အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း (၇၇)

အခန္း (၇၇)
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ နာက်င္စရာ အစြန္းအဖ်ားမွာ ရပ္ေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ဘယ္ေန႔ဘယ္သူ ျပဳတ္က်သြားမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီ မသိရမူထဲမွာ လည္ပတ္ရင္းပဲ ေပ်ာ္စရာစကားေတြ ထပ္ခါတလဲလဲေျပာရင္း ဘဝကို သိစိတ္မွာ ေမ့ေဖ်ာက္ထားျဖစ္ခဲ့တယ္။
"မိန္းမနဲ႔ဆံုဆည္းခြင့္ရတာ ကို႔ဘဝမွာအေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။"
"မိန္းမေၾကာင့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ဆို ေက်နပ္ပါတယ္။"
"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ မိန္းမကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တာေပါ့။"
အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မူဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံမွာလဲ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။
"ေရႊရည္နမ္းတာကို သူက႐ွက္ေနသတဲ့။"
"႐ွက္တာေပါ့ အရမ္းနမ္းေနတာကိုလို႔။"
ဟုတ္တယ္ သူနမ္းတာက ဆက္တိုက္ႀကီး၊ တစ္ခါမွ မိန္းမတစ္ေယာက္က ကို႔ကို အားရပါးရနမ္းေနတာ ၾကံဳမွမၾကံဳဖူးေသးပဲေလ။
" ခ်စ္လို႔ေလကြာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ အမွတ္တရေလးေတြေပါ့။"
"ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ဦးသားနားလည္ၿပီးသားပဲဟာ။"
"ငါးမိနစ္ပဲအိပ္တဲ့ ကိုက့ိုကို အရမ္းခ်စ္တာ သိလား။"
ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္က သူ႔အတြက္ အျမဲအမွတ္ရေနတတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပါ့။
"ကို႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ငါးမီနစ္ပါပဲ။"
"ဟုတ္မွာေပါ့။"
"အိပ္ေနတဲ့ခ်ိန္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ခိုးၾကည့္ေနပါသည္။"
"ၾကည့္မိလို႔ႀကိဳက္သြားရင္ကြယ္ တာဝန္မယူ။"
"မရဘူး ယူရမွာ။ ဘာလဲ ခုတာဝန္မယူခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။"
"စဥ္းစားပါရေစ။"
"ငါးစိမ္ျမင္လို႔ေပါ့ေလ။"
"ျမင္ေတာ့ ျမင္မိေသးဘူး။"
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေပါေတာေတာစေနာက္မူေတြဟာ သူ႔ အတြက္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ရင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါၿပီ။
"သားဘဝကေတာ့ သာြးပါၿပီ😱၊ မရခင္တုန္းကေတာ့ တစ္မ်ိဳး။"
"သားရယ္ မငိုပါနဲ႔ကြာ၊တိတ္၊တိတ္၊ ယူပါမယ့္ေနာ္။"
"ကေလးကို မုန္႔ေပးၿပီးေတာ့ ဟင့္...ဟင့္၊ သူမ်ားကို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာၾကည့္၊ တာဝန္က်ေတာ့ မယူခ်င္ဘူးတဲ့။"
"တစ္ခါတည္းပါကြာ။"
"တစ္ခါက လွည္းသားငါးရာနဲ႔မွတ္လား။"
ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ဖုန္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူျပံဳးေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ။ သူ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနဖို႔က အဓိကပါ။
ကြၽန္ေတာ္ မိန္းမစတိုင္နဲ႔ပဲ စကားထပ္ေျပာေနလိုက္တယ္။
"ဒီမွာေတာ့ ဘဝတစ္ခုလံုးေပးထားရတာ။"
"အဲ့ေလာက္ေတာင္  ျဖစ္သြားတာလား။ ကို မူးသြားလို႔ပါကြာ။"
"ခုေတာ့ မူးတယ္ပဲေျပာမွာေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ မူးလည္းလုပ္ခံရ၊ မမူးလည္း လုပ္ခံရတာေလ။
"အမ္ ဘာလုပ္မိပါလိမ့္။"
"သိဘူးလား။"
"မသိလိ ုက္ ဘူးရယ္၊ ေျပာျပၾကည့္ပါလား။"
"သူပဲ အင္ပါယာေခၚၿပီး အႏိူင္က်င့္ၿပီးေတာ့။"
အင္ပါယာဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္းေနက် တည္ခိုခန္းနာမည္ပါ။
"႐ွဴး၊တိုးတိုး၊ မေျပာရဘူးေလ။"
"ဘာမေျပာရဘူးလဲ၊ ခုမွ။"
"ခ်စ္ဘူးလားလို႔။"
"ခ်စ္လို႔ ယံုၿပီးပံုအပ္ခဲ့တာေပါ့။"
သူေျပာမယ့္စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ဘက္က လိုက္ေျပာေနရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးရယ္။
"အခု ၊ မိန္းမ စားၿပီးၿပီေပါ့။"
"အင္း။"
"စားေကာင္းရဲ႕လား။"
သူေနမေကာင္းေတာ့ ထမင္းစားမေကာင္းျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ေမးတာပါ။
"ဒီညေန ေရြွရည္ ကိုယ္တိုင္ခ်က္တာေလ။"
"ဒါေၾကာင့္ေပါ့ေလ။"
"ညေနကေစ်းသြားတယ္ေလ။"
"အနာကျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသးဘဲနဲ႔ ဟိုသာြး ဒီသာြးလုပ္ေနတယ္။ အဲဒါေတြ စိတ္ပူေနရတာ၊ အၿငိမ္ေလးမထိုင္ေနဘူး။"
"တစ္ခါတည္းသြားတာပါ ကိုရယ္။"
"အနာက်က္ရင္သာြးေနာ္၊ ခုေတာ့ အျပင္မထြက္ပါနဲ႔ဦးကြာ။ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားလုပ္ေနရင္ အနာရင္းေနလိမ့္မယ္"
"အဲဒါဆိုလည္း ကို လာခ်က္ေကြၽးေလ။ အာ့လိုမွ ခ်က္မစားရင္ ထမင္းစားေကာင္းဘူး။"
"ခ်က္ေကြၽးမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမရဲ႕အေမကို ေၾကာက္တယ္။"
"ယူမယ္ေလ အာ့ဆို။"
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူလိုပါပဲ သူနဲ႔ေနရဖို႔ကို စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ပါတယ္။
"တျခားလူေတြ ေစ်းဝယ္၊ ဟင္းခ်က္လုပ္ေနတာ စိတ္တိုင္းမက်မိလို႔ပါ ကိုရယ္။
"ဟူး..မိန္းမနဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္။"
"ခက္ပါဘူး ေယာက်္ား ရယ္၊ မိန္းမနားလာေနလိုက္ေပါ့။"
"လာေနမွ ေမာင္းမထုတ္နဲ႔ေနာ္။"
"မထုတ္ဘူး။"
"ဒီက ေဂၚနဲ႔ေကာ္ထုတ္ရင္ေတာင္ ဆင္းမွာမဟုက္ဘူးေနာ္။"
"ဆင္းမွာေၾကာက္လို႔ ဖက္ထားမယ္ ကို႔ကို၊ တခုေတာ့႐ွိတယ္။ အေမက ပူစီကိုက္တယ္ေနာ္၊ ေရႊရည္ေတာင္ မခံႏိူင္ဘူး။"
"ႏွစ္ေယာက္ေပၚင္းၿပီး သူ႔ျပန္ကိုက္မွာေပါ့။"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ထင္ေနတဲ့ဘဝက စိတ္တိုင္းက်စရာႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။
"ကိုအေမကလည္း ေမးတယ္။ နင္ မိန္းမ မယူေသးဘူးလားတဲ့။ ႐ွက္တာ။"
"ယူရမွာလား ေမးလိုက္ေပါ့။"
"ေျဖလိုက္တာေပါ့ အားရပါးရပဲ။ ယူမွာလို႔ ေပါ့။ ပိုက္ဆံမ႐ွိေသးလို႔လို႔။ အဲဒါ ကို႔ကို ပိုက္ ဆံစုေပါ့တဲ့။ ကိုလည္း ပိုက္ဆံစုမွာပါ။ ေရႊရည္လည္း ေနအျမန္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနာ္။"
"ဒါေပမယ့္ ကိုရယ္၊ ခုခ်ိန္မွာ ေရႊရည္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိဘူး။
ေနရတာ မြန္းၾကပ္တယ္။"
"ဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္အားတတ္ေစမယ့္ စာေလးေတြဖတ္ႏိူင္ရင္ေကာင္းတယ္။"
"ဟင့္ အင္း၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊရည္ကို စာအုပ္ေတြကလည္း အေထာက္အပံ ေပးႏိူင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။"
"ေရြွရည္အတြက္ အခုခ်ိန္ ဘာလိုအပ္လဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ ေရႊရည္မသိဘူး။ ေခၚင္းေတြအရမ္း႐ႈပ္တယ္။
" စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ကြာ။ ကို ႐ွိေနပါတယ္။"
ၿပီးေတာ့ screen shotေလးတစ္ခုပို႔ေပးျပန္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေ့႐ွေနနဲ႔ စကားေျပာထားတာေတြပါပဲ။
ေ့႐ွေန.....နင္သာေလ၊ ငါ့ကိုသနားပါဟယ္၊ ခ်စ္ပါဟယ္။ ငါလဲ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ဆိုရင္၊ နင္လည္းတည္ၿငိမ္မယ္ဆိုရင္(ဒီစကားက ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ။) ၊ ငါ႐ွာေကြၽးပါ့မယ္ဟာ။
ေရႊရည္။ ။ နင္ေျပာေစခ်င္သလို မေျပာေပးႏိူင္တာ ေဆာရီးပါ။
"ၾကည့္ပါဦး၊ ေရႊရည္ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာ။ ေရြွရည္ဘဝက သူကိုယူမွ ႐ွင္သန္ႏိူင္မွာလား။"
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ေရြွရည္တစ္ေယာက္တည္းလဲ ရပ္တည္ႏိူင္ေၾကာင္း ေရႊရည္ ျပရမွာေပါ့။ အဲအတြတ္ ေရႊရည္မွာ စိတ္ရဲ႕အားမာန္ေတြလိုတယ္။"
"ေရြွရည္ကပဲ သူ႔ကို ငါ့ကိုသနားပါ ငါ့ကိုခ်စ္ပါလို႔ ေျပာရမတဲ့လားကြာ။ သူတို႔က(ေရႊရည္မိသားစုက) ဒီလူကိုပဲျကည့္ေနၾကတာ ၊ ေရြွရည္ ခံစားခ်က္ၾက ဘယ္သူမွဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေရႊရည္ေလ အေမ့ကိုထားၿပီး ထြက္မသြားႏိူင္ဘူး။ အဲဒါကိုက ေရႊရည္ရဲ႕
အားနည္းခ်က္ပါ။"
"အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေမကို ေရြွရည္ေျပလည္ေအာင္ စိတ္႐ွည္႐ွည္ထားၿပီး အခ်ိန္ယူၿပီ း ေဖ်ာင္းဖ်သင့္တယ္။ သူဘက္ပါေနရာကေန ကို႔ဘက္ျပန္ဆြဲယူႏိူင္ဖို႔လိုတယ္ေလ။"
"ေရႊရည္ေျပာၾကည့္ၿပီးၿပီ။ မရပါဘူး ကိုရယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ စိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားမိပါတယ္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပၚင္းစည္းရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါလား။ ေျသာ္...ဘဝေတြရယ္။ အသံထြက္ ညီကိုမညီႏိူင္ဘူးရယ္။