Love and Desire(#5)

Chapter 30

Chapter 30
Nadine


"That little curve formed by your lips is my favorite view. Nangako ako sa sarili ko na gagawin ko lahat para makita ko 'yan araw-araw. Kaya ginawa ko 'yun. I want you to be happy, Nadie. Your smile really energizes my whole body."

That was his words before I decided to end the call. Hindi na ako nagtanong kung bakit. Hindi ko alam ang nararamdaman ko. Kung matutuwa pa ba ako o magagalit na. Sa lahat ng sumubok na lumapit sa'kin noon, si Kier lang ang pinayagan ko dahil alam kong mapagkakatiwalaan ko siya. Dahil alam kong totoo siya sa sarili niya at hindi siya magsisinungaling sa'kin.


Hindi ko naman siya pinilit na magtake ng exam. Siya ang nagsabi sa'kin. He told me that it'll be a great opportunity for the both of us. We will work together on our dreams and we will make our parents proud. We will make our own names shine and we will build our own empire.


That was some of our dreams together. And I'm not mad because he lied. I'm mad because he made me believe into his words. Nagtiwala ako sa mga salitang lumabas sa bibig niya. Naniwala ako na hindi siya nakapasa.

Nagmumukha na pala akong tanga.


"I just want the truth, Calvin." Taas noo kong tanong sa head namin. Naiiyak ako dahil parang alam na ng puso ko ang katotohanan pero pilit ko itong iniignora dahil gusto ko rin na ang head namin ang magsabi sa'akin.


Tinignan niyang mabuti ang mukha ko pero hindi siya nagsalita. I swallowed.


"Please. Just please tell me the truth." May tumulong luha sa mga mata ko. Agad ko iton pinunasan at napayuko ng hindi pa rin nagsalita ang head namin.


"Calvin..." Tawag ko ulit. Gusto kong magdabog pero isinasaksak ko sa isipan ko na boss ko pa rin ito at kailangan ko siyang respetuhin.

Huminga siya ng malalim at tumayo mula sa pagkakaupo. He walks back and forth then stopped at the window glass. He stared at nowhere then sighed again.


"January Kier Vilanueva aced the exam." Tipid niyang sagot sa tanong ko. Parang may bombang sumabog sa puso ko at agad akong napatayo. Tuluyan ng tumulo ang mga luha ko na kanina pa nag-aabang sa gilid ng mga mata ko.

Umiling-iling ako. Hegot the first rank.


Binitawan niya lang 'yun? Pangarap niya 'yun. Bakit? Dahil sa ngiti ko? Satanginang ngiti ko? Napatawa ko ng mahina. Hindi ko deserve lahat ng 'to. Utangko 'to kay Kier. Lahat ng nagawa ko, dahil 'yun sa kanya.


May utang nga ako sa kanya. At hindi lang basta-basta dahil hindi ko alam kungpaano ko mababayaran.


"I'll quit." Napatingin sa'akin ang head namin. "I don't deserveall of this, Calvin. So, I'll quit." Determinado kong sabi sa kanya.Tinaasan niya lang ako ng kilay at prenteng naupo ulit sa swivel chair niya.


"You can't quit. You signed---"


"I will pay for it. Just, just let me go." Mahinang sabi ko. Bawattumutulong luha ko ay siyang bilis kong pagpunas naman nito.


"He already sacrificed. I'm expecting you to be more active---"


"Look, I'm not mad for him doing such thing. But I'm mad for keeping thetruth to me. I deserve to know about it." I exhaled as a tear fell from myeyes.


"We were partners. I told him everything. I gave him my whole trust,hoping he'll not going to ruin it. But he just did. I'm not crying just becauseit hurts. I'm crying because I felt stupid not to realize that he is Kier. Themost intelligent guy in our university." I cried harder. Napaupo ako ulitsa harapan niya at napaiyak pa ng tapikin niya ang balikat ko.


"Calvin, maybe it's not bad to sacrifice stuff to someone but in his case,it is. He still made his own choices without even asking me, without evenconsulting me..."


Hindi ko na maituloy amg sasabihin ko ng humagulgol na ako. Ang daya niya kasi.Sabay kaming nagexam dahil sinabi niyang okay 'tong kompanyang 'to. Umasa akona makakasama ko siya pero nagsinungaling pala siya. Hindi man lang niya naisipna ayoko sa mga bagong simula?


I hate new starts. Kaya ayoko sa madaming kaibigan. Ayoko ng madaming simula.Ayokong magtiwala sa marami.


"Please, let me quit." Pinunasan ko ang luha ko at hindi ko nahinintay ang sagot nito.

------


"Kier pinagkatiwalaan kasi kita e. Alam mo 'yun?" Nakahiga lang akosa kama ko at kausap si Kier sa telepono. He tried to call me in skype but Ican't let him see my face now. Not now.


"Yes. But I hoped it's for the best---"


"Hindi 'yun best. Hindi best ang magtrabaho mag-isa. Hindi best ang maiwanmag-isa. Hindi best ang walang makausap, hindi best ang walang kakilala. Youknow what I hate and what I felt when I first enter the company isn't the bestbut it's the worst feeling." Panunumbat ko. Inis kong pinahid ang luha koat narinig ko ang paghinga nito ng malalim.


"Hindi 'yun best, Kier..." Umiling ako lumunok para pigilan angpag-iyak ko. "Ang dinala ko na lang ay ang sinabi mong ipagpatuloy ko angpag-abot ko ng pangarap ko. Hindi 'yun naging madali." Nagiyak na ako ngtuluyan.


"Nadie...I just want you to be happy."


"Well I'm not happy! Ang boses ko ba, naririnig mo? Masaya ba ako? Satingin mo masaya ako?" Tumawa ako ng mahina. "May utang pala talagaako sa'yo."


"Nadie, I'm sorry. Hindi ko alam na mali pala ang ginawa ko. Gusto ko langtalagang makita kang masaya. 'Yun lang. Hindi ko intensyong masaktan ka. Tamana, okay? Ayokong naririnig na umiiyak ka." Sa halip na tumigil ako ay maslalo akong naiyak.


May parte sa'akin na naiintindihan ko siya pero mas nangibabaw ang bigat sadibdib ko.


"Thank you ha? Thank you dahil hinayaan mo akong mag-isa. Thank you dahilpinaalala mong hindi dapat ako basta-basta magtitiwala."


"Nadie..."


I pressed the end button then cried my heart out. It hurts.


Hindi ko narating lahat ng narating ko dahil sa talino ko kundi dahil saginawang pag-atras ni Kier sa laban naming dalawa.


At 'yun ang utang ko sa kanya.