Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 10

Σήμερα σηκώθηκα λίγο ποιο νωρίς για να πω στο ίδρυμα γιατί ήθελε η κυρία Μακρή να μου μιλήσει. Όπως και κάθε πρωί σηκώθηκα ντύθηκα φίλησα τον Άρη και έφυγα. Μετά από ένα τέταρτο ήμουν έξω από το ίδρυμα και πήγαινα στο γραφείο της κύριας Μακρή.
"Περάστε" ακούγεται η φωνή της όταν χτύπησα την πόρτα του γραφείου της.
"Καλημέρα... Ενοχλώ;" Την ρωτάω αφού όταν άνοιξα την πόρτα είδα κάποιον άλλον να είναι μέσα.
"Όχι καθόλου ο Μιχάλης έφευγε" μου απαντάει.
"Μαμά" της λέει ο νεαρός που ήταν μέσα. Λογικά είναι ο γιός της. Δεν είναι πολύ μεγάλος σε ηλικία πρέπει να είναι γύρω στα 24 με 25.
"Πήγαινε Μιχάλη μου έχω δουλειά με την δεσποινίδα"του λέει.
"Γεια" μου λέει.
"Γεια" του λέω και εγώ.
"Μιχάλης" μου λέει.
"Ζωή" του λέω εγώ.
"Χάρηκα" μου λέει.
"Και εγώ" λέω και μετά εκείνος φεύγει.
"Κάθησε Ζωή" μου λέει και εγώ κάθομαι σε μία καρέκλα.
"Τι με θέλετε;" Την ρωτάω.
"Να σε ευχαριστήσω θέλω" μου απαντάει.
"Για ποιο πράγμα;" Την ρωτάω.
"Από χθες που έφυγες η Έλενα είναι συνέχεια έξω με τους υπόλοιπους.. παίζει γελάει" μου απαντάει.
"Χαίρομαι πολύ που το ακούω" της λέω.
"Και σε παραμένει πως και πως" μου λέει.
"Που είναι;" Την ρωτάω.
"Έξω" μου λέει.
"Αν δεν με θέλετε κάτι άλλο να πάω να την δω;" Της λέω.
"Ναι φυσικά και μπορείς" μου λέει και παγ να βρω την Έλενα.
"Ζωηη" λέει όταν με βλέπει.
"Έμαθα κάτι για εσένα" της λέω.
"Τι;" Με ρωτάει.
"Ότι από εχθές είσαι όλη την ώρα έξω" της απαντάω.
"Αυτό δεν είπαμε;"με ρωτάει.
"Ναι αυτό είπαμε.. και χαίρομαι που το έκανες;" Της λέω και εκείνη με αγκαλιάζει.
"Λοιπόν άντε πήγαινε να παίξεις τώρα" της λέω και εκείνη πάει να παίξει με τα άλλα παιδιά.
"Τα πας καλά με τα παιδιά" ακούω την φωνή του Μιχάλη πίσω μου.
"Το προσπαθώ" του λέω.
"Συνήθως αυτοί που τα πάνε τόσο καλά με τα παιδιά έχουν και δικά τους παιδιά" μου λέει.
"Δεν έχω δικά μου παιδιά" του απαντάω.
"Τότε πως το κάνεις αυτό;" Με ρωτάει.
"Είμαι ψυχολόγος και στο πανεπιστήμιο έκανα και για την παιδική ψυχολογία" του απαντάω.
"Φανταστικό" μου λέει.
"Ενδιαφέρον είναι" του λέω.
"Και αυτό" λέει εκείνος.
"Δουλεύεις και εσύ εδώ όπως η μαμά σου;" Τον ρωτάω.
"Όχι... Απλά όταν χρειάζεται κάτι έρχομαι και την βοηθάω" μου απαντάει.
"Καλό αυτό" του λέω.
"Βαρετό" μου λέει εκείνος.
"Δεν είναι βαρετό να βοηθάς" του λέω.
"Για κάποιους είναι" μου λέει και τότε βλέπω την Έλενα να έρχεται προς το μέρος μας.
"Χτύπησα" μου λέει με σοβαρό ύφος και εγώ γελάω.
"Έλα πάμε να το καθαρίσουμε"της λέω και πάμε μαζί να καθαρίσουμε το πόδι της για να μην μολυνθεί. Αφού καθάρισα το αίμα από το πόδι της εκείνη πήγε ξανά να παίξει με τα παιδάκια και εγώ καθόμουν εκεί σε μια άκρη να την κοιτάω. Πόσο χαίρομαι να την βλέπω έτσι. Το κοριτσάκι που βλέπω τώρα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είδα όταν ήρθα εδώ.

______________________________________________
Χευ

Τι κάνετε;

Να και ο Μιχάλης.

Για να δούμε τι θα γίνει με αυτούς τους δύο.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋💋