အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၉၇)

အခန္း(၉၇)

ဒါကစားပြဲတစ္ခု ဆိုရင္ အရမ္းတစ္ဖတ္သန္ဆန္တဲ့ ကစားပြဲႀကီးလို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ေရႊရည္က သူ႔ကစားကြင္းထဲက ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခြာ မသြားေအာင္ မာယာေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ျမဴလို႔ထားတယ္။ ဘယ္လိုပဲ တစ္ဖတ္သတ္ဆန္ေနပါေစ ၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ ႐ွိေနတတ္တာပဲမွတ္လား။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ေတာင္းပန္ေနခဲ့ရတယ္။
"အိပ္မို႔လား။"
"ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ပါ၊ ကိုနာက်င္ရေအာင္မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ မိန္းမကိုအရမ္းခ်စ္လို႔ ေျပာဆိုခဲ့မိသမ်ွ နာက်င္စရာေတြ ျဖစ္သြားရတယ္။ ကို တကယ္အဲလို မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ မိန္းမနာက်င္တာေတြေျပေပ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္၊ ဘယ္အရာမ်ိဳးမဆို ကိုလုပ္ဝံပါတယ္။"
တကယ္ေတာ့ စကားတိုင္းကို အထအနလိုက္မေကာက္ဖို႔က လို ကိုလိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခုခုခံစားရၿပီဆိုရင္ ကဗ်ာခ်ေရးပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီခံစားမူက ေျပေလ်ာ့သြားေရာ။ ဒီေလာက္ပဲ ႐ွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးေတြက ကဗ်ာထဲ မွာ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ သူက ကြၽန္ေတာ္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ နဲ႔ကို လက္စားျပန္ေခ်ခဲ့တယ္။
"ရပါတယ္။"
"အာ့ဆိုေယာက်ာ္းကို ခ်စ္ဦးမွာလားဟင္။"
"အေျခေနရ။"
"အေျခအေနရခ်စ္သေလာက္ေလးကိုပဲ ကို လက္ခံရမွာေပါ့။ ကို႔အျပစ္နဲ႔ကို ျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲေလ။"
အျမဲတမ္း အဲဒီလို ခံယူထားခဲ့တာပါ။ ဒါကို သူ ဘယ္ေတာ့မွနားလည္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
"အာ့လိုေတြေမးတာ ၾကည့္မရတာ။ ခ်စ္ေနတာ မသိလို႔လား။"
"ခ်စ္တာေတာ့ သိတာေပါ့။ အခ်စ္ေတြကိုအမုန္းေတြနဲ႔ဖံုးအုပ္လိုက္မွာေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေယာက်ာ္းကို ခ်စ္လား ၾကားခ်င္လို႔ပါ။"
"ခ်စ္တယ္ေလ မသိဘူးလား။"
"သိၿပီ၊ ေပ်ာ္တာေပါ့။ မနက္လက္မွတ္သြားျဖတ္မွာလား။"
"အင္း၊ အေစာက ကိုအေသးေလးကိုလည္း
ပိုးဆိုးပက္ဆက္ေျပာပလိုက္တယ္။"
ပါလာျပန္ၿပီ ဒီနာမည္။ ဘယ္လိုပတ္သက္မူမ်ိဳးေတြလဲ။ အဲဒီလူနဲ႔ သူနဲ႔မ႐ိုးသားတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲက အလိုလို သိေနတယ္။
"ဟုတ္လား ဘာေတြေမးလာလို႔။"
"အသံဖိုင္ေလ သရဲအသံႀကီးလာပို႔ထားတယ္။ လက္ေတြတုန္ၿပီး အသက္႐ႈၾကပ္သြားတာပဲ။"
"ဟုတ္လား အေတာ္ဆိုးတာပဲ စ စရာ႐ွားလို႔။"
"အင္းေလ၊ အာ့ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုတာ။"
"သူကမသိဘူးလား မိန္းမႏွလံုးမေကာင္းတာ။"
"မသိဘူး။ေဒါသထြက္လို႔ ေျပာပလိုက္တယ္။ စစရာ႐ွားလို႔။"
"သူ႔ကလည္း မသိလို႔ စတာပဲ။"
"ေၾကာက္တာေပါ့။"
"မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။"
"အင္း။"
"ေဒါသလည္းထြက္မေနနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အသက္႐ႈၾကပ္ေနမယ္။ အခုအသက္႐ႈၾကပ္ေသးလား။"
"သက္သာပါp။"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ငါ့မိန္းမတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဒီလူလည္း အလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူးရယ္။"
"အမယ္။"
"ဗလေတာ့မ႐ွိဘူး ဇေတာ့႐ွိတယ္ဗ်။"
"ျပ"
"အမ္ ဘယ္ဟာတုန္း။"
"ဇ"
"ေအာ္ ဇကလား၊ ဘယ္ဟာကိုျပရမွန္းသိဘူးရယ္။ ဖုန္းလည္းအား႐ွိေတာ့ဘူးရယ္။ အိပ္ေတာ့မယ္။ ဂြတ္ႏိူက္။ ကို႔အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ ကိုနဲ႔အျမန္ညားပါေစ။"
"လိပ္။အရမ္းခ်စ္တယ္။ အာဘြား။"
"လိပ္ေလးက အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ အတူတူဖတ္အိပ္မယ္ေနာ္။ အိပ္မက္ေလးထဲကေန။"
"ပူတယ္။အနားမလာနဲ႔။"
"မိန္းမပန္ကာ႐ွိတယ္ေလ။ အဲဒါမွ ပူေနေသးရင္ ဘာမွမဝတ္ဘဲ အိပ္ၾကမယ္ေလ။"
"တတ္တယ္။"
"လိပ္ေလ။"
ဒီလိုပဲ၊ ဘဝမွာ စကားေတြခ်ည္းပဲ အဖတ္တင္ေနရတာပါ။ ဘဝမွာ ဘာမွျဖစ္မလာဘဲနဲ႔ ေလေတြနဲ႔ခ်ည္း သာယာေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ မ်တ္လံုးဟာ ညထဲမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျပဴးခဲ့တယ္။ အာ့ေၾကာင့္ သူနားလည္ႏိူင္ေအာင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့မိတယ္။