အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၈၄)

အခန္း(၈၄)

ေရႊရည္ေအာင္
ကြၽန္မလည္း တကယ္ေျပာရရင္ ကြၽန္မလုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ကို႔အေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကို႔အေပၚနားမလည္ႏိူင္ေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး႐ွိေနတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ ေ့႐ွဆက္ႏိူင္လိမ့္ဦးမယ္လို႔ ကြၽန္မယူဆပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက ကိုေမြးေန႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတဲ့ အျပစ္ပါ။ ေနာက္က်သြားေပမယ့္ ကြၽန္မbirthday wishေလးကို ကိုျမတ္ႏိူးတန္ဖိုးထားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကိုက အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ စာပို႔တတ္တယ္။
"မိန္းမကသာ cocေဆာ့ၿပီးေယာက်ာ္းကိုပစ္ထားတာ။"
"တခါတည္း႐ွိပါေသးတယ္ကြာ။ပစ္ထားတာ ဟုတ္ပါဘူး။"
"ဂိမ္းထဲကgammerေတြကလည္း ဝါသနာတူက်ေတာ့ ကို႔ကို႔သတိရခ်င္မွ ရမွာ။"
အမယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူသဝန္တိုေနတာကို။
"ေယာက်ၤား လိုင္းေပၚမ႐ွိေသးတာနဲ႔ ေဆာ့ေနမိတာပါ😔။"
"တစ္ခါတည္းမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ အရင္ကလည္းခဏခဏျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ဟိုအရင္ကတည္းကေပါ့။"
ဘာပါလိမ့္၊ ကိုက စိတ္မွတ္ႀကီးေနခဲ့တာလား။
"ေယာက်ၤား ကလဲကြာ
ေနာက္ေဆာ့ေတာ့ဘူး။"
"အဲလိုလည္းမေျပာမိပါဘူး။ ဂိမ္းေဆာ့ေနရင္းေျပာထားရံုပါပဲ။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းဂိမ္းကစားေနလို႔ပါဆိုရင္ ၿပီးပါၿပီ။"
သူေဒါသေတြထြက္ေနပါေရာလား။ ကြၽန္မမွာလည္း ေျပာမထြက္တဲ့ ကြၽန္မအခက္အခဲေတြ ႐ွိေနခဲ့တာပါကိုရယ္။
"ခုေဆာ့ေနတဲ့clanက ေမာင္ႏွမေတြၾကည့္ ေဆာ့ေနတာပါ။ ေနာက္ျဖစ္ေစရဘူး ေနာ္။"
"ေအာ္ ေယာက်ာ္းေျပာၿပီၿပီေလ။ မလိုပါဘူးလို႔။ "
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကြၽန္မ ကို႔အေပၚ ဂ႐ုစိုက္မူ အျပည့္အဝ မေပးႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။
"ဖုန္းလည္းဆက္မရဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲမိန္းမ။"
ကြၽန္မ ပစ္ပယ္ထားခဲ့မိတယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လဲ ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္မကိုမေမးၾကပါနဲ႔။
"ဘာလို႔လဲဟင္။"
ကြၽန္မ အေျဖျပန္မေပးခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ၾကာတဲ့အထိေပါ့။ ကြၽန္မမွာ ေဝခြဲမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနခဲ့ရတယ္။
"နည္းနည္းေလးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပသင့္ပါတယ္။ အဲလိုပစ္ခံထားရခ်ိန္တိုင္း ကိုမွာေသေအာင္ခံစားရတယ္။"
ကြၽန္မနားလည္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ကိုဘယ္လို ခံစားရမလဲဆိုတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။
"စိတ္ညစ္လို႔ပါကြာ။"
"စိတ္ညစ္တိုင္းအဲဒီလို လုပ္ေနေတာ့မွာလားကာြ။ ဘာေၾကာင့္စိတ္ညစ္တာလဲ။ ကိုေၾကာင့္လား။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေရႊရည္၊
ေျပာထားတဲ့အတိုင္း  ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါေတာ့ကာြ။အခ်စ္ဆိုတာခ်စ္တဲ့သူတိုင္း ခံစားရပါတယ္။"
အင္းေလ။ ကို ဘာမွခံစားရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မစြပ္စြဲခဲ့မိတာပဲေလ။
"ကိုမခံစားရဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခံစားရလို႔ေျပာေနတယ္ဆိုတာလဲ ေတြးထားေပးပါ။ ကိုဘယ္ေလာက္ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္း ေရႊရည္
ရိပ္မိမွာပါ။ကိုေတာ့ ေရႊရည္ကို
တစ္ခါမွ ဘာမွမေျပာဘဲ ပစ္မထားခဲ့ဖူးပါဘူးကာြ။"
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ကို႔ဘက္က မွန္ပါတယ္။ မွားေနတာက ကြၽန္မပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္႐ွာမေတြ႔ေတာ့တဲ့ သူပါ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပေအာင္ ကြၽန္မလိမ္ညာဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ထပ္ထြင္ရပါေတာ့တယ္။
"ေဒၚေလးတို႔ သားမိျခင္းစကားမ်ားၾကတယ္။ သူ႔သားေဆးသံုးတာ သိသြားလို႔၊ ဟိုကလဲ အေမ အေမမွန္းမသိ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒၚေလးက သစ္သားေခ်ာင္းနဲ႔႐ိုက္တာ ေခါင္းကြဲသြားတယ္။ ေရႊရည္လည္းအေနၾကပ္ေနရတာေပါ့။ သံုးခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ အာ့ျပသနာေတြနဲ႔ လိုင္းမတတ္ျဖစ္ဘူး။ စိတ္႐ႈပ္တယ္။"
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မအတြက္လိမ္ညာမူက ကို႔အတြက္ ယံုႏိူင္စရာမ႐ွိခဲ့ပါဘူး။
"အင္း ဖုန္းပါပိတ္ထားလိုက္တယ္ေပါ့။"
ကြၽန္မေဒါသေတြထြက္လာရျပန္ေရာ။ ထပ္ၿပီး လိမ္ညာေနရတာကိုလည္း လံုးဝကို စိတ္မသန္႔ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။
"အားမ႐ွိလို႔ ပိတ္ၿပီး သြင္းလိုက္တာကြာ။ က်န္တာမ႐ွိဘူး။ ေရႊရည္ေအာင္တို႔သြားေလရာ ျပႆနာခ်ည္းပါပဲ။"
"အင္း ၿပီးေရာေလ ထားလိုက္ပါေတာ့။"
"ထားလိုက္ဆိုတဲ့ စကားမေျပာပါနဲ႔။"
ကြၽန္မစကားေတြက ကို႔ကို နာက်ဥ္းေစမွာပါ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မုန္းလိုက္ပါေတာ့ ကိုရယ္။
"စိတ္ကုန္ခမ္းလာရင္ေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာပါ။"
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"ျပႆနာ႐ွာေနတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ကို႔ကို။"
"ထင္တယ္။ အေၾကာင္းရင္း ေျပာျပေနလဲ ဒီစကားက လာျပန္ၿပီ။"
"ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါေတြေၾကာင့္စိတ္အရမ္း႐ႈပ္ေနၿပီ
မွတ္လား။ ကိုလည္းဘာမွမေျပာမိေအာင္ေနပါတယ္။"
ကြၽန္မလည္း သည္းခံႏိူင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ့ရဲသြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အဆင္မေျပမူေတြအားလံုး ကို႔ဆီပဲ ပံုခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။
"ဟုတ္တယ္ကြာ။ ေက်နပ္လား။ အာ့လိုၾကားခ်င္ေနတာမွလား။ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ နားလည္ေပးမလားလို႔။ ပိုဆိုးေနတယ္။"
"ထင္ၿပီေပါ့ အဲလို။ ကို႔ဘယ္လိုခံစားေနရမယ္ဆိုတာေကာ
နားလည္လား။"
ကြၽန္မ သက္ျပင္းေတြပဲ ခ်မိေတာ့တယ္ ကို။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ မဆံုေတြ႔ၾကရင္ သိပ္ေကာင္း ခဲ့မွာပါကို။
"ခုက ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။"
"ဘာမွမလုပ္ဘူးတဲ့လား။"
"အာ့လိုျဖစ္ေစတဲ့ ျပသနာကို ေျပာျပတယ္ေလ။"
"စိတ္ကုန္ေနၿပီဆိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။"
"လာျပန္ၿပီ။ တြန္းပို႔ေနတာပဲ။"
ကြၽန္မခ်က္ခ်င္း ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ ကို မကိုင္ဘူး ဖုန္းကိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေဒါသေတြ ပိုၿပီးအင္အားႀကီးမားသြားရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါသႀကီးႀကီး ကို႔ဘက္က ကြၽန္မအေပၚ အခ်စ္မေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒါကြၽန္မ အထင္ပါ။
"ေယာက်ာ္းေတာ့စိတ္ညစ္ရၿပီမိန္းမေရ ။ ေယာက်ာ္းကို ပုသိမ္လႊတ္ေနၿပီ မနက္ျဖန္။"
တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔အလုပ္နဲ႔ကြၽန္မၾကားမွာ ကိုဗ်ာမ်ားခဲ့ရတယ္။
"ေယာက်ာ္းဘာလုပ္ရမွနး္ေတာင္ မသိဘူး။ စိတ္ညစိရတယ္မိန္းမ။ ကို ေရႊရည္နဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အေျခအေနမီးစင္ၾကည့္ကရမွာပဲ။ တစ္ခုစဥ္းစားမိတာက ဟိုေကာင္ေတြကိုအရင္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္မွ လိုက္သာြးရင္ေကာင္းမယ္။ "
"အလုပ္႐ွိရင္သြားပါ ရပါတယ္။"
ကြၽန္မကို ေစာင့္ေနရလို႔ ကို႔မွာ အလုပ္ေတြပ်က္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မအလုပ္ကို ကို႔အတြက္ အပ်တ္မခံခဲ့ဘူးေသးဘူး။
"မိန္းမနဲ႔ကေတာ့မေတြ႔လို႔မျဖစ္ဘူး။ မသာြးပါဘူး။ မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးမွ သြားမယ္။ ဒီအလုပ္ကထြက္ရမယ့္အလုပ္ပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္အ႐ႈပ္အ႐ွင္းမျဖစ္ခ်င္တာေတာ့႐ွိတာေပါ့။ "
"ကို အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေပါ့။"
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကြၽန္မကို႔အတြက္ စဥ္းစားျဖစ္တာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ကိုက ကိုရဲ႕မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္တယ္။
"ကို အေမ့ကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ပါကြာ။ ညေနက ကိုေျပာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။"
ကြၽန္မမွာလည္း အေမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိေတာ့တာမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာခဲ့မိတယ္။
"ကို႔ညီမကို ေသခ်ာမွာေပါ့။ အေမ မလုပ္န္ိူင္တဲ့အခ်ိန္ ေတြ႔ကရစားလို႔မွမရတာ။ လူႀကီးေလကြာ။ ေရႊရည္တို႔ယူၿပီးရင္း အေမကို ေခၚထားၾကမွာပဲ။"
ကြၽန္မ ကို႔ကိုအိပ္မက္ေတြ ထပ္ေပးေနမိတာ မဟုတ္ပါဘူး။
"ေခၚထားတာေပါ့။ မိန္းမဂ႐ုစိုက္ရမွာေနာ္။"
"မိန္းမတာဝန္ယူႏိူင္လို႔ ေခၚထားမယ္ေျပာတာေပါ့။"
"ဒါေပမယ့္ ေရႊရည္အေမလည္း ႐ွိေသးတယ္ေလ။"
"႐ွိတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ေရႊရည္အေမကိုလည္း ေရႊရည္ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ လိုေသးတယ္ေလ။ ေရႊရည္အတြက္ တာဝန္ေတြ အရမ္းမ်ားေနမွာေပါ့။"
"ေရႊရည္က အေမနဲ႔မတည့္တာကလြဲလို႔ ေဝယ်ာဝစၥ မပ်က္ကြက္ပါဘူး။ အေမတေယာက္က အပန္းမႀကီးပါဘူး။ အေမမလုပ္ႏိူင္ေတာ့ ကိုေရာအေမပါ ျဖစ္သလိုစားေနရတာ
စိတ္မေကာင္းဘူး။ ေရႊရည္သတိထားမိတာ ၾကာၿပီ။"
"ဒါကလည္းအိမ္မွာက လူမွသိပ္မ႐ွိၾကတာကို။"
ကိုမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြအမ်ားႀကီးပါ။
"မိန္းမက ေနျပည္ေတာ္ျပန္သာြးရဦးမွာလား။"
"အာ့ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဘာလို႔လဲ။"
အမွန္အတိုင္း ေျဖႏိူင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ပါဘူး ကို။
"မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေနလို႔ေပါ့။"
"မနက္ျဖန္တရက္ပဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာေလ။"
"ကို ရေအာင္ လာခဲ့မယ္ ယံုေနာ္။"
ယံုပါတယ္ ကိုရယ္။ ယံုၾကည္ေနၿပီးသားပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လာခါနီးမွ ေနမေကာင္း ျဖစ္ပါေလေရာ။ ကို႔ကို ေျပာျပမိျပန္တယ္။ ကြၽန္မကလည္းေလ ကြၽန္မရဲ႕အခက္အခဲတိုင္းကို ဘာေၾကာင့္ကို႔ကို ေျပာေျပာေနမိမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။
"မလာႏိူင္ရင္ေတာ့ မလာနဲ႔ေပါ့ ေနမွမေကာင္းတာ။"
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကို႔အသံက အား႐ွိမေနခဲ့ဘူး။
"ကားလက္မွတ္ျဖတ္ရင္းနဲ႔ ေဆးခန္းသြားမယ္ေလ။"
"ေတာ္ၾကာကားေပၚမွာတစ္ခုခုျဖစ္ေနမယ္ကာြ။"
"ေဆးခန္းေလး သြားေတာ့ ဆာဝန္ေလးနဲ႔ေတြ႔ရတာေပါ့။ "
"ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ။ ႏူတ္ဆတ္ခဲ့ေပါ့ေနာ္ တစ္ခါတည္း။ ေဆးခန္းလည္းျမန္ျမန္သာြးလိုက္ပါ။"
"ဟုတ္  ကိုကို။"
"ဆရာဝန္ေလးကိုေခၚတဲ့နာမည္လာမေခၚနဲ႔။"
"ဆရာမပါကြာ၊ စေနတာကို။"
"ကိုဆိုကိုတစ္လံုးတည္းပဲေခၚေပးပါ။"
ဒါ သူ သဝန္တိုေနတာေပါ့ေလ။
"ေယာက်ၤား မိန္းမကစေနတာပါ။ ေယာက်ၤား တေယာက္ထဲကိုပဲ ခ်စ္တာပါ။ ယံုဘူးလား။"
"အင္း ယံုပါတယ္။"
"ခ်စ္တယ္ကြာ။"
"ကိုလည္းခ်စ္တယ္။ ဆရာဝန္ေလးလည္းခ်စ္မွာပဲေနာ္။ ေဆးခန္းသာြးလိုက္ပါ မိန္းမ။ ေနေကာင္းဖို႔ကအေရးႀကီးတယ္။"
"စတာပါဆို။"
"အင္းပါ။ စလည္းေဆးခန္းကသာြးရမွာပဲေလ။"
"ေယာက်ၤား သဝန္တိုေနတာလား။"
"သဝန္တိုတာထက္စိတ္ပူေနတာကပိုမ်ားပါတယ္။ ကားေပၚမွာေအးကေအးနဲ႔၊ ေနကလည္းမေကာင္းဘူး။ ဘယ္လိုလာမွာလဲ။"
ကြၽန္မျပံဳးမိျပန္တယ္။
"စိတ္ပူနဲ႔ေနာ္။သက္သာေနပါၿပီ။"
"ေျပာတာပဲကာြ ေယာက်ာ္းကေတာ့ပူတယ္မိန္းမရယ္။ ဒီလိုလုပ္ပါလား ဆရာဝန္ေလးပါတစ္ခါတည္းေခၚလာလိုက္ပါလား အာ့ဆိုကားေပၚမွာေနမေကာင္းျဖစ္လည္း သိပ္ပူစရာမလိုဘူးေလ။ သက္သာေနၿပီဆိုတာကိုျမင္ရတာမွမဟုတ္တာ ။ "
"ေယာက်ၤား၊ ဘယ္လိုျဖစ္၊ သဝန္တိုေနတာေပါ့ေလ။"
"မိန္းမကိုစိတ္ပူေနတာပါကာြ။ မိန္းမကမယံုဘူးေပါ့ေလ။ ကိုတကယ္စိတ္ပူလို႔ေျပာေနတာပါ။ "
"ယံုပါတယ္။ ဆရာဝန္က စတာေနာ္
ေဆးခန္းက ဆရာမပါေနာ္။"
"ကိုယ္တို႔ဆီကေဆးခန္းေတြမွာေတာ့ဆရာဝန္မ်ားတယ္။ အာ့ကျပႆနာမဟုတ္ပါဘူးမိန္းမရယ္။ ဆရာဝန္ေလးျဖစ္ေနလည္းမိန္းမေရြးခ်ယ္မူအတြက္ ေယာက်ာ္းကေက်နပ္ေပးမွာပါေနာ္။ အဓိကက မိန္းမေနေကာင္းေနဖို႔ပဲ။ "
"မိန္းမခုလဲ သက္သာေနၿပီ။ ေဆးခန္းမသြားရင္ေတာင္ ရတယ္။"
"ဟုတ္လို႔လားမိန္းမရယ္ မိန္းမ ျပန္ခ်င္စိတ္မ်ားေနလို႔ျဖစ္မယ္။ ေဆးေလးေတာ့ေသာက္ဦး။"
ကို႔ကို အဲ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ မျပတ္ဆဲႏိူင္ ျဖစ္ေနရေတာ့တာပါ။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကြၽန္မျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုနဲ႔လည္း မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီေလ။