολ με περίμενε έξω από την τάξη. Πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και μου έδωσε ένα φιλί.

-Πάω να βάλω τη μηχανή μπροστά, είπε. Και μετά πάμε σπίτι.

Με φίλησε άγρια και έφυγε τρέχοντας. Βγήκα και εγώ σιγά σιγά έξω, αφού τηλεφώνησα στη γιαγιά μου ότι δεν θα πάω για φαγητό.

-Μπα μπα, ακούστηκε η φωνή του Κόλιν πίσω μου. Για που το βαλες; Δεν σε περιμένουν σπίτι;

-Όπου θέλω, είπα. Δεν θα σου δώσω λογαριασμό.

Ο Πολ κόρναρε με τη μηχανή.

-Πάλι σε αυτόν πας; ρώτησε.

-Όπου γουστάρω πάω, είπα.

-Τα θέλει ο κώλος σου, είπε.

-Και θα τα πάρει σε λίγο, είπα. Άντε παρατά με.

Ανέβηκα στη μηχανή και του έκανα κωλοδάχτυλο.

ΚΟΛΙΝ.
Γύρισα σπίτι με τα μούτρα κατεβασμένα και η άλλη με περίμενε εκεί.

-Γεια σου αγάπη μου, είπε.

-Γεια, είπα και κάθισα στον καναπέ.

Χαλάρωσα την γραβάτα μου. Εκείνη ήρθε κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μου τρίβεται.

-Μωρό μου, είπε. Πάμε πάνω;

-Δεν έχω όρεξη Λούσι, είπα. Κάποια άλλη φορά. Πάω να ξαπλώσω.

ΣΙΝΤΝΕΪ.
Δεν ένιωθα και πολύ καλά να πω την αλήθεια. Ήμουν τελείως ψυχρή με τον Πολ. Κάναμε ότι κάναμε και απλά έφυγα. Πήγα σπίτι. Κάθισα στο δωμάτιο μου και κοίταζα τον τοίχο. Σηκώθηκα να διαβάσω. Θυμήθηκα ότι ο μπάρμπας θα μας έβαζε διαγώνισμα αύριο. Έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό.

Την επόμενη μέρα πήγα πρωί πρωί στο σχολείο. Έκανα γυμναστική, μαθηματικά και ύστερα ήρθε η ώρα του μπάρμπα. Θα τον έκανα να έτρεχε και να μην έφτανε και όχι μόνο στο διαγώνισμα.

Μας έδωσε τα διαγωνίσματα και ξεκίνησα να γράφω.

ΚΟΛΙΝ.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση που η Σίντνεϊ δεν είχε σηκωθεί από τους πρώτους να μου δώσει πίσω το γραπτό. Είχε δώσει ο φίλος της, κάποιοι άλλοι άσχετοι αλλά αυτή συνέχισε να γράφει μέχρι τελευταία στιγμή.

Πήγα δίπλα της και της ψιθύρισα.

-Είσαι εντάξει; ρώτησα. Δεν έχεις αρρωστήσει;

-Ίσα ίσα κύριε καθηγητά, ψιθύρισα.

Εκείνος γέλασε και γύρισε πίσω στην έδρα.

Ελπίζω να σας άρεσε. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, να περνάτε καλά και να χαμογελάτε. Φιλάκια!💓

Διαβάστε επίσης:
°Έρωτας του μυστηρίου.
°Όσα μπορεί να αντέξει η αγάπη.
°The play: an unexpected love story.
°Έρωτας επί σκηνής.

Ακολουθήστε με σε:
°Snapchat: raphaelaa_elric.
°Instagram: raphaela_elric.