အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၃၆)

အခန္း(၃၆)

ေရႊရည္နဲ႔မေတြ႔လို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေမေဇာ္ဆီေရာက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။

"ခ်စ္ ကိုေရာက္ေနၿပီေနာ္..."
"အင္းကို ထမင္းစားနားခ်ိန္ကို ခဏေစာင့္ေပးေနာ္ ၿပီးေတာ့ ထမင္းလည္း စားမထားနဲ႔ဦး..."
"အင္ပါ ကို ခ်စ္တို႔လမ္းထိတ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ေစာင့္ေနမယ္။"

နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။ ၁၂နာရီထိုးဖို႔က တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လိုေနေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

၁၂နာရီထိုးၿပီးေနာက္ သူလမ္းထိပ္ဘက္ကို ထြက္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူမက အနီေရာင္ဝမ္းဆက္ေလနဲ႔ အပ်ိဳ႐ိုင္းေလးတစ္ဦးလို လွပေနတယ္။ သူ ကြၽန္ေတာ္အနားမွာ လာထိုင္ေတာ့ ပ်င္းရိေနတဲ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဟာ သူရနံနဲ႔ လန္႔ႏိုးသြားရ႐ွာတယ္။

"ကို ေစာင့္ေနရတာၾကာလို႔ ပ်င္းေနၿပီလား။"
"ရပါတယ္ မပ်င္းပါဘူး။"
"ကိုကလည္း၊ စေန႔၊တနဂၤေႏြနဲ႔တိုက္ၿပီး ျပန္လာပါဆို၊ ဘာလို႔ၾကားရက္ႀကီး ျပန္လာတာတုန္း။"
"အေမသိပ္ေနမေကာင္းလို႔ေလ။"

ကြၽန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ပဲ သူ႔ကို လိမ္ညာလိုက္မိတယ္။

"ဒါဆို အခုအိမ္ေရာက္ၿပီးၿပီလား။"
"မေရာက္ေသးဘူးေလ၊ ခ်စ္ဆီ အရင္ဆံုးေရာက္လာတာ။ ခ်စ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔။"

ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခၚက္ ထပ္လိမ္ညာပါတယ္။

"အပိုေတြ၊ ဒါနဲ႔ အဝတ္အစားေတြေကာ။"
"ဒီတစ္ေခၚက္ေတာ့ ယူမလာေတာ့ဘူး။ ဟိုတစ္ေခၚက္လာတုန္းက ဒီမွာ အဝတ္အစားေတြ ထားခဲ့ေသးတယ္။"

ဒါကေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျဖတာပါ။

"အခု ကို ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။"
"ဘာမွမစားရေသးဘူးေလ။ ကို ခ်စ္ကိုေစာင့္ေနတာ။"
"အဲဒါဆို ကြၽန္မတို႔ ေရႊခရားႀကီးမွာ သြားစားရေအာင္။"
"ေကာင္းသားပဲ။"

ကြၽန္ေတာ္ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ေခၚၿပီး ပိုက္ဆံေခၚ႐ွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ျပင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ျပင္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔လက္ထဲက ထီးေလးကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္တယ္ ။ သူ႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ထီးေကာင္းေကာင္း ေစာင္းေပးတတ္လာၿပီေလ။