အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၁၀၁)

အခန္း(၁၀၁)

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္႐ွိေနသမ်ွ ကာလပတ္လံုး လူဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းပါဘူး။ အခ်စ္ ဆိုတဲ့မီးကို ႐ႈိ့တဲ့လူလည္း ပူတယ္။ အ႐ႈိ ့ ခံရတဲ့လူလည္း ပူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်စ္က ရဟတ္စီးေနရသလိုပဲ။ ခ်ာလည္လည္နဲ႔။ တစ္ေန႔မွာ သူ႔အလုပ္အေၾကာင္း သူေျပာျပတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဦးမိုးအေၾကာင္းကေတာ့ မပါမျဖစ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေဘာစိ။
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔တို႔ကို သတိထားဆက္ဆံပါကြာ။"
"ငါက ဘာလုပ္ေနလို႔ သူတို႔ကို သတိထားဆက္ဆံရမွာလဲ။"
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေစတနာစကားက အေရာင္ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုေျပာတာက စိုးရိမ္လို႔ပါ။"
"ဘာမွ လာမစိုးရိမ္နဲ႔၊ ငါ ကေလးမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ဟာငါ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တယ္။"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ သတိထားေနေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။"
"ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနတာလား။ မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္းမဆက္နဲ႔။"
ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ဖုန္း မကိုင္ေတာ့ဘူး။ တင္းလြန္းတဲ့ ေစာင္းႀကိဳးဟာ ျပတ္ထြက္လုမတတ္၊ အသည္းေတြ တဆတ္ဆတ္နာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ အမွန္တကယ္ခ်စ္ၾကေပမယ့္၊ အတၱ၊မာနေတြ ၾကားခံေနတဲ့အခါ အတုအေယာင္ေတြကသာ ၾကားမွာ ဆက္လက္ျဖစ္ထြန္းတယ္။
ဖုန္းဆက္မရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စာပို႔လိုက္တယ္။
"မေျပာေစခ်င္လည္း မေျပာေတာ့ပါဘူး။"
"မေျပာနဲ႔၊ တသက္လံုးလဲမေျပာနဲ႔။"
"အင္းပါ။"
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကို unfriend လုပ္လိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လုပ္တာလဲ။ ဘာအတြက္ လုပ္ရတာလဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လား။ ကြၽန္ေတာ္ကို ဒီလိုလုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါေျမာက္႐ွိၿပီလဲ။ တကယ္က ကြၽန္ေတာ္က မာန္စြယ္က်ိဳးေနခဲ့ၿပီလား။
ဒီၾကားထဲ အေသးေလး ျပႆနာထပ္ေပၚလာတယ္။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္က ကြၽန္ေတာ္ကိုပဲ ရြဲ႔ေစာင္း ေရးထားသလိုလို၊ ဒီၾကားထဲ သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ ပါေသးတယ္။ မေက်နပ္ရင္ ဒဲ့လာ႐ွင္းဆိုလား။ ႀကိဳက္တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒဲ့ပဲ သြားေမးလိုက္တယ္။ ယဥ္ေက်းစာြနဲ႔ေပါ့။
"အကိုေရးတဲ့ ကဗ်ာကို ကြၽန္ေတာ္ကို ေရးတာလား။"
မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ေသေရာ။ ကြၽန္ေတာ္အရာရာအေပၚ အျမင္ေတြေစာင္းေနၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ္ မ်တ္စိထဲ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ႏိူင္ေတာ့ဘူးလား။ ဒီအေၾကာင္းကို အေသးေလးက ေရႊရည္ကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေရႊရည္ ေဒါသေတြ ကြၽန္ေတာ္ဆီ ပိုၿပီထြက္က်လာခဲ့တယ္။
"နင္က သူ႔သြားေမးရေအာင္၊ နင္နဲ႔သူနဲ႔က မယားလုဘက္ေတြလို႔ နင္ထင္ေနတာလား။"
ရင့္သီးလြန္းတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နားဝကို သူ အဆိပ္ခတ္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ကြၽန္ေတာ္ မသိႏိူင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
"နင္လည္း ေ့႐ွေန႔နဲ႔ အတူတူပဲ။"
ကြၽန္ေတာ္လည္း ရင္နာနာနဲ႔ ထပ္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ ကိုလည္း ေကာက္က်စ္တတ္လာတယ္။"
တကယ္ေတာ့ ေစတနာအမွားေတြပဲေလ ။ ဘယ့္သူေၾကာင့္မွ သူဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာက ခုတ္ရာတျခား ႐ွရာတျခားျဖစ္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ ဘယ္ေထာင့္ကၾကည့္ၾကည့္ အျမဲမွားေနခဲ့တဲ့ ေကာင္မ်ိဳးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေတြ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေမ်ွာ္လင့္တာေလး တစ္ခု႐ွိတယ္။ သားသားေလး။ ဘာမွမရ႐ွိတဲ့ ဘဝမွာ သားသားေလးကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေမ်ွာ္လင့္မိတယ္။ ဒါကိုေတာ့ သူလုပ္ေပးႏိူင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို စိတ္ေတြႏွိမ့္ခ်ၿပီး ေမးရပါတယ္။
"စိတ္ပ်က္ေနမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ဟိုဟာေလ သိခ်င္တာေလးႏွစ္ခု႐ွိလို႔ ေမးခ်င္မိတယ္။"
"ေမး။"
"ေဆးကေလ ဝယ္ခ်င္တဲ့အခါ ဘယ္လိုသြားဝယ္ရမလဲဟင္။ အေမကေတာ့ အရင္ကထက္စာရင္ အေတာ္ေကာင္းလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မ်ားမ်ားဆူႏိူင္တာလားမသိပါဘူး။ေဆးကေျခာက္ထုတ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေျပာလို႔။"
"ေနာက္တခုကေကာ။"
"ေနာက္တစ္ခုက ေမးလည္းေမးရဲဘူး။ အရမ္းလည္းသိခ်င္တယ္။ ဗိုက္အေျခအေနေလေလး။"
"သိဖို႔မလိုပါဘူး။"
"သူ က်န္းမာေလာက္မွာပါေနာ္။"
"သိဘူး။"
"ေရႊရည္လည္း က်န္းမာေအာင္ေနေနာ္။"
"ေသပေစ။"
"ေသေတာ့မေသပါနဲ႔ေလ။ ေသသြားသင့္တာကိုပါ။ အကုန္လံုးကို ဒုကၡလိုက္ေပးေနမိမွန္းလည္း သိပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ေလ အဲဒီကေလးေလး၊ ....အင္း မေျပာသင့္ပါဘူး...ေလ။"
"ေဆးက ေထာက္ၾကန္႔ သြားယူ။ Phေပးလိုက္မယ္။ ၁၀ထုတ္ကို  ၁၅၀၀၊ ဟိုကိုphဆက္ထားေပးမယ္။"
"ေက်းဇူးေနာ္၊ ကို႔အေမ
က်န္းမာေနတာျမင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားေတာ့မသက္သာဘူး။"
"အာ့ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာအဆင္ေျပသလိုေနေလ။ ေဆးမတိုက္ခ်င္မတိုက္နဲ႔ေပါ့။"
"အေမက်န္းမာတာေတာ့ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုဒါေလးတစ္ခုေတာ့ လုပ္ေပးခ်င္မိလို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီေလ ဗိုက္ကိုျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေလ အရမ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ အာ့ ကူညီေပးလို႔ရမလားဟင္။ စိတ္ခ်ပါ ဘာမွမထိခိုက္ေစရပါဘူး။"
ကြၽန္ေတာ္ တကယ္သိခ်င္တယ္ေလ။ မထင္ရင္ မထင္သလိုလုပ္တတ္တဲ့ စိတ္က သူ႔ဆီမွာ ႐ွိေနတာမွတ္လား။
"႐ွိေတာ့ဘူး။ ေသp။ အေမေရာကေလးပါ ေသp။"
သူ႔စကားအသြားအလာအရ လိမ္ေျပာမွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕မာယာကို သံုးရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။
"ဒါဆို ကို႔ဘဝလည္းေသၿပီေပါ့ေနာ္။ ကို႔စကားေတြေၾကာင့္ေပါ့ေနာ္။ ကေလးေလးရယ္၊ ကိုမေကာင္းခဲ့တာပါ။ သူ တကယ္မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အိုး..ကိုက အျပစ္မဲ့တဲ့သူကို ဒုကၡေပးခဲ့မိတာပါလား။ တကယ္ပါ ဘဝမွာ ေနာင္တအႀကီးဆံုးရပါၿပီ။"
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ မာယာျပဳစားခ်က္က ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကို သူကဗိုက္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ သူ႔ဗိုက္ကေလးက ေဖာင္းေဖာင္းကေလး႐ွိေနတုန္းပဲ။ အဲဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ အ႐ွင္သခင္လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။
"သူ ႐ွိေနေသးတယ္၊ေက်းဇူးပါ။"
"ဟုတ္လား။"
"ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ေလးမို႔ပါ။ သူ႔ကို ကိုမရခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မူေတြ ေပးခ်င္ခဲ့တာ၊ ဘဝမွာ
ကို႐ွံုးခဲ့ရသမ်ွ သူ႔အႏိူင္ရတာကို ျမင္ခ်င္မိတာ။"
"တေယာက္ထဲနဲ႔လဲ ျဖည့္စြမ္းေပးႏိူင္ပါတယ္။"
"ကိုသိပါတယ္..။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကို႔ဘဝအတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးပါ။ သူ႐ွိေနပါလားဆိုတာနဲ႔တင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ အားအင္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ရတယ္။"
"က်မအတြက္မဟုတ္တာသိပါတယ္။"
"ကေလးနဲ႔အေမနဲ႔တူတူပဲေလ။"
"ကေလးက က်ဳပ္ကေလး၊ ခမ်ားကေလး ဟုတ္ဘူး။"
"အေမကမယံုၾကည္ရင္ေတာင္ သူေတာ့ ကိုယံုၾကည္မွာပါ။ ကို႔ကေလးဆိုတာ အေသြးအသားထဲကကို အလိုလိုသိပါတယ္။"
"သိဘူးဟာ။"
"သူယံုၾကည္ေအာင္ ကိုဟာ အစြမ္းကုန္ပ်ံသန္းမယ္။"
"သေဘာေလ။"
"သူ႔ဘဝရဲ႕ သူရဲေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။"
"သူ႔အတြက္က အေဖမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေသp။"
"မလုပ္ပါနဲ႔လားဟင္။"
"လုပ္တယ္။ ငါ့ဘာသာ ရေအာင္ရပ္တည္မယ္။ မလိုအပ္ဘူး။"
"အခ်စ္ရယ္ ကို႔အေပၚ အၿငိဳးေတြ နည္းနည္းေလ်ာ့ေပးပါေနာ္။ ကို မဆင္ျခင္မူေတြအတြက္ အျပစ္ေတြခံယူဖို႔အသင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ေလ၊ ကို႔ဘဝမွာ အေဖနဲ႔အၾကာႀကီးမေနခဲ့ရပါဘူး။ ၈တန္းႏွစ္မွာတင္ အေဖမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ထားပါေလ ကို႔အေၾကာင္းကျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ႐ွိတယ္
၁။ အိမ္ကေလး
၂။ မိန္းမနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမူ
၃။ ကေလးနဲ႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့မိသားစုဘဝ
၄။ အနာဂတ္ျပည့္စံုမူ
ကိုဟာ အေဖမျဖစ္သင့္ဘူးတဲ့လား။ ဒါမွမဟုတ္မိန္းမရဲ႕ခင္ပြန္းမျဖစ္သင့္ဘူးတဲ့လား။ အာရံုေနာက္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္ အာဘာြးေနာ္ မိန္းမေရာ ကေလးကိုေရာ။"
ကြၽန္ေတာ္ လိုင္းေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာ သိခြင့္ရၿပီေလ။ အဓိကက အဲဒီကေလးေလး သူ႔ဗိုက္ထဲမွာ႐ွိေနဖို႔ပါပဲ။