Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 23

" Καλημέρα Ζωή"ακούω τον Μιχάλη να μου λέει όταν μπαίνω στο ίδρυμα.
"Καλημέρα Μιχάλη" του λέω και εγώ.
"Τι κάνεις;" Με ρωτάει.
"Καλά εσύ;"τον ρωτάω εγώ.
"Μια χαρά" μου απαντάει.
"Η Ελπίδα πως είναι;" Τον ρωτάω.
"Κοιμάται" μου απαντάει εκείνος.
"Εντάξει" του λέω και πάω προς το δωμάτιο της.
"Ξύπνησες;" Την ρωτάω και εκείνη χαμογελάει.
"Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα;" Την ρωτάω.
"Δεν ξέρω" μου απαντάει.
"Δεν ξέρεις;" Την ρωτάω και εκείνη γελάει.
"Θέλεις να μου δείξεις τα παιχνίδια σου και να παίξουμε;" Την ρωτάω.
"Ναι"λέει και σηκώνεται γρήγορα από το κρεβάτι της και πάει να φέρει τα παιχνίδια​τής.
Μέχρι να έρθει η Ελπίδα με τα παιχνίδια της όση ώρα ήμουν στο δωμάτιο δεν αισθανομουν και πολύ καλά σαν σφίχτηκε το στομάχι μου. Θέλω να κάνω εμετό. Έτρεξα κατευθείαν στο μπάνιο. Τι έπαθα τώρα; Όταν ξύπνησα ήμουν μια χαρά.
"Τι έπαθες;" Με ρωτάει η Ελπίδα​.
"Τίποτα αγάπη μου καλά είμαι" της λέω και ξανά κάνω εμετό.
Είδα την Ελπίδα που έφευγε τρέχοντας. Έχω σκούπισα στο πρόσωπο μου και όταν πάω να βγω από το μπάνιο βλέπω τον Μιχάλη.
"Τι έχεις;" Με ρωτάει" η μικρή μου είπε ότι δεν είσαι καλά" λέει μετά.
"Καλά είμαι.. απλά το στομάχι μου δεν είναι πολύ καλά" του λέω.
"Θες να πάμε σε έναν γιατρό;" Με ρωτάει.
"Όχι δεν είναι ανάγκη" του απανταω.
"Έκανες εμετό;" Με ρωτάει.
"Ναι δύο φορές" του απαντάω.
Εμετό; Η Εύα; Η Εύα τώρα που είναι έγκυος έχει συνεχώς αυτό το πράγμα κάνει εμετό... Μην μου πεις;; Όχι δεν γίνεται αυτό .  Δεν γίνεται.
"Πάμε σε έναν γιατρό.. τώρα" λέει ο Μιχάλης και εγώ τον ακολουθώ.
Χριστέ μου τι θα κάνω; Μακάρι να κάνω λάθος μακάρι να είναι κάτι άλλο. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα.
Μετά από δέκα λεπτά ημασταν έξω από το νοσοκομείο και εγώ πήγα μέσα με τον γιατρό. Πριν αρχίσει να με εξετάζει ενημέρωσα και τον Άρη. Είναι καλύτερα να είναι εδώ.
   Ο γιατρός με εξετασε και μου είπε να περιμένω λίγο έξω μέχρι να βγουν οι εξετάσεις μου.
"Ζωή μου.. τι έπαθες;" Με ρωτάει ο Άρης ο οποίος τρέχει και έρχεται δίπλα μου όταν με βλέπει.
"Καλά είμαι" του απαντάω.
"Τι είπε ο γιατρός;" Με ρωτάει.
"Δεν ξέρω... Περιμένουμε να βγουν οι εξετάσεις" του απανταω.
"Ζωή αν..." Μου λέει.
"Δεν ξέρω Άρη" του λέω επειδή κατάλαβα τι θέλει να πάει.
"Όλα καλά μωρό μου" μου λέει και με αγκαλιαζει .
"Είσαι καλύτερα τώρα;" Με ρωτάει και ο Μιχάλης.
"Ναι μια χαρά... Ευχαριστώ που με έφερε κιόλας" του λέω.
"Αλίμονο.. χαρά μου" λέει εκείνος και ο Άρης τον κοιτάει.
"Ναι πολύ καθησες είμαι εγώ εδώ τώρα μπορείς να πηγαίνεις" του λέει.
"Άρη" λέω εγώ.
"Δεν θα πάω πουθενά.. θα περιμένω να δω τι έχει η Ζωή" λέει ο Μιχάλης.
"Άρη κάτσε κάτω" του λέω" δεν θα μαλωσετε εδώ μέσα" του λέω μετά.
"Μιχάλη και εσύ κάτσε κάτω" του λέω και εκείνος κάθεται.
    Περιμέναμε σχεδόν μισή ώρα για να βγουν οι εξετάσεις μου. Με αγχωνει λίγο αυτό. Δεν ξέρω τι μπορεί να μου πει ο γιατρός. Και αν είναι έγκυος; Πώς θα το αντιμετωπίσω; Δεν είμαι έτοιμη ακόμα αλλά θα πρέπει να το δεχτώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω παιδιά αλλά σε αυτή την φάση δεν θα είμαι καλή μάνα για αυτό. Δεν με νοιάζει για εμένα και όσα θα τραβήξω. Το μωρό όμως δεν φταίει να έχει μάνα που θα είναι ανίκανη να αναλάβει τις ευθύνες που έχει το μωρό.
"Δεσποινίς Αγγελοπούλου" ακούω τον γιατρό να λέει.
"Παρακαλώ" του λέω.
"Ελάτε στο γραφείο μου" μου λέει και εγώ πάω μαζί του.
"Τι έγινε γιατρέ;"