Love and Desire(#5)

Chapter 47

Chapter 47

Nadine

"We should stop doing this." Five words that made my entire world crashed down. Kier's five words that broke my heart into million pieces. Five words that made my tears fell in instant.

"What do you mean?" I asked and didn't about my cracked voice anymore.

We're having a date---lunch outside after we woke up. Tatlong araw na rin ang nakalipas matapos niyang aksidenteng mainom ang juice ko. At tatlong araw na niyang ipinagpapatuloy iyon pero hindi ko nasabi ang tungkol doon.

Hindi ko rin alam kung tama ba o mali pero tatlong araw na rin kaming nauuwi palagi sa kama. Hindi iyon naging madali para sa'akin, lalo na para sa katawan ko pero hinahayaan ko paring mangyari.

Bakit hindi? Mahal ko siya.

"This isn't right anymore." He said in a low voice. I tried to reach for his hand that's on the table but he shook his head.

"We have our own life back there, Nadine. We can't just be...like this." He sighed then open his arms on the air. Napatingin lang ako sa mga mata niya pero wala akong mabasang emosyon. Kanina pa ito walang kibo pero hindi ko alam at naisip na hahantong sa ganito.

"But I thought we're good. I thought you want me--"

"I do." He cut me off. He leaned his body forward then sighed before talking "But I have a girlfriend."

That breaks my heart, again. Hindi ako nakapagsalita agad at napatango lang. Mas lalo akong naiyak dahil muling sumagi sa isipan ko ang mga mawawala ko. At ramdam ko na may mawawala ako ngayong araw na 'to.

"Kier...kasi..."

"Nadine, hindi naman siguro tama ang piliin ko ang panandaliang init sa matagal ko ng pinangarap na pagmamahal. Sana maunawaan mo 'yun." Huling pahayag niya bago tumayo at umalis na.

Agad naman akong tumayo at hinabol ito. Magaling na rin kasi ang kanyang sugat sa hita at hindi na niya kailangan ng saklay pa.

"Kier sandali!" Pigil ko pero hindi man lang siya lumingon. He walks so fast and I need to run to catch him up.

"Kier naman!"

Hindi ko mapigilan ang mga luha ko kaya naging malabo rin ang paningin ko dahilan para may mabangga ako sa daan. The man shouted at me but I didn't bother to stop and apologize. I need to talk to Kier. I need to stop him.

Nakarating ako sa kwarto namin at naabutan ko na siyang nag-iimpake. Agad akong lumapit at inilabas ang mga linagay niya sa kanyang bag.

"We need to talk first." Basag na boses kong sabi rito. Hindi siya nagsalita at inilagay ulit ang mga damit niya. Ako naman ay inilalabas ulit ang mga inilalagay nito.

"Nadine." He warned then sighed. Tumigil ito kaya tumigil rin ako. Pilit ko siyang iniharap sa'akin at hinawakan ang pisngi niya. Tinitigan kong mabuti ang mga mata niya sakaling maalala niya ako.

"Ako 'to, si Nadie. Hindi mo ba talaga ako naaalala? Si July, si forever gorgeous and smart Nadie baby. Kier ako 'to. Si Nadie..." Umiiyak na tanong ko at punong-puno ng pag-asa ko itong tinitigan.

Wala akong mabasang emosyon sa mga mata nito. Nakatitig rin siya pero wala. Lalo akong naiyak. Sinubukan niya ring lumayo pero hinigpitan ko ang paghawak sa mukha nito.

"Kier naman. Huwag ganito please. Huwag mong gawin sa'akin 'to. Ako 'to. Hindi mo ba talaga ako naaalala? Wala bang kahit konti lang. Kahit katiting lang na natira sa isipan mo? Kahit konti lang Kier, kahit isa lang...please, huwag mo akong talikuran." Pakiusap ko at kulang na lang ay lumuhod ako sa harapan nito.

"Nadine, ang tanging alam ko ay kaibigan ka ng kapatid ko."

"Hindi." I shook my head as tears continued falling. "Hindi 'yun lang. Hindi lang ako kaibigan ng kapatid mo, Kier. Ako rin ang partner ko sa laboratory. Sa science quizzes. We also took the lab exam together---"

"My lab partner died before we graduate in college, Nadine. Malabo ang sinasabi mo." Putol niya ulit at tuluyang lumayo sa'akin. Mapailing ulit ako at pinunasan ang mga luha ko. Hindi pa rin ako sumuko at yinakap siya sa kanyang bewang. Hindi na rin ako nagdalawang isip na maupo sa sahig para mas lalo siyang hindi makagalaw.

"Kier nagsisisi na ako. Tigilan mo na 'to please. I-uuna na kita sa listahan ko. Pangako 'yan. Alalahanin mo lang ako." Pakiusap ko at napahagulgol.

"Get up, Nadine."

"Hindi." Matigas kong tutol. "Kier ako 'yung mahal mo eh. Ako 'yung papakasalan mo 'dba? Ako 'yung pangarap mo."

I cried harder. Old memories instantly flash back.

"Kier mahal din kita. Binitawan ko na ang pangarap ko para sa'yo. Dahil mas kailangan mo 'ko dito. Dahil mas mahalaga ka kaysa sa iba." Yinakap ko ang tuhod nito at napaiyak lalo. I just remember how he cheered me up, how he wiped my tears away. How he protected me, how he smiled at me.

"You don't know what you're saying."

"Alam ko. Maniwala ka, alam ko." Nagawa niyang kumawala sa yakap ko kaya tumayo ulit ako at pinulupot ang braso ko sa bewang nito.

"Nadine. I already have Jillie." Napipikong sabi nito sa'akin. Umiling ako ng ipang beses.

"Pero hindi mo siya mahal. Hindi. Sabihin mo Kier, hindi mo siya mahal. Ako ang mahal mo 'dba? C'mon baby, say it." Pakiusap ko ulit pero sinubukan niya lang ulit kumawala.

Now I'm ready to keep him but look at what he's doing. Ito naman ngayon ang pilit na kumakawala.

"What we did here was pure sex. I only have desires for you." Nanghina ang mga tuhod ko sa sinabi nito. I buried my face on his back then cried again.

That's already absurd. Parang may dumagan sa puso ko at hindi ako makahinga ng maayos. Parang may bumara sa lalamunan ko at hindi ko magawang magsalita.

"Let me go, I need to go back to Jillie." Maalumanay na sabi nito sa'akin. Unti-unti akong nawalan ng lakas at pinakawalan siya. Tumutulo lang ang luha ko pero hindi ko alam kung bakit niya pa nagawang lingunin ako.

"I never thought this would be so hard." I whispered. "It hurts and every word you just said were like a knife that slowly digging deep down to my heart." Napayuko ako at pinunasan ang mga luha ko.

"I love you, Kier. I love you so much." Napahagulgol ulit ako. Napahawak rin ako sa mukha ko. "Mahal na mahal na mahal kita." I sobbed.

Wala akong narinig sa kanya. Hinablot ko ang bag ko at kinuha ang cellphone nito. I smiled sadly as I gave him back his phone. Kumunot ang noo niya.

"You can call Kiyana now. Tell her you wanted to go home. I don't have plans letting you go. But I guess I have to. Siguro ay binigyan Niya ako ng pagkakataong mahalin ka pero mas inuna ko ang pangarap ko." Hinawakan ko ang kamay niya at hinalikan.

"I'm sorry." I sighed. "I'm sorry for ruining everything." I told him as I release his hand. He didn't bother to say anything but nodded then turned his back to me.

I closed my eyes. I don't want to watch him walking away from me without even asking what really happened.

Without even showing a little hope in his eyes that somehow, some part of his life...I'm a part of it. And that hurts me the most.

I heard the door closed.

Hinayaan ko na ang sarili kong magdaluphasay sa sahig at inilabas lahat ng aking hinanakit. Kinuha ko ang isang cellphone ko na itinabi ko at pinanood ang video ni Kier bago maaksidente.

Mayamaya pa ay bumukas ulit ang pinto kaya napatingin ulit ako rito.

"Kier...."

"That asshole." But I heard another voice. Lumapit ito sa'akin at inipit ang mga buhok na nakatabing sa mukha ko. "Damn it."

"Lance...si Kier..."

"I don't care." He said angrily. "As I have said, if he'll let you go...I'll definitely rip his neck and keep you for myself instead." He stood up again then started to fix my things.

"Don't bother, I can manage."

"I don't care. From now on, you're mine." He took my phone and throws it away.