Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 5

Σήμερα είναι πρώτη μου μέρα στην δουλειά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Είναι πρώτη φορά που θα ασκήσω αυτό που έχω σπουδάσει και δεν ξέρω αν θα τα πάω καλά. Όταν σηκώθηκα​ ο Άρης κοιμόταν. Ορίστε άνθρωπος που θέλει και παιδιά. Εγω θα ξενυχτάω και αυτός θα κοιμάται. Σηκώθηκα ντύθηκα του έδωσα ένα φιλί και έφυγα από το σπίτι. Πρέπει να πάμε και απο την Εύα και τον Νίκο το απόγευμα. Θα μιλήσει η Εύα στον Νίκο. Ελπίζω να το πάρει καλά. Ένα τέταρτο μετά ήμουν έξω από το ίδρυμα.
"Καλημέρα" λέω όταν βλέπω την κυρία Μακρή.
"Καλημέρα Ζωή μου" μου λέει." Εισαι έτοιμη να ξεκινήσεις;" Με ρωτάει.
"Έτσι νομίζω" της απαντάω.
"Ελα μαζι μου" μου λέει και την ακολουθώ. Με πήγε σε ένα δωμάτιο στο οποίο καθόταν ένα κοριτσάκι μόνο του.
"Έλενα" της λέει η κυρία Μακρή αλλά εκείνη γυρνάει πλάτη.
"Αφήστε το σε εμένα" της λέω και εκείνη φεύγει.
"Έλενα... Εγώ είμαι η Ζωή" της λέω αλλά δεν μου μιλάει.
"Έλενα.. ξέρω ότι το να είσαι εδώ μέσα δεν είναι ότι καλύτερο για εσένα" της λέω και αυτή με κοιτάει.
"Δεν ξέρεις τίποτα..  για αυτό φύγε"μου λέει.
"Θες να με βοηθήσεις να καταλάβω;" Την ρωτάω.
"Δεν θέλω τίποτα... Να με αφήσετε ήσυχη θέλω"μου λέει και μου ξανά γυρνάει την πλάτη.
"Έλενα μου..  έτσι δεν βοηθάς τον εαυτό σου" της λέω.
" Ποιός σου είπε ότι θέλω να τον βοηθήσω; Η μάνα μου με παράτησε εδώ μέσα χωρίς λόγο δεν ξέρεις τι είναι αυτό" μου λέει.
"Όχι δεν ξέρω... Ξέρω όμως πως είναι να χάνεις την μαμά σου και πόσο μάλλον να την χάνεις πριν καν την γνωρίσεις" της λέω.
"Τι εννοείς;" Με ρωτάει.
"Εννοώ ότι εγώ έχασα την μαμά μου όταν ήμουν 7 μηνών και εμένα με μεγάλωσε η θεία μου με τον θείο μου και τον μπαμπά μου τον γνώρισα στα 18 μου" της απαντάω.
"Βλακείες" μου λέει και τότε βγάζω μια φωτογραφία από την τσάντα μου.
"Κοίτα.... Αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία που έχω με την μαμά μου" της λέω και εκείνη την κρατεί στα χέρια της.
"Από τι πέθανε;" Με ρωτάει.
"Από καρκίνο" της απαντάω.
"Τι είναι αυτό;" Με ρωτάει.
"Μια ασθένεια που όταν ένας άνθρωπος έχει μετά από λίγο χρονικό διάστημα πεθαίνει" της εξηγώ.
"Γιατί πεθαίνει;" Με ρωτάει.
"Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να θεραπευτούν" της απαντάω.
"Σου λείπει;" Με ρωτάει.
"Πάρα πολύ" της απαντάω.
"Και εμένα μου λείπει η μαμά μου" μου λέει" αλλά εκείνη δεν με θέλει.. με παράτησε" μου λέει μετά.
"Αυτό δεν πρέπει να σε ανησυχεί.. μπορεί η μαμά σου να μην σε ήθελε και να σε άφησε εδώ μέσα αλλά εδώ υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εσένα και θέλουν το καλύτερο για εσένα" της λέω.
"Πώς το ξέρεις;" Με ρωτάει.
"Αν ήθελαν το κακό σου δεν θα ήμουν εγώ εδώ τώρα" της λέω και εκείνη με αγκαλιάζει.
"Είδες.. όλα είναι πιό εύκολα όταν μιλάς με κάποιον" της λέω και μου χαμογελάει.
"Δεν είναι κακό κορίτσι... Απλά είναι απόμακρη" μου λέει.
"Σήκω.. πήγαινε με μια βόλτα να μου δείξεις το ίδρυμα" της λέω και εκείνη σηκώνεται πάνω και αρχίζει να περπατάει και εγώ την ακολουθώ.

______________________________________________
Χευ

Να και το επόμενο κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋