အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၉၅)

အခန္း(၉၅)

မနက္အာ႐ုဏ္လင္းခ်ိန္ေပါ့၊ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ မနက္ခင္းေက်းဌက္သံေတြက နားထဲကို ကဆုန္ေပၚက္ၿပီးဝင္လာတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြ သာယာသလို ႐ွိတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ကေလးေတြေရာ၊ လူႀကီးေတြေရာ ႏိူးထမူ နဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ယာကိုသိမ္းၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနလိုက္တယ္။ အိမ္ေပၚမွာ လူ႐ွင္းတဲ့ အခ်ိန္ ေရႊရည္ ကြၽန္ေတာ္အနားကို ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပါးကို နမ္းတယ္။ ဒါ ညက ကိစၥအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကို လာေခ်ာ့ေနျခင္းလား။
"ကိုက ဘာလို႔ ေဘာင္းဘီ လဲထားရတာတုန္း၊ ျပန္မလို႔ ေပါ့ေလ။"
"အင္း တစ္ေအာင့္ေန ျပန္မလို႔ေလ။"
"အမ္၊ မရပါဘူးေနာ္၊ ပထမတုန္းက ညက ပိုက္ဆံျပန္ေပးမလို႔ဘဲ၊ အခုေတာ့ ျပန္မွာစိုးတာေၾကာင့္ မေပးေတာ့ဘူး။ ညေနေလာက္မွ ျပန္ေလ။ ဘုရားလိုက္ပို႔ေပးမယ္။"
"အင္း အဲဒါဆိုလည္း ေနာက္မွျပန္ပါ့မယ္။"
"အဲဒါဆို ထ မ်တ္ႏွာသစ္ေတာ့။"
ကြၽန္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့လိုက္တယ္။ သာယာတဲ့မနက္ခင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေတြက လန္းဆန္းျခင္း ကင္းမဲ့ေနတုန္းပဲ။ သူက တံပြတ္တံမွာ သြားတိုက္ေဆး အသင့္ ထည့္ၿပီး လာေပးတယ္။ မ်တ္ႏွာသုတ္ပဝါလည္း ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ယူထားလိုက္တယ္။ မ်တ္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ ေအာက္ကခံုမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနမိတယ္။
"ကို ဗိုက္ဆာေနၿပီလား။ ေကာ္ဖီေသာက္မလား။"
ကြၽန္ေတာ္ ေခၚင္းညႇိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူ ဆန္းေဒးတစ္ထုတ္ေဖ်ာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေ့႐ွမွာ လာခ်ေပးတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို မ်တ္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဆန္းေဒးေသာက္တာ သူေတြ႔ဖူးလို႔ပါလိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ပရီမီယာပဲ ေသာက္တဲ့သူပါ။ အင္း ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ သူတို႔အိမ္မွာ မ႐ွိလို႔ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အစ္မနဲ႔ သူ႔ညီမ ရန္ထျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူ႔ကလည္း ေတာ္ၾကေတာ့ဖို႔ ထေအာ္ပါတယ္။ သူတို႔ရန္ျဖစ္တဲ့ၾကား ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ရန္ျဖစ္ၿပီးသြားခ်ိန္
"ဘယ္လိုလဲကို စိတ္ညစ္သြားၿပီလား။"
"ရပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။"
အေျခအေနေတြ အားလံုးၿငိမ္သက္သြားခ်ိန္မွာ...
"ကို ေရႊရည္အျပင္ခဏသြားမလို႔၊ အိမ္မွာ ခဏေနခဲ့ေနာ္။ မၾကာပါဘူး။"
ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမလဲ၊ ညတုန္းကလည္း ရန္ျဖစ္ထားတာေၾကာင့္ ဘာမွကို မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမးၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။
"ကို လိုက္ခဲ့လို႔ မရဘူးလား။"
"ဟင့္အင္း၊ ေရႊရည္ညီမ ပါလာမွာမို႔။"
"ဟင္၊ ဘယ္သြားၾကမွာမို႔လဲ။"
သူ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်တယ္။ ၿပီးမွ
"ေဗဒင္ဆရာဆီ သြားၿပီး ေရႊရည္သူငယ္ခ်င္းကို သြားေမးေပးမလို႔၊ အဲ့ေနရာကို အငယ္မပဲ သိတာမို႔ေလ။"
"ေအာ္။"
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအလုပ္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ သူသိတာပဲေလ။ ဘာေျပာစရာ ႐ွိေနရဦးမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလး သူ ကြၽန္ေတာ္နားမွာ ႐ွိမေနခ်င္ဘူး ဆိုလည္း သြားေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မတားေတာ့ပါဘူး။ သူ ေရမိုးခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္၊ အလွျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ပ်င္းလြန္းတာေၾကာင့္ အင္တာနတ္ဖြင့္သံုးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ေဘလ္မ႐ွိဘူး။ ေသေရာ။ မေျပာခ်င္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း သူ႔ကို ထပ္ေျပာရဦးေတာ့မွာပါပဲ။ ျပင္ၿပီးဆင္းၿပီးေနာက္ သူအိမ္ေအာက္ဆင္းလာတယ္။
"ကို ဘာမွာလိုက္ဦးမလဲ ၊ သြားေတာ့မလို႔။ "
"ကို႔မွာ ဖုန္းေဘလ္မ႐ွိဘူး။ အျပင္ေရာက္ရင္ ဖုန္းေဘလ္တစ္ေထာင္ေလာက္ လွမ္းထည့္ေပးလိုက္ပါလား။"
"အင္း ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေလ။"
ကြၽန္ေတာ္ေခၚင္းညႇိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူနဲ႔သူ႔ညီမနဲ႔ သူတို႔ စီးေနက် ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီနဲ႔အတူ ထြက္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေပၚမွာ သူေယာင္းမနဲ႔ ကေလးေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔အမကလည္း ေစ်းေရာင္းထြက္သြားၾကတယ္။ အခုေတာ့ မသိကြၽမ္းတဲ့ သူစိမ္းေနရာတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းရိေလးတြဲ႔လာရတယ္။ ဖုန္းေဘလ္ထည့္ေပးမယ္ ေျပာသြားေပမယ့္ ေရႊရည္တစ္ေယာက္ေမ့ေနပံုရပါတယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာလာတဲ့အထိ ဖုန္းေဘလ္ေရာက္မလာဘူး။ စိတ္ေတြ က်ဥ္းက်ဴတ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနရေကာင္းမလဲ။ တစ္ကယ္ဆို သူနားလည္ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အခုမွစေရာက္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနရမယ္ ဆိုတာကိုေလ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ေနာက္ သူ႔ဆီကဖုန္းဝင္လာတယ္။
"ကို ဘာလုပ္ေနလဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ေအာက္မွာထိုင္ေနတာ။"
"ေရႊရည္အေမေကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား။"
"ဟင့္အင္း မေရာက္ေသးဘူး။"
"သိပ္မၾကာခင္ ျပန္လာေတာ့မယ္ေနာ္။"
"အင္းပါ။"
"ေနရတာေကာ
အဆင္ေျပရဲ႕လား။"
"အင္း။"
"ကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"ဟင့္အင္း။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။"
"အင္း၊ အဲဒါဆို၊ ဒါပဲေနာ္။"
ေကာင္း ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကို ထားခဲ့ၿပီး သူ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခုေလာက္ဆို ေနာင္တရေနသင့္ ပါၿပီ။ အခုမွ စေရာက္ဖူးတဲ့ ကိုမရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္ေနရံုမွအပ ကြၽန္ေတာ္မွာ အျခားမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ သူ အဆင္ေျပေနဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါေတာ့တယ္။