အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

(၂၃)

အခန္း(၂၃)

မန္းေလေရာက္ၿပီ။

ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေဘးနားမွာ ဝိုင္းအံုလာပါေလေရာ။ အဲဒီအေျခအေနဟာ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္အညစ္ရဆံုး အေျခအေနဆိုတာ ေျပာစရာလိုမယ္ေတာင္ မထင္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္က မဌားလို႔မရဘူး။ ဌားကိုဌားသြားရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးရတာ ေၾကာက္တယ္။

ကိုယ္တိုင္က ေနရာေပၚင္းစံု ခရီးထြက္ေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ေပၚင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျမင္ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္လိုက္ရင္လည္း သိတဲ့အတိုင္း ေသတာကမ်ားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးကိုခ်စ္ရင္ ဆိုင္ကယ္မဝယ္ေပးနဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ စကားတစ္ခြန္းေပၚလာရတယ္ ထင္ရဲ႕။

ကယ္ရီသမားေတြ ကြၽန္ေတာ္လက္ကို ဆြဲသူက ဆြဲ။ ကြၽန္ေတာ္အိတ္ကို ဆြဲသူကဆြဲနဲ႔။ စီးဟြားေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မူ အျခားလူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ညစ္ေစတာဟာ မေကာင္းပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ကားေတြဝင္တဲ့အခ်ိန္ပဲ သူတို႔မွာပိုက္ဆံ႐ွာရတဲ့ အေျခအေနဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အတင္းႀကီး ဆြဲေခၚေနတာမ်ိဳးေတြကေတာ့ ယေန႔ေခတ္
လူ႔ယဥ္ေက်းမူအရ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္းနဲ႔

”ေရႊရည္တို႔ ဘာနဲ႔ျပန္မွာလဲ”
”အိမ္ကလာႀကိဳလိမ့္မယ္ အကို”
”ဟုတ္လား၊ အဲဒါဆိုလည္း အကိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္မွ အကို ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္...”
”ဟုတ္”

”အန္တီ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္...”
”ေအး.. ေအး..ပဲခူးေရာက္ရင္လည္း... အိမ္လာလည္ဦးေလ။”
”ဟုက္ကဲ့..အန္တီ”
အဲဒီလိုနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ဌားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းတည္႐ွိရာ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစလမ္းကို လာခဲ့လိုက္တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာတ္လံုး ဆိုင္ကယ္ေတြ ႐ႈပ္ပြထေနတာကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသူေတြကလည္း အဝင္အထြက္ရဲတင္းၾကပံုကိုလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ႐ိုးအီေနၾကျမင္းကြင္းေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္က​ေတာ့ အသဲတယားယားနဲ႔မို႔ ဘုရားတၿပီး လိုက္ပါလာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။